Let's play a game

50

{Kayne}

Ijsberend door de wachtkamer wacht ik tot er meer nieuws over Nikita is. Door alle haast ben ik vergeten Nikita's ouders te bellen. Ik pak haar mobiel uit mijn zak en kies het nummer van haar moeder. Na een aantal keer overgaan neemt ze eindelijk op.

'Wat is er?'

'Je spreekt met Kayne' zeg ik. 'Nikita ligt in het ziekenhuis.'

'Wat? Waarom? Wat is er gebeurd?' stamelt ze.

'Tijdens het douchen voelde ze zich duizelig dus ik heb haar op bed gelegd. Daarna zakte ze weg en hoorde ik haar hartslag niet meer.'

'We komen er nu aan' zegt ze voor ze ophangt. Met "we" bedoelt ze natuurlijk ook Nikita's vader. Ik zucht diep en loop voor de zoveelste keer door de wachtkamer.

'Kan je even gaan zitten?' vraagt een man van middelbare leeftijd. Ik knik en ga zitten. Mijn benen trillen. De drang om te staan is groot. Snel sta ik weer op en begin weer met ijsberen.

'Ga zitten!' sist dezelfde man weer.

'Luister' begin ik. 'Mijn vriendin ligt in die verdomde kamer en ik weet verdomme niet wat er aan de hand is! Dus laat me even met rust wil je?' De man zucht maar is wel stil. Vijf minuten later komen de ouders van Nikita door de deuren. Meteen komt haar moeder op me af.

'Is er al nieuws?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd.

'Ze zeggen helemaal niks.'

'Wat een klotezooi' mompelt haar vader.

'Gerard, hou je even in, alsjeblieft.'

'Nee, Daniëlle. Nikita ligt in het ziekenhuis en die hufters willen niks zeggen. Ik heb het recht om de weten wat er aan de hand is met mijn dochter!' Net wanneer hij de woorden uitspreekt komt er een arts de kamer van Nikita uit.

'En?' vraag ik meteen.

'Het gaat goed met haar' verzekert ze me. 'Er is niets ernstigs aan de hand. We zijn nog bezig met onderzoeken wat er precies is gebeurd.'

'Mag ik mijn dochter zien?' vraagt Gerard.

'Dat is helaas niet mogelijk. Op dit moment zijn we bezig met het onderzoek.' Hij zucht en laat zich in een stoel vallen. 'We laten het weten wanneer het mogelijk is om haar te bezoeken.' Ik ga naast Gerard zitten en laat mijn hoofd op mijn handen rusten.

'Willen jullie ook wat drinken?' vraagt Daniëlle.

'Ja' antwoord ik terwijl ik voor me uit staar.

'Ik ook' zegt Gerard. Daniëlle knikt en loopt weg.

'Waarom mag je me eigenlijk niet?' vraag ik aan Gerard.

'Omdat ik weet wat je reputatie is.' Ik kijk hem aan.

'Ik ben veranderd.' Hij lacht schamper.

'Niemand kan veranderen.'

'Misschien niet' ben ik het met hem eens. 'Maar gedrag kan wel veranderen. Het is net als roken, daarmee kan je ook stoppen.'

'Dit is toch wel iets anders dan roken.' Hij zakt een stukje onderuit. 'Dit gaat om mijn dochter en ik wil niet dat ze een gebroken hart krijgt.'

'En ik doe er alles aan om dat te voorkomen. Ik heb fouten gemaakt, dat weet ik. Maar ik hou van haar. Voor haar zou ik door vuur gaan.'

'Ik weet dat je bent vreemdgegaan.'

'Dat was een vergissing. Ik was aangeschoten en kon niet helder denken. En toen ik Nikita's ogen voor me zag dacht ik dat zij dat was. Ik zal nooit goedpraten wat ik heb gedaan maar het deed echt pijn om haar te missen.'

'Ze is beter af zonder je' zegt Gerard.

'Waarom?' vraag ik. 'Omdat ze dan kan leren? Ze haalt nog steeds even goede cijfers.'

'Nee, niet alleen daarom. Ook omdat je niet te vertrouwen bent.'

