Time to rescue a Hero!

Hoofdstuk 25 King Dodongo

Ik val. De grond beneden me komt dichterbij. Dan sta ik. Recht voor King Dodongo. Hij opent zijn bek en schreeuwt. Ik loop achtertuit. De koning is traag. Erg traag. Hij opent zijn mond. Hij ademt in. "Gooi een bom!", schreeuwt Navi. Ik pak een bom, steek hem aan en gooi hem in zijn bek. De koning schiet een eindje de lucht in. Ik breng hem verwondingen toe, nu hij nog plat ligt. Hij krabbelt weer overeind. Hij rolt zich op. Ik ren. Zo snel als ik kan. Mijn voeten lijken over de grond te vliegen zo snel ga ik. De koning stopt. Ik wacht tot hij weer gaat inademen. Ik gooi weer een bom. Ik breng hem weer verwondingen toe. Dan slaat hij met zijn staart. Ik vlieg en klap tegen de muur aan. Alles wordt zwart.

Ik sta middenin een grasveld. Alleen maar gras, zo ver het oog rijkt. Donkere wolken pakken zich samen in de lucht. Ze stormen als een lawine over het grasveld heen. Ik ren weg van de wolken. Ze overspoelen me. Ze tillen me op, de wolken in. Ik sta in de donkere wolk. Waar ben ik? Ik loop naar het midden toe. Langzaam, voorzichtig. Link staat daar. Opeens. Hij kijkt naar me. Zijn lippen vormen woorden. "Het.....Spijt........Me", zegt hij. Tranen wellen op. De donkere wolk verdwijnt. Ik lig in het grasveld. Mijn ogen kijken naar de donkere wolken. Zachte geluiden komen in mijn oren. "Zelda word wakker", zeggen ze. Ze beginnen het steeds harder te zeggen.

Ik open mijn ogen. King Dodongo is bijna bij me. Ik sta op en ren een stuk weg. Het waren de feetjes die me hadden gewekt. "Bedankt", zeg ik. Ik heb de droom niet begrepen. Zou het Link zijn geweest? Of was het één van mijn eigen verlangens? In ieder geval moet ik me nu focussen op de koning. Nog één bom gooi ik in zijn mond. Dat is genoeg. De koning sterft. Er verschijnt een portaal. Ik stap erin en ga weg.

"Wij danken je, daarom krijg je de steen", zegt Darunia de zevende. "En een paard", vervolgt hij. Ik pak de steen aan en een paard kan ik ook wel gebruiken. Ik heb Anope nooit terug gevonden. Een paard, crèmekleurig en witte manen. "Hoe ga je hem noemen?", vraagt Darunia. De naam heb ik al. Hij was er opeens. "Zidane", zeg ik. "Het spijt me trouwens dat ik dat zei, van dat je een meisje was", zegt hij lachend. Ik glimlach triest. Ik spring op Zidane en geef hem de sporen.

"Wat is er Zelda? Je bent zo triest", zegt Tatle. "Ben ik het wel waard? Jullie vriendschap", zeg ik zacht. "Tuurlijk ben je het waard. Je bent sterk", zegt Navi. Ik weet het nog steeds niet. Zidane begint te hinniken. Er is hier iemand of iets. Een ander paard. Zwart. Hij springt over de struiken. Zijn ruiter is een oude bekende. "Leuk je te zien, Zelda", zegt hij. "Tuurlijk. Als je me gewoon door wilt laten", zeg ik. "Nee. Je kan onze plannen dwarsbomen, als je de laatste steen vindt". "Dat is de bedoeling. Dus laat me door", zeg ik geïrriteerd. "Zoals ik al zei. Nee". Ik zucht en laat Zidane omdraaien. "Ik vind wel een andere weg". Ik laat Zidane galopperen de andere kant op. Een seconde of twee later hoor ik het paard achter me. "Zelda, maak het nou niet moeilijker dan het als is", schreeuwt hij. "Tuurlijk wel", schreeuw ik terug, maar mijn stem lijkt te breken. Ik weet niet waarom mijn stem breekt. Door al het verdriet. Door alle pijn. Ik wil iets zeggen, maar het lukt niet. Mijn mond vormt wel de woorden, maar ik zeg ze niet. "Ben je je stem kwijt?", vraagt Ivan. Ik knik. Door dit alles ben ik mijn stem kwijt. Hoe moet ik nu praten? Ik galoppeer door het dorp heen, Hyrule Field op. Ondertussen hoor ik verbazende geschreeuw van de dorpelingen. Hoe moet ik hem ooit kwijtraken? Uit het niets stormen Bokoblins en Moblins. Ze omsingelen me. Ik draai om, maar hij blokkeert de uitgang. "Zei ik het niet? Het is zinloos Zelda. Dat weet je", zegt hij. Ik wil een opmerking maken, maar dat lukt niet. Maar mijn aarzelingen zijn weg. Ik ben de vriendschap waard. Daar twijfel ik niet over. Niet meer. "Ach, je bent je stem kwijt", zegt hij. Toch is er één woord die ik nog wel kan zeggen. Één woord waarvan ik hou en nu toch ook van walg. "Link", zeg ik walgend. "Mijn naam kan je dus wel zeggen. Interessant", zegt hij koel. Ik kijk naar de Bokoblins en Moblins. Het is dom wat ik nu ga doen. Maar ik wil nooit meer in zijn handen vallen. Ik laat Zidane galopperen, recht door de monsters heen. Ze worden verplet onder zijn hoeven. Het geluid van krakende botten klinkt in mijn oren. Ik vind het walgelijk. Toch rij ik door. Link hoor ik zuchten. Ik rij naar Lake Hylia zo snel als ik kan. Zo snel als Zidane kan rijden.

Korter maar weer. Sorry. Snapt iemand waar Zidane vandaan komt? Zo ja, Jeeee voor jou. Zo niet, dan geen Jeeee.
Vraagje. (Ja ik ben dol op vragen. Worden jullie daar nooit moe van?)
Wat is je favoriete Zelda liedje of song?
Ik kan amper kiezen. Hier zijn een paar van mijn favorieten:
Midna's lament.
Minuet of Forest.
Song of Double Time.
Ballad of the Goddess.
En vast wel meer......
Dagg!