1919 | DÖNÜM NOKTASI

22. SELHİSAR DAVETİ

1919 | Dönüm Noktası

22. Bölüm: Selhisar Daveti / Part¹

*Bu kitapta geçen tüm kurum, kuruluş ve tamamen hayal ürünü olup, sadece kurgudan ibarettir.

*Bu kitap tarihi olayları konu almamaktadır. Sadece 1919 - 1922 yılları arasında İzmir, Yunanistan tarafından işgal edilmiştir ve kitabımda kullandığım tek durum bu. Onun dışında her şey sadece kurgu ve hayal ürünüdür.

*Selamlar uzun süredir sizlere gelemedim... Bunun için özür dilerim, nasılsınız? Beni özlediniz mi? Sizin tarafınızdan özlendim mi bilemem fakat ben sizi öylesi özlemişim ki gerçekten şu an gözlerim dolu dolu. Bu belki de iyi hissetmediğimdendir, bilmiyorum. Son zamanlarda iyi değilim, hayatımda hoş şeyler olmadı. Gerçekten son bir buçuk aydır hayatım kontrolden çıkmış durumda. Biliyorsunuz ki sınavlarım bitene kadar bölüm atmayacaktım, atmadım da. Sınavlarım da bitti. Fakat ben de tam anlamıyla bittim. Hayatımın en berbat dönemlerinden birindeyim ve artık bunları birine anlatmazsam ya da yazmazsam delirecek gibi hissediyorum. Bu yüzden ben de buradaki aileme geldim.

*İnstagramdan takip edenler bilir ki ben sınavlarıma 10 gün belki de 15 gün önce azar azar da olsa çalışmaya başlıyorum. Bu defa da öyle oldu. Başladım çalışmaya, oldukça da iyi gidiyordum. Sınavlarıma son birkaç gün kala ise ailemden biri aniden beklenmedik bir şekilde yoğun bakıma alındı. Bu darbe beklemediğim için tüm konsantrasyonumu bozdu, toparlamaya çalıştım. Çalışmaya devam etmeye çalıştım fakat yapamadım. Sınavlarımın olduğu günlerde ailemden biriyle konuştuğumda bana, "Sen merak etme üzerinden geleceğiz, sınavlarını çabucak bitir gel" diyorlardı fakat o psikoloji ile neredeyse hiçbir şey yapamadım. İki sınavım hariç tüm sınavlarımdan kaldım. Toparlamak için bir şansım daha vardı. Bu defa da onlara çalışmaya çalıştım. Önümde on gün vardı. Çalışabilir, pekala toparlayabilirdim. Yapamadım. Yapamadım çünkü bu defa da bana ulaşan şey, bir vefat haberiydi.

*Bu bence son damlaydı. Bu haberi aldığımda yanımda kimse yoktu ve gerçekten... Buranın devamı gelmiyor, sanırım sözcüklerim yetersiz kaldı. Her neyse... O an beynim bir an için durulmuştu. Bu öyle bir durulmaydı ki gerçekten son bir aydır hiçbir şey yapamıyorum. Sınavlarım, aldığım kötü haberler ve verdiğim kayıplar... Sanırım beni oldukça sarstı. Devam edemiyorum. Kimse de bu durumun beni bu kadar sarstığını bilmiyor. Tüm bunların yanında sanki isteyerek bu hale gelmişim gibi üniversitemde iyi bir düşüş yaşadım, dediğim gibi toparlayamadım. Çoğu sınavımdan kaldığım için onların istediği ortalamayı elde edemedim ve bu ikinci dönem sadece iki dersimi almamı sağladı. Bu demek oluyor ki üniversitemin uzamasını istemiyorsam, başarısızlık gibi bir ihtimali tamamen ihtimaller arasından silmek. Şu andan itibaren tek bir sınavdan bile başarısız olma hakkı tanınmıyor bana... Bu noktada üniversiteyi bırakmayı çoğu kez düşündüm. Çoğu kez. Bunu o kadar çok düşündüm ki bazı şeyleri göze bile almıştım.

Bırakmadım.

Çünkü en iyi şekilde mezun olmamı isteyen birisi vardı. O kişi artık yok. Ama ben varım, hâlâ buradayım? Bu yeterli değil mi? Kötü şeyler oldu, her şey üst üste geldi ama üstesinden gelemez miyim? Pekala gelirim. Düştüm, bu defa dizlerim kanamadı fakat ruhum sağlam soyuldu. Merhemim, yine buraya gelme cesaretini bulduysam buralarda bir yerde olmalı. Yazmak benim merhemim. Burası benim şifam, burası benim ait olduğum yer, yuvam.