Aşkıma Sahip Çıkamadım(Düzenleniyor...)

Ben seni aldatmadım !

Yine yeni bir bölüm :D! Yine yeni bir heyecan :) booool yorum istiyorum.Bir kaç bölümdür yorumların azaldığını görmek,üzmüştü beni :(( lütfen yorumlarınızı yapın.Sizi çoook seviyorum.Kendinize iyi bakın kocaman öpüldünüz.HAYIRLI RAMAZANLAR CANLARIMMMMM ^^ <3333333

(Multimedia-Semih)

(Gülben Ergen_Oğuzhan Koç-Aşkla Aynı Değil)

Elimle,gözlerimden akan yaşları yavaşça sildim.Artık alışmıştım üzülmeye,ağlamaya,yıpranmaya.Alıştığım için yaşlar kendini bekletmeden damlıyordu hemen.Başım ağrıyordu.Kalbim yaralıydı.Fiziksel acılar yaşıyordum.Değişik duygular tadıyordum her seferinde.Kafeden ayrılırken,elimde tuttuğum resimler sürekli oraya bakmamı sağlıyordu.Başımı zorla yola çevirdim.Dayanamıyordum.Olmuyordu.
Ne zaman mutluluğu yakalasak,hayat bizi rahat bırakmıyordu.Bir süreliğine,gözlerim yola takıldı.Kendimi arabanın tam ortasına atsam ne olurdu? Ölür müydüm? Yaşamak saçma geliyordu artık.Böyle bir hayatı yaşamak çok zordu.Elimde tuttuğum resimleri çantama atıp,yavaşça yola ilerledim.Ne yapıyordum ben? Kafamın içinden bir sürü sesler geliyordu.Kendimi yola atmak istiyordum.Bu cesaret varmıydı bende? Herşeyi bir saniyeliğine silip,kendimi harıl harıl işleyen asfalt yoluna atabilir miydim? Peki ölüm kurtuluş muydu? Benim için evet.Gözlerim kapalı bir şekilde yola ilerledim.Şimdiden bağırışları işitiyordum.Kadın ve erkek sesleri birbirine karışmıştı.Herkes bağırıyordu.

"Kızım çekil oradan! Araba çarpacak!"

"Eyvah ezilecek!"

"Deli mi bu kız? Ne yaptığının farkında mı?"

Bunun gibi bağırışlar duyuyordum,fakat en son denilen kalbimi parçalamıştı."Deli mi bu kız?" ben bu cümleyi bir çok kez duymuştum.Ama unutuyordum yavaşça...Hayat yine yüzüme bir kez daha tokat attı.Küçük adımlarla yola ilerlemeye devam ettim.Ve o ses yankılandı kulağımda.Şiddetli korna sesi.Arabanın bana doğru geldiğini,yakından duyduğum korna sesiyle anlayabiliyordum.O sırada biri tarafından hızla kaldırıma fırladım.

Kaşım taşa çarpmıştı.Üçüncü defa ölümden dönmüştüm.İki defa Kaan sayesinde kurtulmuştum fakat şimdi ki Özgür tarafındandı.

"Ne yaptığının farkında mısın !?"

Yattığı yerden,hızlı hızlı nefes alışverişlerini işittim.Yine ölmemiştim.

Cevap vermeden ayağa kalktım.Çevremde oluşan kalabalığı umursamadan kaldırım kenarından yürümeye devam ettim.Kolumdan biri çekti o sıra.

"Teşekkür etmeyecek misin?"

"Beni öldürseydin edebilirdim."

Özgürün sorduğu soruya verdiğim cevapla bir süre duraksadı.

"Ne oldu?"nefes alış verişleri yavaşlamıştı.

"Hiç."sade ve düz bir cevap vermiştim.

"Birşeyler olmuş.Gel benimle."

Bileğimi kavrayarak,beni yürütmeye başladı.İtiraz etmeden,beni götürmesine izin verdim.Bacaklarım benden habersiz gidiyordu sanki.Özgür'e kızgındım.Neden beni kurtarmıştı? Ne güzel yok olup,gidecektim.

Arabaya bindiğimde,başımı cam'a yasladım.Özgür arabayı çalıştırmıştı.Sessizlik oldu.Seviyordum sessizliği.Bana iyi geliyordu.

"Neler olduğunu anlatacaksın tamam mı?"

Cevap vermedim.

Telefonum çalmaya başladığında,gözlerimi sıkıca kapattım.Telefonumun melodisi Bulut ve benim şarkımdı.Lanet olsun!