'Ik heb nog nooit een geheim doorverteld van Nikita, niet eens bijna. En omdat ik een fout heb gemaakt betekent niet gelijk dat ik niet te vertrouwen ben. Ik zou alles voor Nikita doen.'

'Wat zou je doen als ze je vraagt om weg te gaan?'

'Als ze het echt wilt, zou ik gaan' antwoord ik. 'Waarom krijg ik geen kans?'

'Geef me één goede reden om je een kans te geven' zegt Gerard.

'Ik hou van Nikita. Ik hou zoveel van haar dat het pijn doet. Ik zet haar leven boven het mijne. Zij is degene waarvoor ik alles overheb. En ik ga pas bij haar weg als zij dat wilt, eerder niet.'

'Dat zijn meerdere redenen.' Ik zucht.

'Geef me gewoon een kans. Ik zal goed voor haar zorgen.' Gerard zucht en zet zichzelf overeind.

'Oke' geeft hij zich over. 'Maar ik geef je maar één kans. Als je die verpest, kan je wat mij betreft opdonderen.'

'Dank je.' Op dat moment komt Daniëlle met het drinken.

'Heb je ons afgeluisterd?' vraagt Gerard.

'Misschien' glimlacht ze. 'Ik ben blij dat je het accepteert.' Ik neem een slok van mijn drinken. Als er een arts uit Nikita's kamer komt kijk ik meteen op.

'Familie van Nikita Collins?' vraagt hij. Daniëlle knikt.

'Ja?'

'Alles gaat goed met Nikita. Ze is alleen flauwgevallen en een tijdje buiten bewustzijn geweest. Ze mag naar huis maar ze moet goed rusten. Ik raad u aan om haar de komende week niet naar school te sturen.'

'Maar ik hoorde haar hartslag niet' zeg ik.

'Waarschijnlijk omdat je in paniek was. Alles is goed met haar.' Ik knik en sta op.

'Mogen we haar zien?' De arts knikt. Meteen storm ik Nikita's kamer in. Ze ligt in bed met de dekens een stukje over haar heen.

'Kayne' glimlacht ze. Ik loop op haar af en knuffel haar.

'Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken' mompel ik tegen haar haar aan. Ik voel tranen over mijn wangen rollen die vervolgens in Nikita's haar verdwijnen. Ik laat haar los en plaats een kus op haar voorhoofd. Bij Nikita rollen de tranen inmiddels ook over haar wangen.

'Wat is er?' vraag ik terwijl ik ze wegveeg.

'Niks, alleen ik kan er niet tegen als mensen huilen.'

'Sorry' lach ik terwijl ik mijn tranen ook wegveeg.

'Kom.' Ze klopt naast zich. Ik ga naast haar liggen en sla mijn armen om haar heen.

'Ik was echt bezorgd om je' zeg ik. Ze draait zich naar me toe.

'Het gaat goed met me' glimlacht ze.

'Gelukkig wel.' Ik druk een kus op haar lippen. 'Ik heb trouwens goed nieuws.'

'Wat dan?'

'Je vader en ik hebben gepraat en hij geeft me een kans.' Nikita's ogen worden groot.

'Echt?' vraagt ze verbaasd.

'Ja.' Ze glimlacht en kruipt dichter tegen me aan.

'Eindelijk.'

'Gaat alles goed hier?' Ik kijk op en zie Nikita's ouders staan.

'Ja' antwoordt Nikita. Ik sta op zodat haar ouders erbij kunnen. Ze geven haar een knuffel.

'Ik hoorde dat je Kayne hebt geaccepteerd' zegt Nikita tegen haar vader als ze zitten.

'Klopt. Maar hij krijgt maar één kans.'Ik ga naast Nikita zitten en pak haar hand vast.

'Dank je' glimlacht ze.

'Zullen we maar naar huis gaan?' stelt Daniëlle voor.

'Mag Kayne blijven slapen?' vraagt Nikita.

'Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Je hebt rust nodig.'

'Die heb ik toch ook bij hem? En bovendien kan hij opletten.' Daniëlle kijkt Gerard aan die zijn schouders ophaalt.

'Oke, dan.'