Let's play a game

13

{Nikita}

'Hey, het spijt me.' Ik kijk op en zie Kayne staan. 'Ik ben echt een sukkel om je hier te laten zitten, middenin de stromende regen.' Ik glimlach naar hem.

'Mag ik naast je zitten?'

'Ja, tuurlijk.' Hij komt naast me zitten en legt zijn handen op zijn schoot.

'We kunnen niet naar mijn kamer. Nathan is met een meisje.'

'Jullie zouden toch iets gaan doen samen?' vraag ik.

'Ja, dat dacht ik ook. Maar hij was het vergeten en hij is echt verliefd op haar dus ik vind het niet erg. Ik heb tenslotte nog wat goed te maken met jou omdat ik je heb laten zitten.' Ik sla mijn ogen neer. Kayne trekt zijn jas uit en legt hem over mijn schouders.

'Dank je' mompel ik. Hij slaat zijn arm om me heen.

'Kayne, waarom wil je eigenlijk gezien worden als een player?' vraag ik na een tijdje stilte. Hij haalt zijn schouders op.

'Ik wil geen mensen over me heen laten lopen.'

'Dus gebruik je meiden?' vraag ik.

'Ja, en doe ik zo bot tegen iedereen.'

'Je weet zelf wat je doet dus dat is een goed teken.'

'Ja, ik denk het.' Kayne schraapt zijn keel. Ik kijk hem aan en glimlach.

'Wat?' vraagt hij.

'Niks.' Ik wend mijn blik weer af.

'Hoe weet ik eigenlijk of je verliefd op me bent? Ik heb nog maar twee weken.'

'Misschien ben ik al verliefd op je.'

'Ben je verliefd op me?' vraagt hij.

'Misschien.'

'Nikita, wees eerlijk tegen me.' Kayne draait mijn hoofd naar de zijne. 'Ja of nee?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik weer het niet. Ik denk het niet.' Kayne zucht. De regendruppels rollen over zijn gezicht.

'Kayne, ik kan niet verliefd op je worden' fluister ik. 'Je gebruikt meiden en mij ook.'

'Je hebt gelijk' mompelt hij. 'Ik gebruik meiden en jou ook. Ik weet gewoon niet wanneer ik verliefd op iemand ben. Volgens mij kan ik dat niet eens worden.'

'Tuurlijk wel. Iedereen kan verliefd worden.'

'Ik niet.'

'Jawel, jij ook. Is er iemand die je hebt ontmoet waarbij je je fijn voelt?' vraag ik. Kayne knikt. 'Denk je de hele tijd aan haar?' Opnieuw knikt hij. 'Wil je steeds bij haar zijn?' Kayne pakt de kraag van zijn jas en trekt me zo dichter naar hem toe.

'Ja, ik ben verliefd.' Hij komt dichterbij met zijn gezicht. 'Op jou.' Zijn lippen vinden de mijne en er ontploft iets in me. Kriebels vliegen door mijn buik. Al die tijd is Kayne speciaal voor me. Hij heeft altijd veel voor me betekend. Kayne Waters is de jongen waar ik verliefd op ben, de jongen waarvan ik nooit had gedacht dat hij zoveel voor me zou betekenen. Langzaam laat Kayne me weer los.

'Kayne, ik ben ook verliefd op jou' glimlach ik. Hij kijkt me opgelucht aan. 'Maar, ik wil wel dat dit echt meent. Dat je het niet ontkent als iemand het vraagt.'

'Ik beloof dat ik je niet meer gebruik. Ik zal je morgen wel zoenen waar iedereen bij staat.'

'Dat hoeft nou ook weer niet' lach ik.

'Of ben je te verlegen daarvoor?' Kayne grijnst.

'Nee, maar ik hoef geen hele aflebber scene middenin de school.' Hij lacht.

'Dan heb je pech want ik doe het toch.' Ik leun tegen hem aan. Zijn hand schuift langzaam in de mijne. Eindelijk stopt het met regenen. De zon komt achter de wolken vandaan en schijnt op ons.

'Nikita, binnenkort is het schoolfeest' begint Kayne. 'En ik vroef me af of jij met mij wilt gaan?'

'Ja, leuk.' Ik sta op en kijk op naar mijn huis. Mijn raam staat op een klein kiertje open.

'Kayne, denk je dat je op mijn balkon kan klimmen?' vraag ik.

'Ja, hoezo?' Kayne komt naast me staan. Ik wijs naar mijn raam.