SAPLANTI

11.Bölüm:"Bana Ait''

                 

Baş not olarak yeni hikayem Soğuk Yangın'a hepinizi bekliyorum.Klasiklerden orijinal bir hikaye yaratacağımı düşünüyorum , göz atmanız bile benim için yeterli hepinizi kocamanından seviyorum.

-

Adını duyduğumda bile bedenimi titretecek potansiyele sahip olan ölüm, bedenime bizzat kendi pençelerini değdirmişti. Soğukluğu, kanımın her bir santimini dondururken geride bıraktıklarım tüm şeyler kalbimin parçalara ayrılmasına sebebiyet veriyordu.Yapamadığım, söyleyemediğim tüm şeyler kırılan kalbimin her bir santimine bir cam parçası misali içten içe batmıştı. Bir kez daha yaşama şansım olsaydı onu 'keşkeler' ile değil 'iyi ki' ler ile doldururdum.

Bedenim, hoş bir şekilde karıncalanırken gözlerimin önünde ki zifiri karanlık kendinden ödün vermemişti.Kendi karanlığıma boğulmadan önce son gördüğüm gözler benim okyanusum, Rüzgar'ın mavinin en güzel tonuna sahip olan gözleriydi. Bana daha önce hiç o kadar güzel baktığını hatırlamıyordum , kendimi ilk defa onun için özelmişim gibi hissetmiştim. Sadece o bakışları bile,benim hayata tutunmam için başlı başına bir sebepti.

İç sesimi bir kaç saniyeliğine de olsa susturmayı akıl ettim , gözlerimi açmaya çalıştım. Girişimim başarısızlık ile sonuçlandı.Dudaklarım kurumuş , boğazım yapışmış gibiydi. Sesim boğazlarım da tıkanmıştı daha yukarıya çıkamıyordu. Etrafımda ki seslere odaklanmaya çalıştım , en azından bunu yapabiliyordum. Biraz uzaktan gelen bir kaç anons sesi duydum , Doktor Ahmet adında bir adamı 2042 numaralı odaya çağırıyorlardı.Adının başında ki unvanı duyunca sevinmiştim , şu an ki durumuma pek kurtulmak denmezdi. Yine de Rüzgar , sözünü tutmuş ölmeme izin vermemişti.

Ellerimin üst tarafında hissettiğim yumuşak baskıyla , tenim karıncalanmaya başlamıştı.Etrafa hakim olan vanilya kokusundan anladığım kadarıyla , ellerimi saran kişi Efnan'dı.''Beni duyabildiğini biliyorum''dedi ve burnunu çekip devam etti. ''Şu hayatta senden daha fazla önemsediğim tek bir kişi bile yok , benim tüm ailem sensin Sahra.Seni kaybedemem , kardeşimin gözümün önünde ölmesine izin veremem.'' dedi ve gözlerinden dökülen bir damla yaş yanaklarımı buldu. Bilinçaltımın karanlığına yeniden dalmadan önce , Efnan gibi bir arkadaşa sahip olduğum için bir kez daha mutlu oldum.

Sesler beni karanlığımdan çıkartmıştı , göz kapaklarım biri tarafından açılmaya çalışıyordu.Karşımda ki kişiyi uğraştırmamak adına gözlerimi kendim açtım.Gözüme doğru tutulan yoğun beyaz ışık , ellerimle yüzümü kapatmama sebep oldu.

''Hastamız uyandı ama bana izin vermen gerekiyor , göz bebeklerini incelemeliyim.''dedi Doktor.Kafamla onayladım ve gözlerimi ışığa doğru son gücümle açtım , bir kaç saniye inceledikten sonra ışığı söndürdü ve Rüzgar'a doğru döndü.Rüzgar , doktora değil bana doğru bakıyordu.Bakışlarıyla birlikte kızaran yanaklarımı son zerresine kadar hissedebiliyordum.

''Durumu iyi , bugün taburcu olabilir.''dedi ve odadan ayrıldı. Efnan , koşar adımlarla yanıma gelip kemiklerini hissedene kadar bana sarıldı.''Çok korktum , seni kaybettim sandım.''dedi, yanaklarıma kondurduğu öpücüklerin arasından.

''Benden kolay kolay kurtulamayacağını bilmelisin Efnan Yıldız , bana su verir misin?''dediğimde başıyla onayladı ve yan tarafta ki suyu bana uzattı.Boğazlarımdan aşağıya doğru hızlı bir şekilde inen su , beni tekrar canlıymışım gibi hissettirmişti.

''Ne zamandır buradayım?''

''12 saat oldu.''dedi Rüzgar ve bakışlarını karşıda ki duvara doğru odakladı.