Let's play a game

29

{Nikita}

Nog geen twee uur later staan Kayne en ik voor mijn huis.

'Bedankt voor het leuke weekend' glimlach ik.

'Ik vond het ook leuk.' Hij glimlacht naar me en sluit me in zijn armen.

'Ik ga je missen' zucht ik. 'Ook al zie ik je morgen weer.'

'Ik snap wat je bedoelt.' Kayne legt zijn hoofd tegen het mijne. 'Ik heb je nu twee dagen onbeperkt vast kunnen houden, kunnen zoenen. Het zal leeg zijn zonder jou in die flat.' Ik kijk hem aan en voel een traan over mijn wang rollen.

'Sorry' lach ik. 'Ik wilde niet emotioneel worden.' Ik verwacht dat Kayne meelacht maar hij glimlacht enkel en veegt met zijn duim zacht mijn traan weg.

'Je bent het mooiste en liefste meisje die ik ooit heb ontmoet' zegt hij zacht. 'Ik hou verschrikkelijk veel van je.' Ik sla mijn armen weer om hem heen en hij doet hetzelfde bij mij.

'Ik hou ook van jou' fluister ik.

'Ik moet gaan' zucht Kayne na een aantal minuten. 'Straks komen je ouders thuis.'

'Niet gaan' mompel ik terwijl ik zijn shirt vastgrijp.

'Nikita, ik heb mijn vest in je tas gedaan zodat je iets hebt voor als ik niet bij je ben en je me mist.' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en druk mezelf nog dichter tegen hem aan.

'Dank je' mompel ik. Kayne laat me los.

'Ik moet nu echt gaan' zegt hij. Ik knik. Hij drukt een tedere kus op mijn lippen en loopt dan richting zijn fiets.

'Stuur me een berichtje als je thuis bent' zeg ik. Kayne glimlacht naar me en knikt.

'Zal ik doen.' Ik loop naar hem toe en geef hem nog een laatste knuffel.

'Tot morgen' glimlach ik.

'Tot morgen.' Na die woorden fietst hij de straat uit. Ik kijk hem na tot hij de hoek om is en loop dan naar binnen. Ik loop de trap op en zet mijn tas in mijn kamer. Vervolgens ga ik op bed zitten. Ik zucht diep en kijk rond in mijn kamer. Het voelt leeg zonder Kayne. Is het mogelijk om iemand na amper één minuut al te missen? Kayne doet iets met me. Wanneer zijn blauwe ogen in de mijne staren verdrink ik erin. Zijn warme adem in mijn nek als hij me knuffelt voelt veilig en vertrouwd. Ik schrik op uit mijn gedachten door mijn mobiel die een geluid maakt.

*Hey, ik ben thuis x* Staat er als ik mijn mobiel ontgrendel. Het is van Kayne. Glimlachend stuur ik iets terug.

*Mooi. Ik mis je x*

*Ik jou ook. Je kan mijn vest pakken :)*

*Weet ik maar ik mis jou gewoon. Je aanwezigheid, je armen om me heen.*

*We zien elkaar morgen weer x* Beneden hoor ik de voordeur dichtvallen. Ik schrik op en vergrendel mijn mobiel.

'Nikita Collins, naar beneden komen!' Het is de stem van mijn vader. Dit kan niet veel goeds betekenen. Ik strompel de trap af.

'Wat is er?' vraag ik.

'Je weet dondersgoed wat er is!' roept mijn vader. 'Waar was je dit weekend?'

'Thuis' lieg ik.

'Thuis?' vraagt hij. 'Op de beveiligingsbeelden staat anders helemaal niks! Je bent helemaal niet thuis geweest dit weekend!' Ik sla mijn ogen neer.

'Waar was je?' herhaalt hij zijn eerdere vraag.

'Bij Kayne' mompel ik.

'Nu is het genoeg!' Hij is echt heel boos. 'Voortaan haal ik je op en breng ik je naar school. Ik kan je ook niet vertrouwen.'

'Dat slaat nergens op!' roep ik. Mijn woede begint op te borrelen. 'Ik haal altijd goede cijfers en jullie geven me niet eens een stukje vrijheid! Het enige wat ik mag doen is leren en huiswerk maken. Ik mag nooit eens ergens anders heen. Iedereen uit mijn klas haat me, behalve Kayne. Hij is er voor me en dat kan ik van jullie niet zeggen. Jullie houden me hier gevangen!' Met die woorden ren ik de trap op.