Let's play a game

45

{Nikita}

Ik strompel de school in en doe mijn kluisje open. Ik prop mijn jas erin en loop vervolgens naar de aula. Er zitten een paar leerlingen die zich ook om acht uur moesten melden. Inclusief Kayne. Bij hem aan tafel zit Liv ook. Sinds wanneer is zij te laat gekomen? Ik ga ook aan een tafel zitten en kijk naar Kayne en Liv. Liv lacht om een grap van Kayne en Kayne lacht met haar mee. Ik sla mijn ogen neer. Zal hij beseffen hoeveel hij me pijn doet door met haar om te gaan? De brok in mijn keel begint te groeien en de tranen prikken in mijn ogen. Ik haat het om zo emotioneel te zijn. Ik voel me dan zo zwak. Hoe hard ik ook tegen de tranen vecht, één ontsnapt er toch uit mijn oog en rolt over mijn wang. snel wend ik mijn blik van de twee af.

'Hé, gaat het?' Ik voel zijn hand op mijn rug. Ik kijk op, recht in zijn blauwe ogen. Ze staan bezorgd. 'Kom.' Hij pakt mijn hand vast en trekt me overeind. Vervolgens trekt hij me mee naar buiten. Uiteindelijk staan we achter een muurtje.

'Wat is er?'

'Het doet pijn' zeg ik zacht.

'Wat doet pijn?' Hij streelt met zijn duim over mijn wang.

'Om jou met een ander te zien.' Ik voel nog een traan over mijn wang rollen die Kayne vervolgens liefkozend wegveegt. 'Ik wilde met je praten om je te vertellen wat ik voor je voel.' Ik bijt op mijn lip. Kayne zet een stap dichterbij.

'Zeg het me nu dan' zegt hij.

'Toen ik je berichten las...' Ik slik om meer tranen tegen te houden. 'Ik wist niet meer of jij het was. Je deed opeens zo bot en ik wilde alleen maar praten.'

'Sorry' verontschuldigt hij zich. 'Ik had gewoon een ochtendhumeur en dat moest ik niet op jou afreageren.'

'Ik mis jou ook' fluister ik. 'Meer dan je denkt. Ik mis alles aan je.' Nu kan ik mijn tranen niet meer in bedwang houden. Ze beginnen over mijn wangen te stromen.

'Hé, kom hier.' Kayne sluit me in zijn armen en drukt me stevig tegen zich aan. 'Ik hou zoveel van je.' Ik weet niet hoelang we zo staan maar het voelt fijn. Kayne wiegt me een klein beetje heen en weer terwijl hij zijn armen stevig om me heeft heen geslagen.

'Ik hou ook van jou' zeg ik. Het voelt goed om dit te zeggen. Langzaam laat hij me weer los.

'Is het weer goed?' Ik glimlach en druk mijn lippen op de zijne. Hij gaat erin mee maar al snel trek ik terug.

'Geeft dit antwoord op je vraag?'

'Weet ik niet. Doe het nog eens.' Hij glimlacht breed en ik begin ook te glimlachen. Mijn lippen vinden de zijne weer. Erg soepel verloopt de zoen niet. We zijn constant aan het glimlachen dus laat ik hem weer los.

'Zullen we weer naar binnen gaan?' stel ik voor. Hij knikt en pakt mijn hand vast.

Als we de aula inlopen kijkt Liv ons arrogant aan.

'Gewoon negeren' zegt Kayne terwijl hij me meetrekt naar een tafel. Hij gaat zitten en trekt mij op zijn schoot.

'Ik zag dat het weer goed is met Anouk' zegt hij.

'Ja, klopt. Ze heeft haar excuses aangeboden' zeg ik. Kayne begraaft zijn gezicht in mijn haar.

'Ik zei toch dat het goed zou komen?'

'Weet ik' glimlach ik. 'Ik heb haar best wel gemist.'

'Snap ik.' Hij plaatst een kus in mijn nek. 'Zullen we na school naar mij gaan?'

'Is goed.' Ik friemel aan zijn vimgers. 'Gelukkig heeft mijn moeder geregeld dat mijn vader me niet meer brengt en ophaalt.'

'Dat is mooi.' Kayne kijkt weer op en wilt zijn lippen op de mijne drukken maar ik hou hem tegen.

'Niet hier. Ik kan er ook niet tegen als mensen klef doen voor mijn neus.'

'Er is bijna niemand' zegt Kayne. 'En wil je Liv niet laten zien dat ik van jou ben?' Ik rol met mijn ogen. Kayne zucht en brengt zijn lippen naar mijn oor. 'Ik wil je zo graag zoenen.'

'Dan moet je maar even geduld hebben.'

'Je was trouwens wel echt sexy gisteravond toen je je jurk voor me uittrok' fluistert hij in mijn oor. 'Het was alleen jammer dat ik je wel moest tegenhouden.' Ik leg mijn hoofdd tegen zijn schouder aan.

'Ik hoef er niks over te horen' zeg ik. 'Het was al erg genoeg dat ik dronken was.'

'Je had er toen geen moeite mee om me in het openbaar te zoenen.' Ik kijk op en druk een snelle kus op zijn lippen.

'Nu ook niet.' Kayne lacht en drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

'Wat ben je toch weer slim.'