Let's play a game

2

{Nikita}

De bel gaat wat betekent dat het pauze is. Snel stop ik mijn spullen in mijn tas en loop ik het lokaal uit. Anouk staat aan het einde van de gang al te wachten. Snel loop ik naar haar toe.

'Heey, hoe was biologie?' vraagt ze.

'Vreselijk' zucht ik. 'Ik moet een werkstuk maken met Kayne.'

'Komt wel goed.' Ze glimlacht naar me.

'Ga jij maar vast naar de aula' zeg ik. 'Ik moet nog even naar mijn kluisje.' Anouk knikt en loopt richting de aula. Ik ga naar mijn kluisje en open hem.

'Ik wist niet dat je vrienden had' hoor ik iemand achter me zeggen. Geïrriteerd draai ik me om. Kayne staat er.

'Was dat wat je wilde zeggen?' vraag ik terwijl ik me weer naar mijn kluisje draai en wat boeken in mijn kluisje stop.

'Nee, wanneer gaan we dat werkstuk maken?'

'Wanneer kan jij?'

'Vandaag' antwoordt hij. 'Kan jij ook?' Ik knik.

'Hoe laat spreken we af?' vraag ik.

'Gelijk uit school naar jouw huis?' stelt hij voor. Ik knik en doe mijn kluisje weer op slot.

'Ik moet gaan' zeg ik en met die woorden loop ik naar de aula. Anouk zit al aan een tafel. Ik loop er naar toe en ga tegenover haar zitten.

'Waarom duurde het zo lang?' vraagt ze terwijl ze opkijkt van haar mobiel.

'Ik werd opgehouden door Kayne' leg ik uit. 'Hij vroeg wanneer we konden afspreken om dat werkstuk te maken.'

'En?' vraagt ze. 'Wanneer gaan jullie dat werkstuk maken?'

'Vandaag' antwoord ik. 'Na school, bij mij thuis.' Anouk wiebelt met haar wenkbrauwen.

'Ik vind hem niet leuk!' maak ik haar duidelijk. 'Heb je hem wel eens ontmoet? Hij is de grootste loser die er bestaat.'

'Alsof jij hem zo goed kent.' Anouk rolt met haar ogen.

'Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij een eikel is' zeg ik.

'Laat me weten hoe het was' zegt ze. Ik knik en neem een hap van mijn boterham. 

De bel gaat wat betekent dat we uit zijn. Ik pak mijn spullen in en loop het lokaal uit.

'Nikita, wacht even' hoor ik Kayne zeggen. Ik draai me om en kijk toe hoe Kayne naar me toeloopt.

'Wilde je me ontwijken ofzo?' vraagt hij. 'Je was zo snel weg.'

'Nee, ik wilde gewoon snel bij de kluisjes zijn voordat het te druk is' leg ik uit. Kayne knikt begrijpend. We lopen richting de kluisjes. Gelukkig valt de drukte nog mee. Ik open mijn kluisje en doe alle boeken in mijn tas. Vervolgens trek ik mijn jas aan en doe ik mijn kluisje weer op slot. Kayne was inmiddels al klaar.

'Kunnen we gaan?' vraagt hij. Ik knik. We lopen de school uit. Ik haal mijn fiets van het slot en wacht bij het hek op Kayne. Zo'n minuut later komt hij aangefietst. We fietsen richting mijn huis.

'Woon jij in deze straat?' vraagt Kayne vol bewondering. Ik knik en sla mijn ogen neer. 'Wow' stamelt hij.

'Hier is het' zeg ik terwijl ik rem. Ik zet mijn fiets tegen het hek aan en doe hem op slot. Kayne volgt mijn voorbeeld. Ik open de voordeur en laat Kayne binnen. Hij bekijkt alles aandachtig. Zijn blik valt op de fotolijstjes aan de muur. Ik sluit de voordeur en trek mijn jas en schoenen uit.

'Wil je iets drinken?' vraag ik terwijl ik naar de keuken loop.

'Doe maar cola' antwoordt Kayne. Ik open de koelkast en haal de fles cola eruit. Vervolgens schenk ik twee glazen vol. Kayne komt ook de keuken in. Ik geef hem een glas.

'Dank je' zegt hij. Ik glimlach naar hem en neem een slok van mijn cola.

'Wil je op mijn kamer of beneden aan dat werkstuk werken?' vraag ik.

'Op jouw kamer is denk ik handiger.' Ik knik en loop de trap op. Kayne loopt achter me aan. Het verbaasd me dat hij nog niets stoms heeft gezegd. Ik open de deur van mijn kamer en meteen valt Kaynes mond open.

'Zijn jouw ouders rijk ofzo?' vraagt hij.

'Mijn vader heeft een eigen bedrijf' mompel ik.

'Wow, dat had ik niet gedacht.'

'Hoezo niet?' vraag ik, lichtelijk beledigd.

'Je gedraagt je niet alsof je rijk bent' legt Kayne uit. 'Je draagt nooit dure kleren ofzo.'

'Ja, dus?' Ik ga op mijn bed zitten en start mijn laptop op.

'Zo bedoelde ik het niet' zegt Kayne terwijl hij naast me komt zitten. 'Je hebt echt een heel mooi huis.'

'Ik snap jou niet' zucht ik. 'Waarom doe je nu opeens zo aardig tegen me? Is het omdat ik wat meer geld heb dan anderen?'

'Nee' antwoordt hij snel. 'Je bent gewoon zo anders dan alle anderen.'

'Klopt, ik loop niet kwijlend achter je aan zoals alle andere meiden.' Ik neem nog een slok van mijn cola.

'De meeste met wie ik iets hebben gehad willen nu niets meer met me te maken hebben' lacht Kayne.

'Ik geef ze groot gelijk' mompel ik. Kayne slaat zijn ogen neer.

'Ben ik zó erg?' vraagt hij zacht.

'Als je alleen bent niet. Met je vrienden wel' zeg ik.

'Dat heb ik niet echt gemerkt' geeft hij toe. 'Ik wil eigenlijk niet zo zijn.'

'Zeg het dan tegen je vrienden.'

'Dan lachen ze me keihard uit.' Ik haal mijn schouders op. Kayne pakt mijn hand vast. Verbaasd kijk ik hem aan.

'Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik het ze moet brengen' mompelt hij.

'Je moet het gewoon zeggen.' Hij knikt en laat mijn hand weer los om zijn mobiel te pakken.

'Ik moet gaan' zegt hij en hij staat op.

'Maar we hebben nog niks gedaan' zeg ik.

'We spreken morgen wel iets af, oke?' Ik knik en loop met hem mee naar beneden. Ik ga bij de kapstok staan terwijl hij zijn schoenen aantrekt. Vervolgens buigt hij over me heen om zijn jas te pakken. Ik kijk hem aan en voor ik het weet voel ik zijn lippen op de mijne.