GERVACIO SERIES 1: Love's Labyrinth

Chapter 11

Diagne

Today is the day. Visitors are approaching, candles are lit up, and the music is playing. Everything is all set.

Nandito pa rin ako sa kwarto ko pero alam ko kung ano ang nagaganap sa labas. Hindi ito ang unang beses na nagkaroon ng okasyon at hindi rin ito ang unang beses na naranasan ko ang ganito kaya walang ibang mangyayari kundi ang mga inaasahang mangyayari sa mga ganitong pagkakataon. 

"Diagne,"

I heard my mom's sweet voice behind me. She's wearing a red dress that matches the theme. She kissed my cheek when she got near me. I just smiled as a sign that I'm all set when I looked at her.

Natigilan ako nang biglang may kung ano akong maramdaman na isang bagay na sumabit sa leeg ko pagkalapit niya sa akin. She was busy locking it up, and by the time I saw it, it was a necklace. Its chain was crafted from the finest silver, glinting with an ethereal glow as if touched by moonlight itself.  Each facet of its gemstones catching and refracting the illumination with an ethereal brilliance. Surrounding the opal, a halo of tiny diamonds sparkled like a constellation of stars, adding a touch of celestial allure to it's elegancy. 

Umangat ang tingin ko kay mommy na ngayon ay nakatakip ang isang kamay sa bibig habang pigil ang luhang gustong dumaloy mula sa kaniyang mga mata. 

I got confused. I don't know if it's because of joy or some other reason that caused her to have teary eyes as she gave me the necklace.

Inabot ko ang pisngi niya at marahan iyong hinaplos. "What's the matter, mommy?" I asked with a sweet voice, matching the tone of her voice. 

Marahan niyang hinaplos ang buhok ko habang pinagmamasdan ang mukha ko na hinayaan ko lamang. By that moment, I know something is running in her mind.

Seeing her like this made my heart melt. Her eyes soften even more when I show a sweet smile. Communicating through my eyes makes it easy for me to express how I truly feel. 

But...what am I really feeling? I'm happy. Yes, I am happy.

Kahit gaano pa kabigat ang ilang bagay na dala-dala sa araw, kahit ngayon lang, masaya ako hindi lang para sa akin kundi para rin sa ibang tao.

I'm used to facing many people, and I always give them a smile that I know satisfies them, even if it's not a genuine one.

"Awwee"

Ilang segundo nang hindi siya nagsasalita pero alam ko na may gusto siyang sabihin. I never forced my mom to talk about what has been on her mind, I just wait for her until she's willing to share it.

But to my opposite thoughts, she said something that made me turn to her. "Someday, you will understand why." 

Mula sa pagkakangiti, kumunot ang noo ko. Tinapunan ko siya ng nagtatanong na tingin. "What?"

Matamis na ngiti lang ang itinugon niya na para bang wala siyang narinig. Umupo siya sa kaharap kong silya. Rinig ko ang malalim niyang buntong-hininga. Hindi ko siya nilubayan ng tingin hanggang sa magsalita ulit siya. 

"Happy Birthday, sweetheart." malambing ang kaniyang boses sa pagkakasabi niya sa katagang yon habang palipat-lipat ang kaniyang tingin sa dalawa kong mata. 

Sa nagdaang oras, ngayon ko lang narinig ang bati niya sa akin. Hindi man matanggal sa isip ko yong sinabi niya kanina, ngumiti pa rin ako bilang tugon. 

"Thank you, mommy." 

Ngumiti rin siya habang titig na titig pa rin sa akin na para bang may gusto pa siyang ibang sabihin bukod doon. As what I said, gusto ko mang marinig yon, hindi ko ugaling pilitin ang isang tao kung hindi siya handang magbahagi.