Jesteś moim życiem

Rozdział 8

Stella

Pierwsza oficjalna kolacja mojego taty i brata z moim chłopakiem przebiegła w porządku. Może nie idealnie, ale w porządku. Panów pochłonęła sztywna, ale dla nich zdaję się fascynująca rozmowa biznesowa, której nawet nie starałam się słuchać.

Pani Hudson siedziała centralnie naprzeciwko mnie, z wysoko uniesioną głową i wysuniętym do przodu podbródkiem. Była rudowłosą około pięćdziesięcioletnią kobietą. Jej oczy miały prawie czarną barwę i ani w nich, ani w ostrych rysach twarzy, nie sposób było dostrzec czegoś przyjaznego. Jednak chciałam pozostawać z nią w dobrych relacjach, dlatego próbowałam ciągnąć rozmowę.

– Kobieta nie powinna odzywać się przy stole tak głośno, kiedy mężczyźni prowadzą rozmowę. – odpowiedziała twardo na moje próby kontaktu, miażdżąc mnie spojrzeniem.

Mój brat słysząc te słowa, odwrócił się w naszą stronę. Zbyłam go półuśmiechem.

Mimo, że mama Mateo nie okazywała mi jawnej niechęci, wiedziałam że mnie nie lubiła. Prawie zawsze patrzyła na mnie swoim lodowatym, morderczym spojrzeniem, a kiedy mówiłam o tym mojemu chłopakowi, on tylko zbywał mnie machnięciem ręki.

Akceptowała mnie chyba tylko, dlatego że zależało jej na szczęściu syna. Nie przeszkadzało jej to jednak, w ciągłym czepianiu się mnie.

– Co to w ogóle za krzykliwy strój i makijaż? – spytała cicho, ale przerażająco ostro.

Nie odpowiedziałam, tylko skuliłam się na krześle. Nie uważałam swojego wyglądu za zbyt krzykliwy. Delikatnie pomalowałam oczy i jedynie usta pociągnęłam nieco ciemniejszym kolorem szminki. Założyłam jasno niebieską delikatnie rozkloszowaną sukienkę z krótkim rękawem i niewielkim dekoltem w łódkę. Chociaż może przy ubranej w zabudowaną pod szyję, czarną, długą suknię kobiecie, faktycznie mój wygląd mocno kontrastował.

Nie pracowała zawodowo, pełniła jedynie funkcję reprezentacyjną u boku swojego męża, podczas ważnych spotkań biznesowych. To prawda, była bardzo dostojna, ale nie potrafiłam zrozumieć, jak jakakolwiek kobieta mogła pozwolić na to, żeby mężczyzna traktował ją tylko jak ozdobę.

– Pora na nas. – powiedział w pewnym momencie ojciec Mateo, tym samym ucinając rozmowę.

W przeciwieństwie do swojej żony, nie odnosił się do mnie z jawną niechęcią. W ogóle rzadko się do mnie odzywał.

Jego spojrzenie również było zimne jak lód, jednak rysy twarzy nie były tak ostre, a pasma siwizny w ciemnych włosach nadawały mu łagodniejszego wyrazu. Głos również miał nieco mniej przytłaczający od żony.

Podążyli w stronę wyjścia razem z moim tatą i bratem, a ja i Mateo zostaliśmy jeszcze na chwilę w salonie.

– Jutro wieczorem mamy w domu bardzo ważną kolację biznesową. – powiedział głaszcząc mnie po policzku. – Tacie bardzo zależy, żebyś do nas dołączyła. – Ubierz się skromnie i nie maluj wyzywająco. – dodał stanowczo.

Pocałował mnie krótko i szybko dołączył do swoich rodziców.

Zostałam w miejscu nieco oszołomiona. Czasami miewałam wrażenie, że mój chłopak miał rozdwojenie jaźni. Raz był dla mnie czuły, a chwilę później wydawał mi polecenia, jakbym była jego pracownikiem, a nie partnerką.

Chwilę później w pokoju pojawił się mój brat, pospiesznie luzując krawat. Miał przy tym tak udręczoną minę, że nie potrafiłam opanować wybuchu śmiechu.

– Śmiej się, śmiej. Nie zdajesz sobie nawet sprawy z tego, jaką okropną rzeczą jest krawat.

– Już tak nie narzekaj, zakładasz go raz na jakiś czas. Pewnie nawet sam nie pamiętasz, kiedy miałeś go ostatnio na sobie. Tata musiał ci go nawet zawiązać.