MASALIN GİZLİ KATİLİ

13 | ZİHNİNİN HAPSETTİKLERİ

BÖLÜM 13 | ZİHNİNİN HAPSETTİKLERİ

♔

Son günlerde boş olduğum her an elime mezuramı, kalemimi ve Kraliyet terzisinin verdiği isimlerin yazılı olduğu dosyayı alıp kapı kapı dolaşmaya çıkıyordum Vimos sokaklarına.

İlk birkaç gün kendi kendime halletmeye çalışmıştım ve bir gün içinde hem okuluma gidip hem de iki yüzden fazla kişinin beden ölçülerini alabileceğimi düşünerek kimseden yardım istememiştim.

Ancak kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayım tek başıma bunu başarabilmemin mümkün olmadığını anlayıp daimi iki dostumdan, Lily ve Zaria'dan yardım istemiştim.

Zaria Lily ile birlikte dolaşıp ona yardımcı olurken ben de başka bir eve giriyordum ve böylece daha çok insanın ölçülerini almış oluyorduk. Zaria Tarih okuduğu için bu işten pek anlamıyordu ama yine de yanımızda olmak istemişti.

Yine dersten çıkıp bir mahalleye gelmiş, mahallenin sağında bulunan evleri Lily ve Zaria solunda yer alan evleri de ben almıştım. Dalgın dalgın evin hanımının beden ölçülerini alırken zihnimde, örgütü son gördüğüm gece Dion ve diğer üyeler ile olan konuşmalarımızı düşünüyordum.

Dion'un örgüte girmek istiyorsun bu görevi başarıyla yerine getirmelisin diyerek verdiği göreve ben bir cevap veremeden hâli hazırda sinirle patlamayı bekleyen Chris adlı çocuk atılmıştı hemen o akşam.

"Yanlış yapıyorsun Dion!" demişti. "O sadece bir kız! Yapamaz, hatta örgütü tehlikeye atar!"

Sonra adının Logan olduğunu sonradan hatırladığım ve hastanede gördüğüm genç doktor Chris kadar nefretle olmasa da o da karşı çıkmıştı Dion'un fikrine.

"Örgütü tehlikeye atacak bir hareket olur Dion, o daha küçük bir kız, bulaşmasın bu işe."

Bana küçük kız diyorlardı ama Dion dışındaki diğer erkeklerin yaşları da benden çok da büyük değildi. Sorun küçük sıfatında değildi aslında, kız olmamdı. Erkek olmadığım için beni zayıf görüyorlardı, güvenilmez ve cesaretsiz sanıyorlardı.

Zihnimin içinde ablama verebileceğim hasarı düşünüyor olmasaydım onlara sert bir cevap verebilirdim o an ama ben donup kalmıştım.

Ablamın bu tiyatroya verdiği emeği, değeri ve heyecanı bir elimde; örgüte girme isteğimi, Vimos'un kurtuluşunu diğer elimde tutuyordum ve hangisi daha ağır karar veremeden öylece boşlukta bekliyordum o an.

Robin'in, "Örgüte girmek istiyorsa yapmak zorunda," sözlerinden sonra telaşlı bakışlarımı ona çevirmiştim.

Kollarını önünde bağlamış, dümdüz bir ifadeyle diğerlerine bakıyordu o. Bana değil.

"Elbette kabul etmek zorunda değilsin Nita," demişti sonra Dion. Yüzümün aldığı şekil ve dağılmış sessiz hâlim görevden korktuğumu düşünmesine sebep olmuştu muhtemelen ama benim korkum asla bana olabilecekler değildi.

"Ancak Robin'in de söylediği gibi örgüte girmek istiyorsan bu görevi yapmak zorundasın."

"Ne yapmamı istiyorsunuz?" diye sorarken sesim hırıltılı çıkmıştı. Sanki dakikalarca biri boğazımı sıkmış da sonra ellerini çekmiş gibi güçlükle sordum.