BİR AKIM MESELESİ /TEXTİNG (TAMAMLANDI)

3.9

GÖNDERİLİYOR; HANIMELİ KİTABIMA HEPİNİZİ BEKLİYORUM AŞKOLAR 🤍✨

🫶🏻💕🫶🏻

"Aşkım, Ela'm olmaz ama böyle."

Kapının önünde adeta kedi gibi duran ve saatlerdir yalvaran Kortaç'ı görmezden gelip giyinme odasına girdim.

Tabi ki de onu odaya alacaktım ama dokunmasına asla müsaade etmeyecektim.

Yani inşallah.

Onun evet yani kocam olacak öküzün en çok beğendiğini söylediği takımlarımı giyip sanki az önce ben kilitlememişim gibi kapıyı sonuna kadar açıp yatağa uzandım.

"Aşkım girebilir miyim?"

Aynadan gördüğüm kadarıyla kapının önünde ilk okul çocukları gibi bekliyordu.

"Ela'm? Duyuyor musun be-"

"Uyuyorum, sessiz olur musun?"

Parmak ucunda yürüyüp yanına geldiği sırada gülmemek için kendimi sıkıyor bir yandan da ne yaptığını anlamaya çalışıyordum.

"Aç mısın hayatım, yoruldun zaten. Yemek hazırlayayım mı sana? Makarna ister misin? Hatta dur geçen gün arama geçmişinde pestolu makarnayı gördüm. Onu yapayım. Yersin seversin."

Cevap vermediğimde kapıya doğru adımladı ama hemen tekrardan yatağın önüne gelip baş ucuma yaklaştı.

"Yersin dimi? Valla ellerimle yapacağım sana pestoyu, hazır kullanmayacağım yemin ederim."

Yorganı kafama kadar çektim. İki gündür deli gibi canım pestolu makarna çekiyordu ama kocam beyin şef egosunu pofpoflamamak için ondan istemek yerine kendim yapmaya çalışmıştım.

Ve sonuç sadece yeşil bir sudan ibaretti.

Neyseki benim biricik görümcem Asya bana yapıp getirmiş sabah iki tabak dolusu yemiştim.

Yani şu an canım makarna değil aksine deli gibi tatlı çekiyordu.

Koşar adımlarla odadan çıkan Kortaç'ın ardından yataktan kalkıp geceliğim kadar kısa olan sabahlığımı giyerek makyaj masamın üzerinde duran telefonumu aldım.

En hızlı gelecek yerden en pahalı tatlıları sipariş edip saçlarımı da düzelterek odadan çıktım.

Mutfaktan bir sürü sesler geliyordu. Beni görmesine dikkat ederek önünden geçip salona adımladım.

"Aşkım istersen buraya gel salonun balkon kapısı açıktı üşürsün. Üzerin.... kısa birazcık."

"Üzerim kısa değil, normal bir gecelik."

Hızla mutfak kapısından başını uzatıp yukarı aşağıya salladı.

"Kesinlikle haklısın aşkım, çok normal harika olmuş. Mü-mühkemşetel. Aman muhteşem."

Hayır gülmicem, gülmek yok hayır!

Adına bile bakmadan rastgele bir dizi açıp koltuğa oturacakken zil çalmış ve benim sevincim Kortaç'ın şaşkınlığına karışmıştı.

"Kim ki bu saate?"

Elini torşonuna silerek önlüğünü çıkarmaya çalışsa da ondan önce davranıp kapıya doğru ilerlemeye başladım.

"Ben bakarım, sen işine bak."

Koşarak kapının önüne geçti ve beni arkasına alıp kollarını iki yana kaldırıp kapıyı açtı.

Aynen sevgilim kimse görmüyor beni şimdi.

"Ela Ertekin?"

"Benim."