Let's play a game

39

{Kayne}

Het is onderhand al vijf dagen geleden sinds Nikita en ik uit elkaar zijn. Sinds die dag heb ik nog geen druppel alcohol aangeraakt. Ik heb er ook geen behoefte aan. Door dat stomme spul ben ik Nikita kwijt en het is nog maar de vraag of ze me ooit zal vergeven. Voor de zoveelste keer pak ik mijn mobiel maar Nikita heeft niet gereageerd.

'Kayne, wees niet zo'n softie en ga plezier maken' zegt Tom.

'Geen behoefte aan' mompel ik terwijl ik aan een bierviltje pluk.

'Kom op, kijk al die meiden dan. Die laat je toch niet zomaar lopen?'

'Ik hoef ze niet.' Tom zucht en loopt naar een meisje toe. Ik drink mijn cola op en loop dan de club uit. Ik heb zin om naar Nikita te gaan en haar gewoon in mijn armen te houden maar dat kan niet. Alhoewel, veel meer kan ik niet verpesten.

Voor ik het vrijwel doorheb sta ik voor Nikita's huis, of nou ja, achtertuin. Behendig klim ik over het hek en grijp ik me vast aan het balkon. Er bestaat een kans dat ze me gelijk wegstuurt maar dat hoop ik niet. Ik trek mezelf omhoog en sta al vrij snel op het balkon. Onopvallend kijk ik door de kier wat de gordijnen maken. Nikita ligt met haar ogen dicht. Waarschijnlijk slaapt ze. Zo stil mogelijk open ik de deur en loop ik naar binnen. Ik neem naast haar plaats op bed en glimlach. Ik mis haar echt. Wat ik heb gedaan is zo stom. Heel voorzichtig strijk ik een pluk haar uit haar gezicht. Gelukkig kan zij wel slapen. Ik heb slapeloze nachten en denk alleen maar aan haar. Opeens begint Nikita wild te bewegen. Ze opent haar ogen en tranen beginnen over haar wangen te rollen.

'Hé, gaat het?' vraag ik. Ze deinst achteruit.

'Wat doe jij hier?' vraagt ze.

'Ik uh... Ik weet het eigenlijk niet.' Ze zucht diep en veegt de tranen van haar wangen. Vervolgens stapt ze uit bed en loopt ze de badkamer in. Niet veel later komt ze weer terug.

'Je kan maar beter gaan' zegt ze.

'Ik mis je' mompel ik. 'Ik kan alleen maar aan jou denken.' Nikita gaat tegen het hoofdeind zitten en trekt haar knieën op.

'Waar ging je droom over?' vraag ik.

'Ik zag je zoenen met Milou' mompelt ze.

'Nikita, zoiets gebeurt echt niet nog eens' verzeker ik haar terwijl ik naast haar ga zitten.

'Je doet net alsof het goed is tussen ons. Je komt hier langs om één uur 's nachts en probeert me te troosten.'

'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om het goed te maken. Je bent het beste wat me ooit is overkomen en ik heb echt geen idee wat ik zonder je moet.' Ik sla mijn ogen neer. 'Jij geeft me ook geen kans om het goed te maken. Je reageert niet als ik je een bericht stuur, je neemt niet op als ik je bel, op school negeer je me. Dit is de enige manier om met je te praten.'

'Ik ben er gewoon niet klaar voor om normaal tegen je te doen. Het beeld van jou en Milou blijft in mijn gedachten en dat vergeet ik niet zomaar. Het zal nog wel even duren voor ik je kan zien als een vriend.'

'Een vriend?' vraag ik terwijl ik opkijk. 'Wil je niks meer zijn dan vrienden?' Ze haalt haar schouders op.

'Misschien.'

'Voel je niks meer voor me?'

'Jawel.' Ze zucht. 'Moeten we dit gesprek om één uur 's nachts voeren?'

'Nee, ik ga wel.' Ik sta op. 'Sorry dat ik langskwam. Slaap lekker.' Met die woorden loop ik het balkon weer op.

{Nikita}

Zodra Kayne weg is zucht ik. Ik mis hem ook, meer dan hij denkt. Maar ik kan het gewoon niet. Waarom kwam hij hier zo laat? Hij hoeft niet zulke grote dingen te doen om te bewijzen dat hij van me houdt. Ik weet dat hij van me houdt maar ik heb gewoon tijd nodig. Ik pak Kaynes vest van onder mijn kussen en ruik eraan. Hij ruikt nog steeds een beetje naar hem. Ik trek hem aan en ga weer liggen. Hopelijk droom ik niet weer over Kayne en Milou.

(Ik heb het momenteel heel druk met school. Er komen belangrijke toetsen aan waar ik voor moet leren dus vandaar dat ik mijn andere boeken nog niet geupdate heb. In de herfstvakantie ga ik weer volop schrijven en af en toe als ik tijd heb zal ik ook mijn best doen. Maar, ik heb wel een 10 voor Frans en een 7.6 voor Duits :))