Sarı Deva

KIZILGERDAN

Merhabalar 🤍 Uzun zaman sonra yeni bir hikaye ile karşınızdayım. Yüksek Lisans yaptığım için buraya uzun zamandır yeni bölüm atamıyordum. Aklımda filizlenen yeni hikayenin kurgusu, beni yeniden buraya dönmeye ikna etti.

Yeni hikayemin tanıtım bölümünü aşağıya bırakıyorum. Hoşunuza giderse profilimden hikayenin geri kalanına ulaşabilirsiniz. Yorumlarınızı da benimle paylaşabilirseniz çok sevinirim 🤍

Sarı Deva hakkında: Bu hikayenin yaklaşık olarak on bölümü kaldı. Değerli okuyucularımı yarı yolda bırakmayacağım ve tamamlayacağım. Her hafta yeni bölüm gelecek, Nehir ve Oğuz'a hak ettikleri vedayı yapacağız 🤍✨ (Sabrınız için ayrıca teşekkür ederim)

KIZILGERDAN AÇIKLAMA

Hazan Ateş, Başsavcı Adnan Ateş'in tek kızıydı. Gri, adaletten uzak bir başkanlık sistemi ile yönetilen ülkesinde kendi adaletini de geçmişte bırakmış bir gazeteciydi. Kızılgerdan lakabı ile tanınan ünlü hacker Yağız Sargın ile tanışmasının ardından tüm hayatı değişecekti. Alışmak zorunda kaldığı sisteme bu yabancı adam sayesinde baş kaldırmayı öğrenecekti.

KIZILGERDAN

"Yarın sabah 07:00 itibariyle tüm ülkede, başkan tarafından belirlenmiş olan yeni kurallar geçerli olacaktır."

Metroda geçen anons sonrasında yüzüme silik bir tebessüm yayılmıştı. Mutluluktan uzak, yaşanılan saçma olaylara alıştığımın göstergesi olan bir tebessümdü. Sahi uzun zamandır içten bir şekilde gülümsediğim olmuş muydu? Sanmıyordum. İnsan gerçekten mutlu olduğunda bunu hissederdi, hatırlardı. Etrafımdaki tek tip insanların yüzünde hızlıca bakışlarımı dolandırdığımda gördüğüm manzara da benimkinden farksızdı. Herkes alışmıştı. On yıldır içinde bulunduğumuz bu adaletten uzak yaşama biçimine herkes alışmıştı. İnsanın özünde alışmak vardı. Acıydı ama zamanla çekilebilir bir ağrıya dönüşüyordu.

İlk zamanlarda baş kaldıranlar olsa da bir süre sonra cezasız kalmayan özgürlük girişimleri azalarak bitmişti. Özgürlük için kalkan başlar, başkanlık tarafından kesildiğinden korku, cesaretin önüne geçmişti. Bu duruma karşı bir kızgınlığım yoktu. Kendim baş kaldıramıyorken başka bir insandan benim için kafasını feda etmesini bekleyemezdim. Kaybedilen umut kavramının yerini hiçbir şey doldurmuyordu. Kaybedilmiş bir umut ise hiçbir şey ifade etmiyordu.

Eskiden tüm kalabalığı ve telaşına rağmen güzel bir şehirdi İstanbul. İnsanlar farklı fikirlere sahip olsalar da birbirleriyle anlaşmanın bir yolunu bulurdu. Şimdi soluk renkli giysiler içerisinde gizlenmiş olan bedenler bir zamanlar oldukça renkliydi. Fikirler ifadeye açıktı. Sokaklar şimdiki sessizliğinin aksine kahkahalar ve satıcıların sesleriyle dolup taşardı. Adalet kavramına olan inanç sayesinde elde edilmiş olan düzen tüm ülkede hakimdi. İçinde bulunmaya zorlandığımız sistem öncesinde her şey çok daha farklıydı, güzeldi. İnsanların umutları ve inançları vardı.

Bundan tam olarak on yıl önce gerçekleştirilen sistem değişikliği sonrasında hayatımız değişmişti. Kıyafetlere renk sınırlandırması, eğitime kısıtlamalar, başkanın belirlediği ve herkesin sorgusuz sualsiz uyması gereken, uyulmadığında sonu idamla biten kurallar getirilmişti. Duygularımız, elimizden alınmıştı.

On dokuz yaşındaki Hazan, içten bir şekilde gülümsediğim o son günün sahibiydi. Büründüğüm, bürünmek zorunda bırakıldığım bu karanlık kadının aksine gülümsemeyi hatta sesli kahkahalar atmayı bilen biriydi. Bu durumu romantize etmeye de gerek yoktu. Özgürlük ve adaletten uzak olan bir yerde insana ait duyguların da yeri yoktu. İnsana yer var mıydı? Bu sorunun bile cevabı net değildi. İnsanlar robotik düşüncelere yaklaşmıştı. Evlilikler bile menfaatler doğrultusunda yapılmaya başlamıştı. Öyle keskin sınırlar vardı ki, birlikte olacağınız kişinin statüsü sizinkine denk düşmüyorsa bu birliktelik dahi yasaktı.