BİR AKIM MESELESİ /TEXTİNG (TAMAMLANDI)

3.5

Derin bir nefes alıyoruz, artık düzlükten inme zamanı ama nasıl orasını bilemem dkdkdkdj

💐💐💐

"Çok iğrençsin Kortaç, sırf Pusat ile konuşup da planladığın o sürpriz açığa çıkmasın diye böyle adice yalanlar söyleyebiliyorsun. Ben hamileyim hatırlatırım, hem de zor bir hamilelik süreci geçiriyorum. Senin bu yaptığın hangi akla sığıyor?"

İnanmıyordum. Kortaç böyle bir şey olduğunu bilse ilk bana gelir ilk benimle konuşurdu. Şimdi de dediğim gibi yalan söylüyordu.

"Zaten bu yüzden gizledim, bu gerçeği bildiğinde bebeğimiz daha da riske girmesin diye sustum. Ama madem artık olmuyor anlatıyorum işte. Son zamanlarımdayım Ela, ve ben son zamanlarımı bir hastane yatağında acaba iyileşebilecek miyim diye düşünerek öldürmektense seninle hiç unutmayacağım anlar yaşayarak ölmeyi tercih ederim."

Elimi tutan ellerini çekip hızla geri çekildim.

"Sen saçmalıyorsun."

Omzunu silkti.

"Muhtemelen. Ama başka çarem yok. Ve bu saatten sonra başka bir seçenek de yok."

Ellerini iki yana açmış ve avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Onu çocukluğundan beri tanıyordum, hayatının hemen hemen her anında var olmuştum ama gözlerindeki ümitsizliği ilk defa görüyordum.

"Bizden bu kadar çabuk vazgeçiyorsun yani?"

Sanki bütün dünya üzerime yıkılmış bende bu enkazın altında can çekişiyordum. Ne demem gerektiğini tam kestiremiyor, diyeceğim en ufak şeyin düşüncelerimi yanlış aktarmasından korkuyordum.

Ama bu korku karşımdaki adamı kaybedecek olmanın korkusuyla eş değildi, asla da olamazdı.

"Ben vakit kaybetmek istemiyorum Ela, ne olur anla beni. Şu an bile bağırmak yerine sıkıca kollarımı sarmak istiyorum sana, belki de son anı-"

"Senin son anın olacak Kortaç! Ne benim ne de karnımdaki çocuğumuzun son anı olmayacak! Sen düşün, ben aynı şeyi yaşasam ve en ufak bir şansım olsa beni zorla o hastaneye sokmaz mıydın?"

Başını hızla iki yana salladı.

"Hayır bu bambaşka bir şey Ela, sen hamilesin. Çocuğumuz var."

Titreyen ellerimi karnıma yaslayıp olduğum yere çöktüm.

"Doğduğunda baba diyecek bir çocuğumuz var evet, beraber büyüteceğiz diye günler saydığım çocuğumuz var evet. O var ve senin sayende evet!"

Gözlerime, tıpkı onun gözlerine baktığım gibi hayal kırıklığıyla bakıyordu.

Yaklaşıp ellerimi ellerinin arasına aldı.

"Ela'm ne olur gel bunu evimizde konuşalım. Biliyorum sende anlayacaksın beni, doktorun dediklerini duysan bana hak vereceksin zaten."

"O zaman doktora gidelim. Bana da anlatsın her şeyi, bende duyayım ondan."

Bakışları değişti,  başını sallayarak oturduğu yerden kalktı.

"Tamam gidelim ama önce bebeğimizi göreceğiz. Belki babası için bir sürpriz yapar bize."

💐💐💐

Yola çıkmış hastaneye gidiyorduk. Bütün bu sürede ağzımı bıçak açmamış, Kortaç ise bir kere bile suratıma bakmamıştı.

İnanamıyordum, dedikleri, söylediği o onsuz gelecek cümlelerinin her biri çok korkunç geliyordu. Ben onsuz saniye geçiremezken nasıl yaşayıp bir de çocuğumuzu büyütecektim?