Let's play a game

20

{Nikita}

Ik zet mijn fiets in het fietsenrek en loop het schoolplein op. Vanmiddag zijn Kayne en ik tenminste met z'n tweeën. Dan hoeven we ons nergens zorgen om te maken. Ik kijk ernaar uit maar ik hoop wel dat hij mijn grenzen zal accepteren. Ik ben er nog niet klaar voor om verder te gaan en als het goed is weet hij dat ook. In de verte zie ik Kayne staan. Hij staat bij zijn vrienden en ze lachen. Ik glimlach en wil langs ze heen lopen maar iemand trekt me terug. Snel kijk ik op, recht in de oceaanblauwe ogen van Kayne.

'Hey, zeg je me geen gedag meer?' vraagt hij.

'Ik... Uh' stamel ik. Zijn vrienden beginnen te lachen en Kayne kijkt me vragend aan. Ik trek me los uit zijn greep en ren de school in. Zijn vrienden kunnen me duidelijk niet accepteren. Ze lachten me gewoon uit. Snel prop ik de overbodige boeken in mijn kluisje. Ik ben gewoon niet goed genoeg voor Kayne. Ik zet hem voor schut, niet alleen voor zijn vrienden, ook voor de hele school.

'Nikita, gaat het wel?' Ik draai me om en knik.

'Ja, het gaat best.'

'Weet je het zeker?' vraagt hij. 'Als dit over vanmiddag gaat, we gaan nog niet verder als jij er niet klaar voor bent.'

'Nee, dat is het niet' zucht ik. 'Je vrienden lachten me uit en ik besef nu pas dat ik je voor schut zet voor de hele school.'

'Dat doe je niet' verzekert Kayne me. 'Dit gaat heel arrogant klinken maar ik zie hoe sommige meisjes naar me kijken. Ze zijn jaloers op je omdat je een relatie met mij hebt. Maar ik weet zeker dat ze ook jaloers op je zijn omdat je echt heel mooi bent. Twijfel alsjeblieft niet zo aan jezelf.' Ik knik. Kayne legt zijn hand onder mijn kin en zoent teder mijn lippen.

'Onthoud dat jij de enige voor me bent' fluistert hij.

'Oke.' De bel schalmt door de school en Kayne pakt mijn hand vast. Zo lopen we richting het goede lokaal. We hebben nu biologie dus Kayne en ik zitten naast elkaar. We gaan op onze plek zitten. De tweede bel is nog niet gegaan of meneer de Jong begint al te roepen dat iedereen stil moet zijn.

'Als het goed is hebben jullie vandaag allemaal jullie werkstuk bij' zegt hij. Kayne kijkt me aan met lichte paniek in zijn ogen. Ik glimlach geruststellend naar hem en haal ons werkstuk uit mijn tas. De opluchting is op zijn gezicht te zien. Meneer de Jong loopt door het lokaal om alle werkstukken in te nemen.

'Alles goed gegaan?' vraagt hij als hij bij onze tafel staat.

'Zeker' antwoordt Kayne terwijl hij het werkstuk overhandigt. 'Veel beter dan verwacht.' Het is waar. Door dit werkstuk zijn Kayne en ik nu een stel. Dus eigenlijk heeft meneer de Jong daarvoor gezorgd.

'Mooi.' Hij loopt verder naar de volgende tafel. Ik leun met mijn hoofd tegen de muur en tik met mijn vingers op tafel.

'Ben je zenuwachtig?' vraagt Kayne.

'Beetje' antwoord ik. 'Ik wil gewoon een goed cijfer.' Hij pakt mijn hand vast.

'We krijgen een goed cijfer. Dat weet ik zeker.' Ik glimlach naar hem.

'Ik heb zin in vanmiddag' verander ik van onderwerp.

'Ik ook.' Kayne laat mijn hand weer los. 'Komen je ouders vandaag nog thuis?'

'Volgens mij wel. Mijn moeder zei van vrijdag ochtend tot zondag avond.'

'Hebben ze überhaupt ooit een dag vrij?' vraagt Kayne.

'Af en toe.'

'Dus jullie gaan nooit op vakantie?' Ik schud mijn hoofd.

Na een paar lesuren gaat eindelijk de laatste bel. Ik pak mijn tas in en loop richting Kayne die in de deuropening staat te wachten.

'Ook al zijn we vroeg uit, school blijft saai' zegt hij terwijl we richting de kluisjes lopen.

'Klopt.' Ik open mijn kluisje en haal mijn jas eruit.

'Klaar?' vraagt Kayne als ik mijn jas heb aangetrokken. Ik knik en loop met hem mee.