THE MAFIA BOSS CAR RACER OBSESSION
CHAPTER 25: panganib
SWEVEN'S POV
Damn it.
Sariwang dugo ang lumalabas mula sa ulo ko, dahil sa pagkaka aksidente ko dun sa racer na 'yon. Tsngina talaga!! Bakit bigla nalang sumakit ang tagiliran ko. F*ck.
Mabilis akong nagmaneho para dalhin ang sarili ko sa isang ospital pero pagkahiga ko mula sa kama sa isang kwarto isang nurse ang lumapit sa akin, dahilan para mabad mood ako.
"Sir what happened?" Tanong pa nito.
Malakas akong pagak na tumawa.
"The hell. Hindi mo ba nakikita ha?!.. call the doctor" asik ko ng mabilis itong tinalikuran ako.
Natakot yata sa nanlilisik kong mga mata, bahagya akong napangisi ng may isang doctor na ang pumasok.
"Mr.Steven how are you?! Its been a month simula ng bumisita ka dito?!..so how's your brain tumor?" tanong ng doctor na nasa harapan ko dahilan para umawang ang labi ko.
Tinawag nya akong Steven?
So ibig sabihin galing dito ang kakambal ko, at kilala niya ito. Pero teka? Anong brain tumor?.
"D-doc what are you talk~" hindi ko pa man iyong nagawang tapusin ng lumapit ito sa akin.
"Iho, you have an few days to live" sambit nito dahilan para mas lalong umawang ang labi ko sa gulat.
"Im not f*cking Steven, I'm Sweven...his twin" asik at malamig na boses kong salita, kitang kita ko ang panlalaki ng mata nitong napatango tango.
"Sweven, oww! Really?" tanong niya pa.
"So tell me...anong brain tumor ang tinutukoy mo? At anong he have an few days to live? W-whats that?" Tanong ko ng mariin itong lumunok.
"Ha?!..i didn't say an~".
"Don't f*cking joking me doc, i know what i heard so tell me...what's my twin condition?" tuluyang naging malamig ang boses ko, naging seryoso ang pagtitig ko ng mabigat siyang kumawala ng paghinga.
"Okay, You're twin is now suffering an...brain cancer tumor, stage 4...and he have an few days to live, at mamamatay na sya" saad nito, tila hindi ko magawang itikom ang bibig ko.
"W-what? Stage four??.." gulat kong tanong.
"Yes. Matagal na syang mayroong sakit, pero walang kahit sinong nakaka alam...madalas siyang pumunta dito noon for his check up, hanggang sa...bigla nalang syang sumuko at tinanggap na mamamatay na sya" sambit pa nito, tuluyang namanhid ang katawan ko sa mga narinig kong iyon.
"F*ck" madiing pagmumura ko.
"I never seen you for a long years....so how are you??" tanong ng doctor ng hindi ako makapag salita.
"Balita ko....sinampaan ng kaso si Steven? Akala ko wala kana, kaya pinagkamalan kitang siya ikaw, by the way!!..ang bait talaga ng kakambal mo noh, imagine...he give his kidney for you, para lang mabuhay ka!" Sabi pa nito na ikinakunot ng noo ko.
"K-kidney??"
"Oww...you didn't know?!...muntik ka ng mamatay nung bata ka, dahil sa sakit mo, hangang sa binigay ni Steven ang kaniyang kidney para mabuhay ka" sabi nito na tuluyang ikinaawang ng labi ko.
Kaya nang magamot ako, mabilis rin akong lumabas sa ospital na iyon at umuwi ng bahay. Nadatnan ko ang mga magulang ko mula sa sala, tinitigan ko sila mula ulo hanggang paa...sana nagkakamali lang ang doctor, sana hindi totoo!
"Sweven, nandito kana pala!...ano dinalaw mo naba ang kakambal mo?!..hasyt naku, ang laki laki ng pangarap ko sa kaniya pero look what he done! Sinayang lang nya!" Sabi pa ni Mama ng nanlisik akong tumitig sa kaniya.
