Reckless Romances

Chapter 5 - First

Tinanggal ko ang denim jacket ko at ibinato ko 'yon sa likod ng driver's seat. Nagsuot na ako ng seatbelt at ini-start ko na si Kitkat. Kung kaninang umaga parang ayoko pang umuwi dahil kay Japoy, ngayon naman, uwing-uwi na ako dahil sa mga nakakabaliw na nangyari sa restaurant ni Kuya Spence.

I turned the stereo on. Ilang beses ko inilipat ng istasyon hanggang sa makuntento ako sa kanta. I started humming to the tune of the song para mabawasan ang inis ko. Aapakan ko na sana ang gas pero isang katok sa bintana ko ang pumigil sa akin.

"What?! Ano pa'ng gusto mo, Gabriel!?" naiinis kong sigaw sa kaniya pagkababang-pagkababa ko ng bintana.

"Ikaw. Ikaw ang gusto ko!" nakangising sagot niya at parang nang-aasar pa.

Kumunot ang noo ko. "P'wede ba? Wala na sila Mama at Papa, nasa labas na tayo... hindi mo na kailangang magpanggap na patay na patay ka talaga sa akin!" Pinindot ko na ang power window button para isara ang bintana.

"Wait!"

Hindi ko pinansin ang pakiusap niya. Nagulat na lang ako nang ilusot niya sa bintana ang kamay niya dahilan para maipit ito.

"Tang i—" pigil niyang mura.

Nagpapanic kong muling ibinaba ang bintana.

"Shit! Sorry! B-Bakit mo naman kasi inilawit ang kamay mo!"

"Gusto ko lang mag-usap tayo, Stephanie," nakangiwi niyang sagot.

Bumuntong-hininga ako.

"Okay, sige! Get in!" utos ko.

I quickly unlocked the door. Mabilis din naman siyang umikot papunta sa passenger seat. Minasamasahe niya ang naipit niyang kamay. Mukhang nasaktan nga talaga siya doon.

"S-Sorry, Gabriel."

Hindi ako makatingin sa kaniya, nakatitig lang ako sa kalsada. Pinahinaan ko ang stereo at nilakasan ko ang aircon. Ramdam ko kasing dumudulas ang pawis ko mula sa batok ko pababa ng likod ko. Tensed na tensed ako sa hindi ko malamang dahilan.

"Wala lang 'to, Sstephhanie. H-hindi naman masakit... "

Kinilabutan na naman ako sa pagbigkas niya ng pangalan ko.

"Can you just call me, Maxine?"

"Huh? Bakit... I like Sstephhanie more... mas bagay sa'yo!" nakangiting sagot niya.

Pinagtaasan ko siya ng kilay. "It's S-te-pha-nie okay? Hindi Sss-te-phhha-nie!"

"Kaya nga! Sstephhanie."

Shit! Gano'n pa rin!

Napasapo ako sa noo ko.

"I really don't like the way you pronounce my name... parang ASMR!" ismid ko sa kaniya.

He pressed his lips together, trying to maintain a straight face kahit pa halata ko namang natatawa siya.

"Sorry, ganito talaga boses ko, Sstephhanie."

Fuck it!

I crossed my arms in front of me and I looked at him.

"Okay, sige... okay na! Ano'ng pag-uusapan natin Gabriel?" seryosong tanong ko.

"Tungkol sa kanina..." panimula niya.

Tinitigan niya ang mga mata ko. His lips were parted.

"Wait!" Itinaas ko ang kamay ko sa harap niya. Napakurap siya at muling itinikom ang bibig niya.

"Paano mo pala nalaman na nakay Kuya ako?"

Marahan niyang hinimas ang batok niya at napangiwi siya.

"Ah... s-sinundan kita..."