Timeless Euphoria (Friend Series #3) | ✓

Chapter 38

Athalia's POV

We ate in silence. As in, ni isa sa amin ang walang nagsalita. Nothing was said between us; it was as if there was an unspoken agreement not to speak.

The silence was deafening, almost suffocating.

Uncomfortable did not even begin to describe the atmosphere between us. Our lunch time felt like an eternity.

I couldn't stand the silence. Pakiramdam ko mababaliw na ako kapag hindi agad nagsalita ang isa sa amin. So, I decided to be the one to break the tension.

Malakas akong tumikhim sakto lang para marinig niya. Umaasa na maibsan ang nerbiyos na bumabagabag sa aking katawan at basagin ang napakatinding katahimikan na tila lumulunod sa aming dalawa.

Kalaunan naramdaman ko ang pagkatigil ni Caleb. Umangat ako ng tingin sa kanya nang maramdaman ang pagtitig niya sa akin at nagulat nang makita siyang nakatingin.

"Bakit?" mahinang boses na tanong ko. Trying to make an attempt at making conversation with him.

Halata sa mukha ko ang pagkabalisa sa susunod na sasabihin niya pero agad ding napalitan ng irita nang umiling siya.

"Wala." sabi niya at bumalik sa pagkain ng tahimik!

Ano ba 'yan! Hindi ba siya nakakaramdam ng hindi pagkakomportable sa sitwasyon namin?!

Kasi ako, oo! Sobra!

I rolled my eyes at nagpatuloy ulit sa pagkain. Bibilisan ko nalang ang pagkain para makaalis na agad ako kung wala naman pala talaga siyang sasabihin.

After some time that felt like an eternity, nakalabas na din kami ng restaurant.

Mukhang masyadong naparami ata ang kinain ko. Besides, the food was a perfection of ten out of ten. A five star rating for me.

Tatawid na sana ako para kunin ang nakaparada kong motorsiklo sa kabilang restaurant, nang may biglang nagpatigil sa akin sa pamamagitan ng paghawak sa braso ko.

"Athalia," Caleb called.

I turned around to face him and smiled.

"Thank you for the meal, nagustuhan ko." kahit na hindi ka nagsalita, salamat pa din.

I smiled at him, grateful for the meal I had received, yet I couldn't help but notice the seriousness radiating from his expression. He seemed dead-set on something yet it was hard to read what was on his mind.

Hindi ko maintindihan ang proseso ng pag-iisip na nangyayari sa kanyang isipan. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin na may walang emosyong ekspresyon na nanatiling stoic sa kanyang mukha.

"Athalia..." panimula niya na tila bang nagdadalawang isip kung itutuloy niya ba ang sasabihin o hindi.

"B-bakit?" nagawa kong magtanong nang biglang kumalabog ang dibdib ko nang bumitaw siya sa sinabi niya.

"Athalia please tama na. Tapos na tayo. Lubayan mo na ako." he pleaded.

Natigilan ako dahil doon.

My heart felt like it was being stabbed with thousands of daggers. Nahihirapan akong huminga sa sinabi niya.

The sun ray of the afternoon highlighted his features as his words echoed in my head. It felt like time had stopped momentarily, as if the whole world had paused to absorb the intensity of his words.

His green eyes fixed on mine.

"Bakit bumalik ka pa? Pagkatapos mo akong durugin, bakit nagpakita ka ulit?" he asked frustratedly, pain was evident in his eyes.