Let's play a game

9

{Nikita}

Na het derde lesuur hebben we pauze. Samen met Kayne loop ik naar de kluisjes. Twijfelend doe ik mijn kluisje open. Waarom wilt Kayne eigenlijk met mij afspreken? Hij heeft toch genoeg vrienden om mee te gaan?

'Ben je bijna klaar?' vraagt Kayne. Hij heeft inmiddels zijn jas al aangetrokken.

'Nog even mijn jas aantrekken' mompel ik terwijl ik mijn jas uit mijn kluisje pak.

'Als je het echt niet wil hoeft het niet' vertelt Kayne. Ik zucht en doe mijn kluisje dicht.

'Ik ga mee' zeg ik vastbesloten en ik trek mijn jas aan.

'Oke.' We lopen naar buiten. Ik haal mij fiets van het slot en fiets richting het hek. Na een paar seconden komt Kayne ook aanfietsen. We fietsen richting de stad.

'Zullen we eerst iets drinken?' stelt Kayne voor als we onze fietsen neerzetten. Ik knik en loop achter hem aan een café in. We gaan zitten. Zenuwachtig kijk ik rond, bang dat ik een bekende tegenkom, of nog erger, de politie.

'Rustig.' Kayne legt geruststellend zijn hand op de mijne die trilt. 'Er komt heus niemand.' Ik glimlach kort naar hem en lees dan de kaart.

'Wat willen jullie bestellen?' Ik kijk op en zie een serveerster staan.

'Doe maar voor ons allebei een cappuccino' zegt Kayne nog voor ik iets kan zeggen. De serveerster knikt en loopt weer weg.

'Als mijn ouders hierachter komen vermoorden ze me' zeg ik.

'Dat zal wel meevallen.' Kayne haalt zijn hand weg. 'Zíj zijn zelf nooit thuis. Ze kunnen je niets kwalijk nemen. En als ze erachter zouden komen, neem ik de verantwoordelijkheid op me.' Ik glimlach naar hem.

'Dank je.' De serveerster zet onze cappuccino's op tafel. Ik bedank haar en vervolgens loopt ze weer weg.

'Zullen we straks in wat winkels kijken?' stelt Kayne voor. Ik weet dat hij dit vaker heeft gedaan maar nog snap ik niet hoe hij zo rustig kan blijven.

'Ja' mompel ik terwijl ik een slok van mijn koffie neem.

Nadat we onze koffie op hebben rekent Kayne af en lopen we naar buiten.

'Zo erg is het tot nu toe toch niet?' vraagt Kayne.

'Nee' geef ik toe.

'Kom mee.' Kayne pakt mijn hand en trekt me mee  een kledingwinkel in.

'Zoveel geld heb ik niet bij me' zeg ik.

'Dat hoeft ook niet. Je kan ook gewoon alleen dingen passen en niks kopen.' Ik knik en kijk rond. Uiteindelijk blijft mijn blik hangen bij een jurk. Hij is wit met een open rug. Ik pak hem van het rek en laat hem aan Kayne zien. Hij knikt goedkeurend en trekt me mee naar de pashokjes.

'Ik wacht hier' zegt hij terwijl hij zich in een stoel laat vallen. Ik knik en verdwijn in een pashokje. Ik trek mijn normale kleding uit en trek dan de jurk aan. Hij is echt heel mooi.

'Ben je al klaar?' vraagt Kayne. 'Ik wil het zien.' Ik trek het gordijn open en loop het kleedhokje uit. Kaynes mond valt open.

'Nikita Collins, je moet echt vaker zulke jurken dragen.' Ik glimlach verlegen naar hem en voel mijn wangen rood worden. 'Je moet hem echt kopen.' Ik kijk naar mezelf in de spiegel.

'Ik vind hem ook heel mooi maar ik heb dat geld niet contant bij me' zucht ik.

'Je kan toch pinnen?'

'Nee, mijn ouders kunnen zien wanneer ik iets pin.'

'Ik betaal hem wel voor je.'

'Nee, dat hoeft echt niet' ga ik tegen hem in. 'Ik kom wel gewoon een keer terug.'

'En wat nou als hij er dan niet meer is?' Kayne grijnst.

'Dan heb ik pech.'

'Wat jij wilt.' Kayne zakt onderuit en ik verdwijn weer in het pashokje. Ik trek de jurk uit.

'Ik hang hem wel terug' zegt Kayne.

'Oke, dank je.' Ik steek mijn arm met de jurk uit het hokje. Kayne pakt hem aan en ik hoor hem weglopen. Snel trek ik mijn normale kleding weer aan. Een zucht komt uit mijn mond. Die jurk was echt heel mooi. De volgende keer moet ik echt meer contant geld bij me hebben. Ik schrik van mijn eigen gedachten. De volgende keer? Er komt helemaal geen volgende keer. Dit is fout. Ik loop het pashokje uit. Bij de uitgang van de winkel zie ik Kayne staan. Ik loop naar hem toe.

'Alsjeblieft.' Hij drukt een tas in mijn handen. Verbaasd kijk ik hem aan en dan kijk ik in de tas. Het is de jurk. Hij heeft hem voor me gekocht.

'Kayne, dit had echt niet gehoeven' zeg ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik betaal hem morgen wel terug.'

'Dat hoeft niet' zegt Kayne snel. 'Je kan ook iets anders voor me doen.'

'Wat dan?' vraag ik.

'Morgen is er een feest' begint hij. 'En jij gaat met mij mee, in die jurk.'

'Als in een date?' Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Nee' zegt hij gehaast. 'Nou ja, misschien.' Ik glimlach naar hem.

'Oke.' Hij kijkt me verbaasd aan.

'Wil je het echt?' Ik knik.

'Lijkt me wel leuk. En veel andere keuzes heb ik niet hè.' Kayne slaat zijn ogen neer. Dit is nieuw voor me. Een verlegen Kayne. Dat komt bijna nooit voor. Het is eigenlijk wel schattig.

'Ik vind het echt leuk' verzeker ik hem. Kayne kijkt me aan. Zijn ogen lichten iets op.

'Oke, ik bel je nog wel voor de tijd.' Dat kwam al een stuk zekerder uit zijn mond.

(Dit hoofdstuk vind ik echt slecht maar ik had niet zoveel inspiratie voor dit hoofdstuk dus vandaar dat het zo lang duurde voordat er een update kwam x)