Their Unrequited Love

Kabanata 34

I never been this excited, sa loob ng dalawang linggo kong pagtra-trabaho kasama si Zillex ay nasanay na ‘rin siguro ako sa kasungitan niya. It hurts, but what can I do? they hate me.. tinanggap niya lang ako dito dahil ‘yon ang kagustuhan ni Declan. At wala na akong magagawa para baguhin ‘yon.

“It's already passed midnight, itigil mo muna ‘yan ate.” nag-aalalang wika ni Porsh ng makita ako sa sala.

“Mamaya, Porsh. Saglit na lang ‘to.” ngiti ko sa kanya at muling bumalik sa ginagawa.

Nagkatakutan pa kami pagbaba niya kanina dahil nakaupo ako sa may lapag habang nakayuko. May hiniram akong led bulb kay Declan at tanging ‘yon lang ang ilaw sa buong kusina, kaya natakot. Gusto ko kaseng ipagpatuloy ang drawing ko sa daming pumapasok sa isip ko.

That four years I've been in that place, ni minsan ay hindi pumasok sa isip ko ang pag-drawing. Kung may mga papel at lapis lang d’on ay malamang na baka sobrang dami ‘rin ng nagawa ko.

Kaya naman ngayon na binigyan ako ni Declan ng sketch pad pakiramdam ko bumalik ang sigla ko sa pag-drawing. I’m excited to draw everything that's on my mind since the day I’ve been admitted to that place.

Pakiramdam ko ay ngayon ko lang uli naranasang isulat ang mga ideya ko. At kapag natapos ‘yon paniguradong kay Zillex ang unang lapit ko.

I’m excited to see his reaction. I hope he's proud of me, na ngayon ay ang sariling gawa ko na ang maitatayo.

Natawa pa ako nung muling naalala ang sinabi ko sa kanilang dalawa. That Zillex will be my partner and Dalton will be our bodyguard.

Agad ‘din napawi ang saya dahil alam kong pilit lang ang nangyayari. Ngunit masaya pa’rin ako, kahit gaano nila ako kaayaw ay mas lalo lang akong nagpupursiging pumasok muli sa buhay nila.

Nagtimpla ako ng gatas pagkatapos at nag-unat ng bahagya. Nangalay ang likod ko sa sobrang tutok sa ginagawa.

Muling sumilay ang ngiti sa aking labi ng makita ang mga drawing sa ibaba. Sa kapal ng binigay ni Declan na papel sa akin ay parang mas kulang pa ‘yon sa dami ng ideyang pumapasok sa isip ko.

Binuhos ko talaga ang lahat dahil ayokong madissapoint sila lalo na si Zillex. Para kahit papaano naman kahit galit siya sa akin ay mapawi dahil nagawa kong sumunod ng tama sa utos niya.

“Sketch every design you think. Kailangan natin ng mga bagong disenyo lalo at wala ang ibang mga disenyo ni Hans dito.” he said not looking at me.

Excited akong tumango sa kanya at ngumiti pa, ng malingon siya sa akin ay kumunot ang kaniyang noo siguro ay nagtataka sa naging reaksyon ko.

“Why are you smiling?” masungit niyang sabi kaya nakagat ko ang labi ko at napakamot sa aking leeg.

“U-Uhm.. e-excited ako.” I said giddily and still had a small smile on my face.

He scoffed and turned his back on me. Pero kahit gaano siya kasungit ngayon sa akin ay hindi n’on mapantayan ang sayang nararamdaman ko.

Paggising ko kinabukasan ay mabilis akong gumayak para pumasok. Nagulat pa ako ng makita sa kusina si Porsh at nagluluto. Namiss niya ‘raw kase ako kaya siya nandito sa apartment ko, iniwan ang kuya niya r’on.

“Good morning.” bati ko at tinulungan agad siyang maghanda bago ako nagtimpla ng kape.

“Morning ate! breakfast for you.” magiliw niyang sabi kaya natawa ako at kinurot ang pisngi niya.

Hindi na ako nagtataka kung bakit ga’non na lang ka overprotective si Declan sa kanya. Masyado siyang sweet and caring, isang ngiti lang ay paniguradong maghahabol na ang maraming lalaki sa kanya.