តើអូនស្រឡាញ់បងទេ?(ចប់✔︎)

ភាគ1:សង្ឃឹមថានឹងមានអ្នកបរិច្ចាគកែវភ្នែកឱ្យជុងហ្គុក

+ប៊ូសាន

ចនជុងហ្គុកគឺជា Ceo វ័យក្មេងនៃក្រុមហ៊ុនមួយនៅដែលនាយគឺជាមនុស្សដែលមានសមត្ថភាពមានរូបរាងសង្ហាមានកិត្តិយសកេរ្តិ៍ឈ្មោះក៏ល្បីល្បាញមិនធម្មតាថែមទាំងនៅលីវទៀតផងដូច្នេះហើយនាយគឺជាទីចាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្សស្រីគ្រប់រូបតែងតែចង់បាននាយធ្វើជាគូអនាគត។

ស្រាប់តែថ្ងៃមួយនាយបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍មានរបួសធ្ងន់ធ្ងររហូតទាល់តែពិការភ្នែកដែលមិនអាចមើលឃើញបាន ហើយក៏គ្មានកែវភ្នែកសម្រាប់យកមកធ្វើការវះកាត់ប្ដូរសម្រាប់នាយដែរដូច្នេះនាយត្រូវរស់នៅក្នុងស្ថានភាពដែលមិនអាចមើលឃើញបាន។

ដំបូងៗនាយពិតជាពិបាកទទួលយកណាស់មនុស្សធ្លាប់តែអាចមើលឃើញគ្រប់យ៉ាងស្រាប់តែមកឱ្យពិភារភ្នែកបែបនេះពិតជាពិបាកណាស់ចុះការងារនាយគិតយ៉ាងម៉េច?ទាំងដែលការងារនាយគឺកំពុងតែរីកចម្រើនជោគជ័យផង។

" ហេតុអ្វីទៅក៏ខ្ញុំត្រូវមកពិការភ្នែកបែបនេះ?ហេតុអ្វី? " នាយស្រែកខ្លាំងៗថែមទាំងដើរបោករបស់របរដែលនៅជុំវិញបន្ទប់ខ្លួននោះឡើងរញ៉ែរញ៉ៃពេញបន្ទប់ ដែលជាហេតុបង្កសម្លេងក្ដុងក្ដាំងឮដល់ខាងក្រៅ។

" ជុងហ្គុកកូន! " អ្នកជាម្ដាយបែកទ្វារចូលមកព្រមជាមួយឪពុក ដោយអ្នកជាឪពុកបានចូលមកហាមឃាត់ជុងហ្គុកកុំឱ្យនាយធ្វើបែបនេះទៀត។

" ហឹកៗ " ជុងហ្គុកក៏យំហើយក៏ស្ងៀមរួចទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះក្នុងរង្វង់ដៃឪពុក ឯលោកទាំងពីរឃើញបែបនេះហើយពួកគាត់ពិតជាពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់កូនប្រុសតែម្នាក់របស់គាត់មិនគួរមកជួបនឹងរឿងបែបនេះនោះទេ។

" កូនកុំយំកូនកុំយំអី " លោកចននិយាយលួងលោមព្រមទាំងលើកដៃអង្អែលក្បាលនាយថ្នមដោយក្ដីអាណិត ឯលោកស្រីចនកូនក៏យំអាណិតកូនដូចគ្នា។

ពួកគាត់បានលួងលោមឱ្យនាយគេងលក់បើមិនអញ្ចឹងទេនាយនឹងមិនស្ងប់ចិត្តនោះទេដូចអម្បិញមិញអញ្ចឹងព្រោះនាយនៅមិនទាន់អាចទទួលយករឿងដែលនាយត្រូវមកពិការភ្នែកនោះទេ។

" អូនអាណិតកូនណាស់បង " លោកស្រីចនសម្លឹងមើលទៅកូនប្រុសដែលគេងលង់លក់ដោយក្ដីអាណិតដែលគាត់មិនអាចជួយឱ្យកូនគាត់អាចមើលឃើញវិញបាន។