(38)
မိုးက သည်းထန်စွာ ရွာနေခဲ့တယ်။ စိုစိုစွတ်စွတ် အေးခဲလောက်စရာ အထိအတွေ့က ငါ့ကို တဖြည်းဖြည်း လွှမ်းခြုံလာတယ်။ မိုးပေါက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြီးလာတယ်။ တစ်ချို့ရေစက်တွေ အသားပေါ် လာလာစင်တဲ့အခါ ငါ့မှာ ရှောင်ပြေးလို့လည်းမရ ချမ်းတုန်နေရတယ်။
ခြံဝင်းက ကြီးမားပြီး သိပ်သည်းတယ်။ မိုးက သစ်ရွက်တွေပေါ် တဖြောက်ဖြောက်ကျတယ်။ အနီရောင်ပန်းပွင့်တွေနဲ့ အစိမ်းရောင်သစ်ရွက်တွေ...
ငါက သူ့ဘောင်းဘီပေါ်က ဖုဖောင်းနေတဲ့ဧရိယာကို အချိန်အကြာကြီး မလှုပ်မယှက် စိုက်ကြည့်နေမိတယ်...
"ယွင်ရှန်း..." သူက သနားစရာကောင်းတဲ့အသံနဲ့ လောဆော်လာတယ်။ သူ့လက်ကိုတော့ ငါ့ခေါင်းပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးမယ့် အရိပ်အယောင် နည်းနည်းမှ မရှိဘူး။ ကျိန်ဆဲမိပြီလေ။ တော်တော် တရားကျဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်ပဲမလား။ ငါဆိုတဲ့လူက အားသုံးရင်လက်မခံဘဲ အပျော့ဆွဲဆွဲရင်ကျတဲ့လူ ဆိုတာကို ဒင်းက နောကျေနေတာကိုး...
ငါ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ပြီးမှ သူ့လည်သာခါးပတ်ကိုဖြည်၊ ဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်... ငါ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အပြိုင် သူ့လက်ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး၊ ငါ့လည်ပင်းတဝိုက်ကို ပွတ်သပ်နေခဲ့တာ မေးစေ့ရော ပါးပြင်တွေအထိပါ မချန်ခဲ့ဘူး...
"မြန်မြန်လုပ်၊ ခံရခက်နေပြီ..."
သူ့အသံက ဆက်ဆီကျပြီး ညို့ငင်အားကောင်းလွန်းတယ်၊ ဒါ့အပြင်ကို ပတ်လည်က မိုးသံတွေနဲ့ပါ ပေါင်းလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ဆွဲဆောင်မှုပိုရှိသွားတယ်။
ငါ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ ဟုတ်တာပေါ့.. ဗီဒီယိုတွေတော့ ကြည့်ခဲ့ဖူးတာပေါ့။
ငါ့မျက်စိရှေ့က မာတောင့်နေတဲ့ မျိုးပွားအင်္ဂါကို ကြည့်ပြီး လန့်လည်းလန့်နေရတယ်။ အရင်က သူ့အရာကို ဒီလို စေ့စေ့စပ်စပ် မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒါကြီးက အရင်က အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဟာကြီးလား။ ငါ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်ပြီးမှ အဲ့ဒိဟာကြီးကို တာဝန်ပေးခံရသူလိုမျိုး ငုံစုပ်လိုက်တယ်..
