Let's play a game

54

{Nikita}

'Kijk wel uit hè' zegt mijn moeder voor ik uit de auto stap.

'Ja' zucht ik terwijl ik met mijn ogen rol. 'Tot vanmiddag.'

'Tot vanmiddag.' Na die woorden stap ik uit de auto en loop ik het schoolplein op. Kayne weet nog niet dat ik nu al naar school ga. Ik wil hem verrassen. De vorige keer dat ik dat probeerde liep het niet goed af maar nu zal het vast wel goed gaan. Ik loop de school in en stop voor mijn kluisje. Daar prop ik mijn jas en overbodige boeken in. Vervolgens loop ik richting de aula. Ik ben redelijk vroeg maar dat is Kayne ook altijd. Hij is er meestal een half uur voordat de eerste les begint. Ik kijk de aula rond. Mijn blik blijft hangen bij Kayne. Hij zit aan een tafel met Tom en Liv. Moet ze nou altijd in de buurt van Kayne zijn? Ja, ik geef het toe, ik ben jaloers. Maar kijk naar haar dan. Ze is model. Ik ben daarentegen net een zoutzak. Langzaam loop ik op ze af. Wanneer ik er bijna bent kijkt Kayne op, naar mijn richting.

'Nikita?' vraagt hij. 'Wat doe jij hier? Je zou toch pas morgen komen?' Hij staat op en loopt naar me toe.

'Ik voel me goed' antwoord ik. Kayne glimlacht breed en trekt me tegen zich aan. Zijn armen sluiten zich om mijn lichaam. Ik doe hetzelfde bij hem en leg mijn hoofd tegen zijn borst. Hopelijk is het nu duidelijk voor Liv dat ze Kayne niet kan krijgen. Na een paar seconden laat Kayne me weer los en gaat hij zitten. Hij pakt mijn hand en trekt me op zijn schoot. Liv rolt met haar ogen.

'Blijf je de hele dag?' vraagt Kayne.

'Dat is wel de bedoeling' lach ik. 'Hoezo?'

'Meestal hoor je dat je maar een halve dag naar school mag.' Ik haal mijn schouders op en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Kayne speelt met mijn vingers.

'Ik hou van je' fluistert hij in mijn oor. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht.

'Kan dat kleffe gedoe niet ergens anders?' zucht Liv geïrriteerd.

'Jij kan ook gewoon weggaan' zegt Kayne. 'Ik ga me niet voor jou aanpassen.'

'Wat heb ik ooit gedaan dat jullie me zo haten?' Liv staat op en rent weg.

'Moest dat nou echt?' vraagt Tom terwijl hij ook opstaat. Kayne haalt zijn schouders op. Tom rent achter Liv aan. Ergens voel ik wel medelijden met haar. Ze zit dan wel achter Kayne aan maar dit verdiende ze nou weer niet. Ik weet hoe het voelt om buitengesloten te worden.

'Wat is er?' vraagt Kayne terwijl hij een plukje haar achter mijn haar stopt.

'Ik weet het niet' mompel ik.

'Heb je medelijden met Liv?' Ik haal mijn schouders op.

'We sluiten haar buiten. En ik weet hoe het voelt om buitengesloten te worden en dat is echt klote.'

'Maar ik dacht dat je Liv niet mocht?'

'Dat is ook wel zo. Maar dat is meer omdat ze de hele tijd achter jou aan zit en ze is best mooi.'

'Nikita, wanneer ga je nou eens stoppen met onzeker zijn?' vraagt Kayne terwijl hij zijn hand onder mijn kin legt en mijn hoofd naar hem toe draait. 'Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je prachtig bent? Ik hou van je zoals je bent. Je hoeft je niet te veranderen. Volgens mij besef je niet half hoe mooi je bent.' Ik sla mijn ogen neer.

'Kayne' begin ik. 'Kunnen we na school even praten?'

'Ja, tuurlijk. Tenzij je het uit wilt maken, want dat laat ik niet gebeuren.'

'Dat is het niet' verzeker ik hem. 'Ik wil gewoon even iets bij je kwijt.'

'Oke.' Hij drukt een kus op mijn lippen en slaat dan zijn armen stevig om me heen.

(Ik ben bang dat dit boek bijna ten einde gaat komen. Het is best moeilijk om daaraan te denken aangezien ik best wel gehecht ben geraakt hieraan. Ik vind het nog elke dag leuk om hieraan te schrijven, dat komt ook mede dankzij jullie. Maar helaas kan niets voor altijd doorgaan. Maar er komen nog een paar hoofdstukken dus wees nog niet teleurgesteld x)