Let's play a game

8

{Nikita}

Zodra ik een stap in de school zet ontstaat er geroezemoes. Wat is er aan de hand? Het is net weekend geweest. Ik loop door naar mijn kluisje. Een eindje verderop staat Anouk. Ze ziet mij ook maar komt niet naar me toe.

'Heb je lekker gehuild om je ouders?' lacht iemand. Ik draai me om en zie een klasgenoot staan. Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe weet hij dat? Kayne! Hij is de enige die het kan zijn geweest. Snel prop ik mijn boeken in mijn kluisje en loop ik richting Kayne en zijn vrienden.

'Wat denk jij wel niet?!' roep ik. 'Waarom heb je dat verteld?!' Kayne kijkt me verbaasd aan.

'Wat heb ik verteld?'

'Dat over mijn ouders!' Kayne staat op en trekt me mee naar het einde van de gang.

'Ik heb helemaal niks over jouw ouders gezegd' zegt hij.

'Jij bent de enige die er iets vanaf wist!' sis ik.

'Anouk ook.'

'Ja, maar zij doet zoiets niet.'

'Dus omdat het je beste vriendin is verdenk je haar niet?' Kayne lacht. 'Iedereen heeft het er ook over dat ik bij jou ben blijven slapen. Ze denken dat we seks hebben gehad. Waarom zou ik dat vertellen?'

'Omdat jij het bent!' Ik druk mezelf tegen de muur. 'Je staat nou eenmaal bekend om de player van de school.'

'Ja, ik had inderdaad iets kunnen zeggen over onze zogenaamd wilde nacht. Maar ik ben niet zo triest om dingen over jouw privéleven te vertellen.'

'Oh, waarom niet?' vraag ik. 'Je wilt toch zo nodig je reputatie hoog houden? Klinkt dit niet geweldig? "Kayne Waters heeft weer een meisje aan de haak geslagen. Hij heeft haar getroost en vervolgens hebben ze met elkaar het bed gedeeld.".'

'Jezus Nikita, ik niks gezegd over jouw ouders. Als ik je pijn wil doen doe ik dat wel op een andere manier. Waarom zou ik in godsnaam jou pijn doen met hetgene waar ik ook pijn door heb?!' Ik kijk hem vragend aan.

'Wat bedoel je?' breng ik stotterend uit.

'Mijn ouders waren vroeger ook nooit thuis omdat ze ook een eigen bedrijf hadden. Maar sinds hun scheiding is het bedrijf failliet gegaan en zijn ze vaker thuis.' Mijn woede zakt en ik kijk hem meelevend aan.

'Sorry' fluister ik.

'Laat ook maar' zucht Kayne en hij loopt weg. Verbijsterd blijf ik achter. Dat had ik nooit verwacht. Ik wist niet dat Kayne hetzelfde heeft doorgemaakt als wat ik nu doormaak. Kayne heeft het niet verteld. Dan blijft er maar één iemand over, Anouk. Mijn woede borrelt weer op en met grote passen loop ik op haar af.

'Waarom heb je dat verteld over mijn ouders?' vraag ik als ik voor haar sta.

'Ik heb het alleen tegen Thomas gezegd' zegt ze. 'Wist ik veel dat hij de hele school zou informeren.'

'Waarom heb je het dan ook tegen hem gezegd?!' vraag ik geïrriteerd. 'Je kan niet zomaar iemand vertrouwen!'

'Ten eerste, ik heb een relatie met hem' begint ze. 'En ten tweede, jij hebt het ook tegen Kayne gezegd.'

'Ja, omdat hij bij me was toen mijn ouders me belden. En daarbij, ik mag zelf weten aan wie ik wat vertel. Het is immers iets wat ík meemaak.'

'Je maakt er zo'n groot probleem van!' zegt ze. 'Nu krijg je tenminste aandacht, dan hoef je die niet meer bij mij te zoeken!'

'Wil jij ook aandacht?' vraag ik. 'Want ik kan ook even door de school heen schreeuwen dat je met Thomas naar bed bent geweest.'

'Je doet je best maar' lacht ze. 'De meerderheid van deze school boeit het toch niet.'

'Dat denk jij.' Ik draai me om en op dat moment gaat de bel. Snel loop ik richting de les.

Zodra ik op mijn plek zit zucht ik.

'Gaat het?' Ik kijk op en zie Kayne staan. Ik haal mijn schouders op. Hij komt naast me zitten en legt zijn boeken op tafel

'Hoe gaat het met je ouders?' vraagt Jesse grijnzend. De hele klas begint te lachen.

'Hou gewoon jullie bekken dicht!' roept Kayne. Gelijk is het stil.

'Dank je' fluister ik. Kayne glimlacht naar me.

'Geen probleem. Had Anouk het nou verteld?' Ik knik.

'Ze had het tegen Thomas gezegd en die heeft het aan allemaal anderen verteld' leg ik uit.

'Het komt wel goed. Morgen zijn ze het allang weer vergeten.'

'Vandaag zitten we tot half vijf' zucht ik.

'We kunnen ook iets leuks gaan doen' grijnst Kayne.

'Wat dan?'

'Naar de stad ofzo.' Ik kijk hem twijfelend aan.

'Ik weet het niet hoor. Straks komen ze erachter en bellen ze naar mijn ouders.'

'Kom op. Eén keertje kan toch wel?' vraagt Kayne. 'En al zullen je ouders erachter komen, wat dan nog? Zij zijn zelf de hele dag weg.'

'Oke, best. Maar wel pas in de pauze' geef ik me over.