Time to rescue a Hero!

Hoofdstuk 27 Ivan

"Ivan, waar ben je!", schreeuw ik. "Ivan!". Nooit gedacht dat ik zoveel om dat irritante feetje zou geven. "Stil, misschien zijn hier nog vijanden", zegt Tael. Ik mompel een belediging en ga stilletjes verder met zoeken.
"Zo te zien ben je niet opgegeten", zegt een stem. Ik draai me om. Daar staat Link weer. Even irritant als altijd. "Dus je zoekt dat feetje van je?", vraagt hij. "Gaat jou dat aan", zeg ik. Link glimlacht. Zijn koude, kille glimlach. Hij loopt naar me toe. Ik zet een stap achteruit.
Zijn muts begint te wiebelen. Alsof er iets onder zit. Opeen heb ik een slecht voorgevoel.
Ivan komt onder zijn muts vandaan. "Ivan, zeg alsjeblieft dat je gevangen zat", zeg ik met een klein stemmetje. "Nee", zegt Ivan treurig.
"Zelda, hij verraad jullie al de hele tijd. Hij geeft ons alle informatie die wij moeten weten. Snap je dat niet", zegt hij gemeen.
Er lijkt wel een dolk, meerdere zelfs, in mijn hart te zijn gestoken. Een gevoel van pijn, verspreid zich in elke vezel van mijn lichaam. Ik wil woedend zijn. Naar hem schreeuwen. Ook wil ik keihard janken. Voor alles wat ie heeft gedaan. Vergeven, wil ik ook. "Waarom?", is toch het enige wat ik vraag.
Kleintjes komt hij voor mijn gezicht vliegen. Tatl, Tael en Navi duwen hem weg. Link kijkt geamuseerd toe. "Kom op Ivan, laten we gaan", zegt hij. "Is goed", zegt Ivan zacht.

Tranen wellen op in mijn ogen. De woede raast door me heen als een storm en ik val aan. Link draait zich om en blokkeert. "Je bent dom Zelda", zegt hij. "Het boeit me niet of je Link bent of niet, ik vermoord je!", zeg ik woedend. Hij springt achteruit en lacht geamuseerd. "Het boeit je wel en daarom zal dit zo leuk worden". Ik grom en val aan. Mijn emoties stonden toch al op punt van uitbarsten, alleen dit heeft het versnelt. Ik geef om Ivan, hoe vervelend hij ook is. En nu hij een verrader is? Nog steeds eigenlijk.

Link ontwijkt alles wat ik doe. Hij is veel te snel voor me."Zelda hou op!", schreeuwen Navi, Tatle en Tael. "Zelda!", schreeuwt Midna. Link raakt me in mij zij en ik schreeuw. "Het was leuk zolang het duurde, toch Zelda?", zegt hij en wil de genadeslag geven. De blik in zijn ogen is koud, emotieloos. Een snik komt omhoog in mijn keel, maar ik onderdruk hem. Zuchtend laat ik het zwaard vallen. Misschien is het maar beter dat het over is. Link slaat toe. Een flits. Een gevoel. Plotseling ben ik een kat. Heeft Midna dit gedaan? Link kijkt verward rond. "Waar je ook bent Zelda, ik zal je vinden!", schreeuwt hij. Nu ik er niet ben, soort van, kan ik de ware emotie in zijn ogen zien. En dat is opluchting. Zijn lichaam word gedwongen dit te doen. Met een glimlach die hij niet kan zien, ren ik weg.

Ik ben blij als ik weer een mens ben en in de stad sta. Ik heb alle stenen. De duistere barrière zal worden opgelost en ik zal Gannondorf voor eens en voor altijd uitschakelen en Link redden. Dat is de bedoeling in ieder geval. Ik loop naar de toren. De stenen komen tevoorschijn en beginnen om elkaar heen te cirkelen. Groen, rood en blauw licht verschijnt. Bolletjes vallen als regen op de stenen neer. Ik lach als één op mijn neus land. Een blauw bolletje komt op mijn gewonde schouder en heelt. De barrière verdwijnt. Ik gebruik de clawshot en ga omhoog. Boven van de toren komt een fel licht en vage woorden. Een toverspreuk, denk ik. Maar ik moet snel zijn, ze mogen Demise niet wekken. Twee slechte gasten kan ik niet aan. Met al mijn kracht begin ik de toren te bestormen.

Regen klettert op het dak van de toren. Bliksemflitsen laten sporen achter in de lucht. Voor mij vind een ritueel plaats. Gannondorf, Ghirahim en Zant staan in een magische cirkel. Link houd de sleutels vast. Twee Triforce delen gloeien als goud. Mijn deel begint ook te gloeien. "Bedankt Zelda", zegt Link alleen maar. Mijn deel lijkt wel uit mijn hand te worden gescheurd en voegt zich bij de andere twee delen. Dan gebeurt het. Fel licht. Zo fel dat ik niet meer kan kijken. Als het licht wegebt zie ik weer wat. Ik zie Gannondorf, helemaal wit, met Zant's ogen en Demise's vlammende haar. Om zijn nek hangen de vier sleutels. "Jou heb ik niet meer nodig", gromt hij tegen Link en slaat hem tegen de muur. Bewusteloos ligt hij daar. Een duistere geest lijkt zijn lichaam te verlaten. Ik ren naar hem toe en kniel neer. "Link! Link word wakker!", zeg ik en schud hem door elkaar. "Z-Zelda...", zegt hij zwakjes. "S-Sorry", dan is hij weer bewusteloos. Tranen vallen op zijn gezicht. Mijn tranen. Ik draai me om en kijk naar het gemuteerde monster. Dit was hun hele plan? Gemuteerd raken? "De held is neer, nu jij nog prinsesje", zegt het monster met een rare toon. Ik haal het Master Sword van mijn rug en sta klaar voor een gevecht. Hoe moeilijk kan het zijn?

Sorry, als de updates zolang duren, of als de hoofdstukken geen goeie kwaliteit zijn, maar ik ben wel een beetje klaar met het verhaal. (Niet met Zelda hoor, rustig maar). Dus nog één of twee hoofdstukken die niet al te lang zullen zijn. Hierna komt een ander verhaal. Ook weer een fanfictie van Star Wars Rebels, geen flauw idee of jullie dat leuk gaan vinden. Ik heb ook een ander verhaal, maar geen flauw idee of ik daar mee door zal gaan. (Zo gaat het bij mij meestal, maakt eerst drie verhalen, verwijdert ze, schrijft dan het echte verhaal). Bye!