Yalandan Mutluluk hikayesinin devam serisidir.
Yağız Ata ve Özüm Erim'in çocukları olan Yalaz Yasin'in de hikayesidir.
Bazen hayat sizi bazı şeylere mecbur eder ve hikayeniz de kaderiniz gibi o an şekillenir.
Yaptığınız seçimlerle ya geç kalırsını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eve geçtiklerinden beridir büyük bir sessizlik hakimdi. Manolya kadına içecek isteyip istemediğini sormuştu nezaketen ve o da zahmet olmazsa kahve demişti. Manolya titreyen elleriyle servislerini yapıp kadının karşısına oturmuştu. Bacakları da stres yaptığı için oynuyordu. Kadının gözü o noktaya kayınca ancak elleriyle dizine baskı yapmış ve bunu kesmişti.
-Ellerinize sağlık. Güzel olmuş.
-Ne demek, afiyet olsun.
Özüm kızı inceledi enine boyuna. Güzeldi gerçekten. Ama işte bir şey vardı onu huzursuz eden ve nitekim dışarıda sorduğu soru bunu doğrular gibiydi. O yüzden direkt konuya o noktadan girdi.
-Neden buraya gelişimle Yalaz Yasin'e bir şey olduğunu düşündünüz ?
Manolya parmaklarıyla oynarken yanıtladı kadını.
-Sanırım saatten ötürü endişe ettim.
-Peki onunla bu derece yakın mısınız ?
-Anlayamadım ?
Özüm elindeki kahveyi yan taraftaki sehpaya bıraktı ve kıza baktı doğrudan.
-Oğlum için endişelendiğinize göre bu aranızdaki iletişim öyle sanıyorum ki ev sahibi -kiracı durumunun çok ötesinde. Yanılıyor muyum ?
Manolya ne diyeceğini bilemedi. Yalaz bugün ailesinden de bahsetmişti. Onun hiç yalan sevmediğini ve uyguladığı cezaları... Üstelik hiç tatmadığı bir duygu da olsa hiçbir anneyi üzmek istemezdi. Bu yüzden başını eğdi. Bu da bence cevabı için yeterli bir hamleydi.
-Sustuğunuza göre haklıyım. Tahmin etmiştim zaten. Bakın Manolya hanım, amacım sizi incitmek, kırmak değil. Sadece sizinle benzer duyguları farklı bir konumla yaşıyoruz. Yani ben de oğlum için, onun birden değişen düzenli hayatı için endişeliyim. Sanmayın ki bu güzel duyguya karşıtım. Aksine bir anne olarak bu hayatta çocuklarımın mutlu olması dışında hiçbir şeyi istemem. Yalaz bize sizden bahsetti. Daha doğrusu bahsetmek durumunda kaldı. Kızım sizi burada görmeseydi, belki hâlâ hiçbir şeyden haberimiz olmayacaktı...
Manolya kadının söylemleriyle daha çok utanıp sıkıldı. Ağzını açıp tek kelime de edemiyordu. Çünkü onu anlıyordu. Daha da ötesi hak veriyordu.
-Sizi tam anlamıyla tanımıyorum. Bir yargıda bulunmak da istemiyorum. Çünkü insanlar daima bir şansı hak eder. Önce onlara onu verip tanımamız gerekir. Ben sadece merak ediyorum. Neden bunları bizden gizlediğinizi... Çünkü benim oğlum bu yaşına kadar ne benden ne ailesinden hiçbir şeyi saklamadı. Yalan nedir onu da bilmezdi. Ama bugün bana söyledi biliyor musunuz ? Ve ben ona soramadım bile...
Manolya'nın gözleri de kadın gibi dolmuştu.
-Lütfen bana beni ikna edecek bir şeyler söyleyin...
-Özüm hanım, aile içinde böyle bir karışıklığa sebep olduğum için gerçekten çok üzgünüm. Sizi bu denli üzmeyi hiç istemezdim. Bunu istemeden de olsa yaptığım için af diliyorum sizden.
