Sins of the Rebels (Lush Trans Series #1)

Chapter 68

"Anong gusto mong kainin?" Malambing na tanong sa akin ni Hermideo pagkapasok ko sa kusina para uminom ng gatas.

He explained that the drug he used to knock me out was only effective for two hours. "Siguro dahil sa pagod mo at sa kakulangan mo ng tulog nung araw na 'yon, mas tumagal pa ang epekto," He said, a hint of guilt in his voice. "Kaya nung nagising ka, ramdam mo na ang sakit ng ulo mo at 'yung pagkahilo mo."

I wanted to snap at him for everything that happened— for drugging me, for keeping me locked up like this. Pero nang inilagay niya sa harap ko ang mainit na bowl ng lugaw at naamoy ko ang amoy nito, hindi ko maiwasang maramdaman ang ginhawa. Despite everything, his care for me, even in this twisted way, was undeniable.

Dahan-dahan kong kinuha ang kutsara, nararamdaman pa rin ang epekto nung gamot sa sistema ko.

"Bakit mo ba kasi kailangang gawin 'yon?" Mahina kong tanong, pero sa tono ng boses ko, ramdam pa rin ang pagod.

"Pasensya na, misis ko. Alam kong mali 'yon pero..." Mahinang sagot niya at bahagyang natigilan.

"Pero gusto ko itong ay ayusin. Kailangan ko lang na magtiwala ka ulit sa akin. Sa atin. Na maisip mong wala nang hahadlang pa sa ating dalawa, Reese. Wala na. Sisiguruhin ko 'yon..." Huminga siya ng malamin.

Tiningnan ko siya, sinusubukang basahin siya sa kabila ng galit at pangamba na bumabalot sa isip ko. Hindi madaling palagpasin ang nangyari, pero sa mga sandaling iyon, ang init ng pagkain at ang paghingi niya ng paumanhin ay malaki epekto sa aking puso.

The house we're staying at on this island is so beautiful. It feels like paradise, where every corner is filled with tranquility and joy. The large windows offer a breathtaking view of the sea and hills, creating a seamless connection between the indoors and the stunning landscape.

I find myself admiring the simplicity of the place— the wooden furniture, the soft breeze that brushes my skin, and the peaceful ambiance that surrounds me. It's as if the house itself mirrors the serenity of nature, making it easy to forget what happened between us and simply enjoy the moment. For a brief time, the world outside feels distant, and all that matters is the calm that fills the air. It's a welcome escape, a chance to breathe and find a sense of peace amidst everything.

Limang araw na ang lumipas pero limitado lang kung kausapin ko siya.

I stood still for a moment, feeling the weight of his voice in the air between us. Despite the sexual tensi—anger that had built up over the past few days, the gentleness in his tone still stirred something within me. I couldn't help but feel conflicted, torn between scolding him again and pleading with him to take me back to Bicol because of my Sophisticake.

But he would always divert the topic, ayaw niya akong iuwi sa Bicol.

Ang hirap makipag-usap sa kaniya, dahil every time I tried to bring it up, he'd just laugh it off or change the subject. Ang tigas ng ulo. Parang hindi ko na alam kung paano ko siya haharapin. I just wanted to go home, to manage my business.

Pero siya? Parang wala siyang pakialam sa career niya, parang may ibang plano na naman siyang gusto mangyari. General na ba talaga siya? Hindi ba dapat tularan niya ang kaniyang Lolo? Bakit pa-chill chill lang siya riyan?

At imbes na matuwa ako sa kaniya ay naiinis ako. Palagi niya akong inaasar na hindi na kami babalik sa Bicol. Gusto ko siyang upuan sa bibig—gusto kong takluban ng unan sa mukha nang hindi na siya makahinga tapos tatakas ako.

Tulad nalang nung nilutuan ko siya ng igado kasi ni-request niya sa akin two days ago. Tinatarayan ko lang siya kahit na apektadong-apektado na ako sa presensya niya.