Kasalukuyan akong lulan ng sinakyan kong taxi na saktong dumaan pagkalabas ko ng Del Fierro residence. I was lucky enough earlier that no one noticed me, even the guards that were assigned to look after me. I sniffled before looking outside the car window. Simula kanina, iyak lang ako ng iyak. Hindi ako emotional na tao, pero dahil nagbubuntis ako ngayon madali ko lang nailalabas ang emotion na nararamdaman ko.
Wala na akong pakialam kung ano ang iniisip ng driver sa itsura ko ngayon dahil mas nangingibabaw sa akin ngayon ang lungkot, sakit, at galit.
This revelation made me question every single detail that he showed me when we were together. Is it all a lie?
Masyado ba siyang magaling umarte kaya hindi ko napansin na puro 'yon kasinungalingan?
Pinahid ko ang luha sa pisngi ko pero may sunod na namang tumulo. Thinking that the love that he showed me was all part of an act - all part of his plan made my heart wrench. The pain is unbearable.
We've been together for years, we shared our goals and dreams together, and we also shared our plans for our future. Everything was set--of course, for our baby as well. Marriage is the only thing that we lack because same-sex marriage is prohibited here in the Philippines. Besides, we are not ready for that.
Humugot ako nang malalim na hininga upang pakalmahin ang sarili ko. My mind is crowded with thoughts right now. I always thought that he was happy with me. I always thought that I was enough for him but I guess I was wrong. I thought he totally moved on.
I sigh hoping that it'll lessen the pain. I wipe my tears away and look outside the window. Hindi ko pa alam kung saan ako pupunta ngayon. Hindi ako puwedeng umuwi sa bahay dahil may kasalanan ako sa mga magulang ko. I stand against them that tainted our relationship. I stand against them to defend him but it turned out that I was wrong all along.
Mas pinili ko kasing sumama sa taong akala ko mamahalin ako ng buo at walang ibang plano sa 'kin. Pero nagkamali ako ng desisyon at ngayon ay huli na para magsisi pa. Napahawak ako sa tiyan ko na medyo may umbok.
Ikaw na lang ang natitira sa akin, anak. Walang-wala na ako, ikaw na lang.
Naramdaman ko naman ang pag-vibrate ng cellphone ko. Nanginginig pa ang mga kamay ko nang kinuha ito mula sa bulsa ng shorts ko. Nang makita ko ang caller, mas nadoble ang sakit sa puso na nararamdaman ko. I stared at his name on the screen of my phone for a moment. I clenched my other free hand as hard as I could, and it was almost shaking.
I didn't think twice, but threw the phone out of the car window. Mabuti na lang at bukas ang bintana ng taxi kaya mabilis kong naitapon ang cellphone sa labas. Narinig ko pa ang pagtama nito sa semento. Pinigil ko ang sarili ko na umiyak. Iisipin ko na lang na ito ay isang masamang panaginip.
I really hope that this is just a nightmare, hoping that I'll wake up from this. Sana masamang panaginip lang 'to.
"Sir, saan po kayo bababa?"
Pinakalma ko muna ang sarili ko saka ko pinunasan ang pisngi na basang-basa na ng luha. Isang tao na lang ang mapupuntahan ko ngayon.
I tell him the address of my friend's house. Tanging tango lang ang isinagot niya. Naging tahimik na ulit ang loob ng sasakyan. I tried to calm myself. Alam ko na makakasama sa akin ang stress at sobrang lungkot. Ayoko namang mapahamak ang anak ko.
Sana ay nandoon si Lovely ngayon. Siya lang ang maaasahan at masasandalan ko sa ganitong sitwasiyon. I really need someone right now who I can lean on.
Nakarating ako sa Subdivision kung saan nakatira ang kaibigan ko. The guard welcomed me with a warm smile. I forced a smile in return kahit wala talaga ako sa mood ngumiti...kahit pilit pa ito.
