Time to rescue a Hero!

Hoofdstuk 28 Final Battle!

Ik ren op het monster af. Hij slaat met zijn klauw. Ik spring op zijn arm en ren op zijn hoofd af. Hij schud mij van zich af. Pijnlijk beland ik op de grond. Andere tactiek. Ik leg een pijl aan op mijn boog en begin te schieten, zoveel ik kan. Het lijkt hem niets te doen. Een kreet van frustratie borrelt omhoog in mijn keel, maar ik onderdruk hem. Wat zou zijn zwakke punt zijn? De steen op zijn voorhoofd waarschijnlijk, maar er lijkt een schild omheen te zitten. Alsof ik hem niet kan raken. "Beetje hulp!", schreeuw ik naar niemand in het bijzonder. Geen reactie. Zij weten dus ook niet wat zijn zwakke punt is. Hij heeft zijn klauw op en ramt me tegen de muur aan. Alles wordt zwart.

Licht. Gouden Licht. Een kasteel. Wit met gouden torens. Twee mensen. Twee vrouwen. Eentje draagt een prachtige blauwe jurk en heeft schitterend ijsblauw haar. In haar handen heeft ze een boek en een veer. Een vrouw met vuurrood haar kijkt naar haar. Haar harnas lijkt wel van vlammend staal te zijn gemaakt. De blauwharige vrouw glimlacht en kijkt mijn kant op. "Zelda, vertrouw in ons", zegt ze. Achter de vrouw komt een klein meisje vandaan. Haar haar is groen en in een vlecht. Ze draagt een groene jurk en kijkt zenuwachtig mijn kant op. Ze heeft een vinger in haar mond. Woorden willen mijn mond uitstromen. Woorden die vragen willen worden. Alleen kan ik niks zeggen. Dan lacht het jonge meisje. "Vertrouw in de Triforce", zegt ze lachend en springt op en neer. En ik kan niks anders doen, dan terug lachen.

Ik sper mijn ogen wijd open en kan nog net de slag van het monster ding, geval ontwijken. Vertrouw in de kracht van de Triforce? Hoe dan? Het groene meisje lachte. Zou dat Farore zijn geweest? Is Farore in het echt een jong meisje. En de blauwe vrouw, was dat Nayru? Dan moest die andere Din zijn. Wat willen ze zeggen? Zoveel vragen. Geen antwoorden. Ondertussen moet ik ook nog letten op het gemuteerde monster ding, geval.

Dan weet ik wat ik moet doen. Ik ga voor het monster staan en lach. Ik lach om de herinneringen die ik met Link had, alle grappen die hij met me heeft uitgehaald. Het monster ding, schud zijn kop en wil naar me slaan. Maar hij word tegengehouden. Een gouden schild is om me heen verschenen. Ik begin te zweven. Het voelt alsof ik verander. Mijn kleren lijken te veranderen in een jurk, helemaal wit. Het Master Sword veranderd in een gouden degen van licht. Met een glimlach op mijn gezicht ram ik het beest in zijn steen. Hij spat uiteen in scherven van een duistere spiegel. Sierlijk land ik op de grond. Om me heen verschijnen schimmen van de vorige Link's. Ze kijken me dankbaar aan en ik kijk dankbaar terug. "Bedankt", zeg ik. Als alles zwart word.

Sorry, zeer kort weet ik, maar het volgende hoofdstuk word echt leuk. Promise!