အပိုင်း 31
ကောင်းမွန်မြတ်တစ်ယောက် ထူးထူးဆီကို စာသင်ဖို့သွားရမည်ဖြစ်လို့ သူ့အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ အင်္ဂလိပ် grammerစာအုပ်ကိုယူလိုက်သည်။
နန်းနန်း သူ့အိမ်မလာတာ တော်တော်ကြာလေပြီဖြစ်လို့ဒီနေ့ ထူးထူးဆီကအပြန် နန်းနန်းအိမ်ကိုသွားမည်တွေးထားသည်။
ကောင်းမွန် စိတ်တွေလေးနေသလိုခံစားရသည်။ပုံမှန်ဆို သူ့အိမ်အမြဲလာတတ်တဲ့ကောင်မလေးက မလာဘဲနေတော့ ဟာတာတာဖြစ်မိသည်။မေလေးကိုမေးတော့ သူနဲ့လည်းအဆက်အသွယ်မရဘူးပြောသည်။မေလေးအဆက်အသွယ်မရဘူးပြောတာကိုသူသိပ်မယုံချင်။မေလေးအဖြေဟာလည်း ယုတ္တိမရှိသလိုပင်။
ကောင်းမွန် ကားသာမောင်းနေသော်လည်း စိတ်ကနန်းနန်းဆီပင်။ကဝေပျိုမလေးက သူ့အားပြုစားရက်သည်။
.
.
.
စာသင်ခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း စာကြည့်နေသော ထူးထူးကိုတွေ့လေသည်။
ဒီနေ့စာမေးမည်ပြောထားသဖြင့် ကျေးဇူးရှင်လေးက စာအုပ်နဲ့မျက်နှာနဲ့မခွာနိုင်ဘဲ သူအလာကိုပင်မသိ။
"ထူးထူးမြင့်ဇော်တို့ စာတွေကြိုးစားနေတာပါလား"
"ဟာ ကိုကို လာပြီ"
ကောင်းမွန် ခပ်တည်တည်နှင့်ပင် ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ပေးထားတဲ့အိမ်စာတွေရောပြီးပြီလား ပြ"
ထူးထူးက သူ့အားစာအုပ်ကိုပေးကာ မတ်တပ်ရပ်လက်ပိုက်နေသည်။စာတွေက သောကြာနေ့ကတည်းက ရှင်းပြပြီးမှရေးခိုင်းထားသောစာများဖြစ်သည်။
ကောင်းမွန် ထူးထူးစာအုပ်ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
မလှမပလက်ရေးတွေနှင့် တချို့အပုဒ်တွေမှာ မပြီးသေး။
"ထူးထူးမြင့်ဇော်"
ထူးထူး ကိုကို့အားကြည့်လိုက်သည်။မျက်ဝန်းတစ်စုံကကြောက်စရာကောင်းသည်။
"ကိုကို...ဟုတ်"
"ဒါတွေက ဘာတွေလဲ"
စာအုပ်ကို ပစ်ချပြီး သူ့အားတည့်တည့်ကြည့်ကာမေးလာသောကိုကို့ကို ထူးထူးမကြည့်ရဲ။
ESTÁS LEYENDO
နှလုံးသွေးဖြင့် ဆေးပါရစေ (Completed)
Romance#Normal #Myanmar fiction #punishment type #ဆိုးသွမ်းလွန်းတဲ့ကောင်မလေးနဲ့ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်တဲ့ကောင်လေးရဲ့အချစ်ဇာတ်လမ်း #ဖတ်ကြည့်ပါ တစ်ခုခုတော့ကျန်မှာပါ
