Time to rescue a Hero!

Hoofstuk 21 Verschrikkelijke poppen

Ik spring achteruit en pak het gevest van het Master Sword. De pop blijft voorzichtig hangen aan touwtjes. Stap voor stap ga ik naar voren. Waar komt die pop vandaan? Beter nog, wie bestuurt hem? Een takje kraakt onder mijn laars en er komen nog vier poppen tevoorschijn. In een cirkel staan ze om me heen. Ik hoor een trompet en zie een wezentje erop blazen. "Dit komt me erg bekend voor", zegt Midna. "Hoezo, bekend?", vraag ik aan haar. "Lang verhaal", antwoord ze slechts. De poppen komen steeds dichterbij. "Eeh eeh, versla ze dan!", zegt het wezentje opgewonden. Ik haal uit met het zwaard en drie poppen vallen uiteen, in hout en stukjes touw. De andere twee poppen komen op me af. Hun armen en benen rammelen en zweven in het rond. Waar zitten die touwtjes?, vraag ik me af. Geen tijd daarvoor. Eerst poppen. Ik hak ze sierlijk doormidden. "Straks ben je nog beter dan Link!", zegt Navi bewonderend. Ik bloos. "Heel schattig dit, maar misschien kunnen we beter eerst dat wezentje aanpakken!", zegt Ivan ongeduldig. "Je hebt gelijk. Sorry", zeg ik vlug en begin achter dat wezentje aan te rennen.

Bladeren kraken onder mijn voeten, als ik het wezentje achtervolg. Takken van de bomen zwiepen langs mijn gezicht. Ik heb al een striem op mijn gezicht. Het lichtje van het wezentje is verderop. Het wezentje springt van de een op de ander voet, terwijl hij op zijn trompet blaast. Ik ren het bos uit en sta op een open plek. De open plek is gevuld met nevel. "Eeh, eeh, nu komt het leukste", zegt het wezentje. Hij blaast lang op zijn trompet en er komt iets gruwelijks uit de lucht vallen.
Een grote zwarte pop, met rode ogen en lange slungelig armen en benen staat plots op de open plek. Hij heeft grote grijze klauwen en een enge, duistere glimlach op zijn gezicht. "Versla hem dan! Versla hem dan!", zegt het wezentje. De pop begint langzaam te bewegen. Hij tilt een arm op en laat hem neerdalen. Ik duik opzij, om de grote hand die neerkomt, te ontwijken. Ik lig op mijn buik en de andere hand komt dit keer op me af. Zo snel als ik kan ga ik overeind staan. Dit keer spring ik opzij. Waar zit zijn zwakke plek? Hij heeft geen touwtjes, dus die kan ik er niet afhalen. Denk na Zelda! Denk na!, schreeuw ik in mezelf. Ik heb een boog, een boemerang, een katapult, een onbreekbaar schild en een sterk zwaard. Ik kan toch wel iets doen? De pop zwaait wild met zijn handen. Het rammelen van de armen klinkt verschrikkelijk. Ik leg mijn handen op mijn oren en kijk met toegeknepen ogen naar de pop. Hij blijft maar rammelen! Ik verzet me tegen mijn neiging om hem schreeuwend aan te vallen. Ik word er gek van. Ik zak op mijn knieën. Het rammelen word nog erger en erger. Dan word ik opeens opgepakt. De pop heeft zijn hand om me heen geklemd. Zijn rode ogen staren mij aan en zijn glimlach blijft eng. "Laat me los!", schreeuw ik tegen de pop en ik probeer me los te rukken. De pop begint te knijpen. Hij wil me pletten als een pudding. Het is zolang geleden dat ik die lekkere pudding in het paleis heb gegeten. Hoe ik dan gezellig met Link en Impa, zat te praten over alles wat er gebeurd was die dag. Ik wil het opgeven en gewoon sterven in die pop zijn hand. Dan ben ik van alle zorgen verlost. Ik hoef me nergens meer druk over te maken. Nooit meer. Toch kan ik het niet. Ik mag niet opgeven. Zolang Hyrule in gevaar is mag ik nooit opgeven. Hyrule is mijn verantwoordelijkheid. Alle mensen en dieren die erin leven zijn mijn verantwoordelijkheid. Impa vertrouwt op me. Dat doet ze nog steeds. Ik voel het. Link wil dat ik hem red, diep vanbinnen. Een warm gevoel stroomt door me heen. Van mijn hoofd tot mijn tenen. Het lijkt mijn hele lichaam te verwarmen. Mijn huid begint goud op te gloeien. De gouden gloed verspreid zich over het lichaam van de pop. Het kronkelt om hem heen als een slang. Het verslindt hem langzaam. De pop begint uiteen te vallen, in stukken verkoold hout. Ik val en beland hard op de grond. "Gaat het?", vraagt Tatle bezorgd. "Prima", zeg ik, terwijl ik probeer op te staan, maar zodra ik dat doe, zak ik weer neer. Een scherpe pijn in mijn knie komt, als ik weer probeer te staan. Ik zie flitsen voorbij vliegen. Flitsen van iets onbekends. Ik zie Ganondorf, Ghirahim en Zant. Ze staan ergens om heen. Ik zie Link. Bewusteloos. Ik gil. Ik gil zo hard als ik kan. Wat is dit? Wat is dit allemaal? Ik word gek. Ik blijf maar gillen en schreeuwen. "Zelda, rustig!", zegt Midna. Ik luister niet. Langzaam hou ik op met gillen. Zonder dat ik het weet, heb ik mijn armen beschermd over me heen geslagen en dat niet alleen. Mijn broek is ook nat. Ik heb gehuild. "Wat gebeurde er?", vraagt Navi. "Ik zag iets, iets dreigend en ongelofelijks", zeg ik verwarrend. Wat was dat? Die gouden gloed, dat visioen of wat het dan ook was. Wat was het allemaal? Ik snap het niet meer. "Wat was dat?", vraag ik aan hun. "Je begon opeens helemaal te gloeien en die pop verging", zegt Midna. "Eeh, eeh, je hebt hem verslagen. Dat was leuk", zegt hij klappend in zijn handen. Hij springt helemaal omhoog, tussen de bomen en verdwijnt. Ik ga wankel staan, maar ik val direct weer. "Ik denk, dat we hier de nacht moeten doorbrengen", zeg ik tegen ze. "Is goed", zegt Navi. Ik ga zitten en kijk hoe Midna een kampvuur maakt. De warmte van de vlammen doen me goed. Ik steek mijn handen uit om ze te verwarmen. Ik gaap en rek me uit. "Misschien kun je beter gaan slapen, Meesteres. U ziet er moe uit", zegt Fi. "Je hebt gelijk, ik heb rust nodig", antwoord ik. Ik ga liggen en val direct in slaap.

Klaar! Ik heb geen toetsen meer en een soort van klein beetje zomervakantie! Ik heb alleen een stomme stage plek die ik moet regelen. Aaargh! Zoveel moeite. Heeft iemand van jullie duizend euro? Ik wil namelijk een wolf link en Midna beeldje. Einde verhaal, denk ik. Doei!