Bir ağıt ne kadar acı olabilirdi?
Bir yürek kaç darbeyle başedebilirdi?
Bir beden hangi yangına körükle gidebilirdi?
Bir kadın kaç farklı yerden kanatılabilirdi?
Yüreği acıyla harmanlanmış bir kadın Midyat'ın tozlanmış sokaklarında büyüyüp kaderin k...
Merhaba arkadaşlar. Hayırlı Ramazanlar. Yeni bir bölümle geldim. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Şimdiden teşekkürler. Keyifliokumalar. Sizleriseviyorummm
°°°°°°°°°°°°° SIĞINTI YÜREK
🔒🔑🔒
13. BÖLÜM: NEFRET EDİYORUM °°°°°°°°°°°°°
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Kırık bir cam parçası gibi umudunu yitirmiş halde dünyadan uzaklaşmak, tükenen gözyaşlarıyla ölmek istiyordu.*
Bölüm şarkısı: Kayahan-Bir Aşk Hikayesi
🔒
Gün kızla boyanırken huzurun kırıntısı dahi yoktu. Heja sürüklediği valizi çalışanlardan birinin eline vererek ön yolcu kapısını açmış geçmesini bekleyen korumaya zorlukla teşekkür ederek yerine oturmuştu. Kapı usulca kapatılırken, başını çevirip birkaç gün uzaklaşacağı eve baktı. Kalbi delik deşik olmuş kanarken, kızını bırakmak anne yüreği için ağır geliyor, vazgeçmek istiyordu içinde bulunmaya başladığı saçma durumdan.
Gün aydınlanmaya başlamışken, Ardil'in ayarladığı iki kadın Ariya'yla ve evin işleriyle ilgilenmek için gelmiş Heja yapıp-yapmamaları gereken çoğu şeyi anlatarak ağlamaklı halde kızını öpücüklere boğup Cahit ve Piroz Akca'nın ellerinden öperek evden çıkmıştı. Göz devirdi. Piroz Hanım elini öptürmemekte ısrar edince sabrı taşan kadın zorla elini tutup öpmüştü. O da çok meraklı değildi. Nefretini hissettiği biriyle yakın olmaya çalışmak fıtratına ters olsa da şartlar isteğine engel oluyordu. Yanında hissettiği hareketlenmeyele derin bir nefes aldığında pişmanlıkla gözlerini yumdu. Adamın kokusu tüm alanını işgal etmeye başlamıştı.
"Kemerini bağla!" İrkildi. Homurdanarak kemerini taktığında araç gürültüyle çalışmış ilk olarak bahçeden sonra da evlerinin yolundan çıkmıştı. Evleri! Evi! Ne ara bu kadar sahiplenmişti? İki ay kendisine ait olmayan bir hayata sahiplenme eki vermeye yeter miydi? İçten içe çimdik attı kendine. Onun olmayan şeyleri yüreğinden ve beyninden silmeye çalıştı. Ancak başarısız oldu. İnsanın kendisine ait olmayan şeylerden vazgeçmesi en zoruydu! Uğraşmadan hazıra konulan hayat daha tatlı geliyordu çünkü.
Heja, geriye doğru yaslanarak akan yolu ve kızıldan turuncuya ondan da maviye dönen gökyüzünü izlerken, dudaklarını dişledi. Kollarını göğsünün önünde bağladığı zaman tenine değen siyah saçları onu mayıştırırken yollar akıp gidiyordu. "Nereye gidiyoruz?" Sağa dönen araç düz şeridi takip ediyordu. Bir müddet adamdan ses gelmedi.
"Buralara yakın bir bağ evimiz var oraya gidiyoruz."
