Their Unrequited Love

Kabanata 37

Tumingin ako sa kanila gamit ang puno ng mga luhang mga mata. Matinding kirot sa puso ang nararamdaman ko sa pagkakataong ito. Hindi ko matagalan na parang gusto ko nalang magpahinga.

"How dare you to show your face here like nothing happened." mariing sabi ni Dalton habang puno ng galit ang mga matang nakatingin sa akin.

"I-I.." I can't utter a word.

Ni hindi ko alam kung kaya kong ipaliwanag sakanila ang lahat ng dahilan. Hindi ko alam kung kaya ko bang ipagtanggol ang sarili ko ng hindi umiiyak sa harapan nila.

"Why? can't say anything?" he chuckled sarcastically.

"Ang kapal na mukha mong bumalik at magpakita samin.. Hindi ko masisisi kung bakit inayawan ka ng pamilya mo dahil sa ugali mo."

"I can see how they regret having a daughter like you, crazy pathetic bitch."

Kinagat ko ang ibaba kong labi at itinago ang nanginginig na kamay sa likod. Ang sakit na bumabalatay sa buo kong pagkatao ay sobra na.

"Hayaan mo na siya Dalton," mahinahong sabi ni Zillex habang malamig ang tingin sakin.

"Get out now, before I drag you out of here." matigas niyang sabi na mas lalong nagpatindi ng bigat sa puso ko.

Pinilit kong ibuka ang aking mga labi upang magpaliwanag kahit parang alam ko sa sarili kong sa oras na magsalita ako ay tuluyan na akong mawawalan ng lakas.

"P-please, just… just h-hear me out.. sasabihin k-ko ang lahat.." hirap kong sabi, halos lumuhod na sa harapan nilang dalawa.

Mapaklang tumawa si Dalton at binalingan ako gamit ang malamig niyang mga mata, na dati ay puno lang ng pagmamahal.

"I have no time for your shit Faith.. leave I don't want to see your face." huli niyang sabi bago ako talikuran.

Sinubukan kong humabol ngunit pinigilan ako ng mga guard at tuluyan ng sinarado ang gate upang hindi na ako makapasok. Tuloy tuloy ang pagragasa ang luha sa aking pisngi, halos habulin ko ang aking paghinga sa tindi ng pag-iyak.

"Parang.. a-awa niyo n-na.." gusto kong saktan ang sarili dahil sa sitwasyon.

Is this my karma? I can't speak properly anymore. Pano ko ipapaliwanag ang sitwasyon ko kung ako mismo ang may problema?

Pilit akong itinaboy ng mga guard para umalis ng lugar na iyon kaya wala akong nagawa kung hindi ang umalis habang tulala at patuloy na umiiyak.

Bumuhos ang malakas na ulan habang sunod sunod ang malalakas na pagkulog na dahilan ng pagbigay ng tuhod ko. Nanginginig ang buo kong katawan habang pilit pinapakalma ang sarili.

No, d-don't be scared Faith.. d-don't be scared.

Naitukod ko ang aking kamay sa basang semento habang pinipilit habulin ang aking hininga. All my nightmares, fear are swallowing my senses. My body start to trembling while my vision start to get blurry.

Bago sakupin ng dilim ang lahat ay nagawa ko pang ibigkas ang pangalan nilang dalawa.

"Dalton.. Z-zillex.." I whispered, crying helplessly. "I-I'm scared.."

And for the second time, no one's here to help me, I'm alone in this dark place, scared and vulnerable.

I gasped as I opened my eyes, a nightmare. Panaginip lang ang lahat..

Panaginip lang ngunit damang dama ko ang sakit at takot. Nasapo ko ang bibig at hinawakan ‘yon, pakiramdam ko ay totoo ang lahat.. na hindi ako makapag salita.. ni hindi ko mabuka ng maayos ang bibig ko sa panaginip na ‘yon..