Reckless Romances

Chapter 18 - Red

"H-Hello Kuya..." suminghot ako para pigilan ang pagtulo ng luha ko at panginginig ng boses ko.

Nagpahatid lang ako sa driver ng hotel dito sa airport at tanging cellphone ko lang ang nabitbit ko. Naiwan ko ang wallet ko sa pantalon ko. Naiwan ko ang pantalon ko kay Gabriel.

"Mei-mei? What's wrong? Umiiyak ka ba?" Bukod sa boses ni Kuya, naririnig ko rin ang mga kalansing ng mga lutuan at kubyertos sa kusina ng Oriental. Malamang ay naiistorbo ko siya sa ka-busyhan niya sa restaurant, pero wala na akong ibang malalapitan kung 'di siya lang.

"Hindi, Kuya..." I gulped. "M-May extrang pera ka ba diyan? Can you send me five thousand? Susuli ko agad pag-uwi ko..."

May dalawang flights pa pauwi ng Manila, isang 9:00 PM at isang 4:00 AM. Kahit saan doon, okay lang sa akin. Kung kailangang matulog ako sa airport gagawin ko, basta makauwi lang ako. Gusto ko lang makalayo agad kay Gabriel. Gusto ko na lang ulit makalimutan siya.

"Five thousand? For what?"

"P-Pambili ng ticket pauwi sa Manila," mahinang sagot ko. Inilayo ko na rin ang cellphone ko sa tainga ko dahil alam ko na ang susunod na maririnig ko.

"MANILA?! NASA'N KA BA?" Rinig na rinig ko pa rin ang sigaw ni Kuya kahit na ilang pulgada na ang layo ng cellphone ko sa tainga ko.

"Iloilo," tipid kong sagot.

"WHAT! Ano'ng ginagawa mo diyan?! Pa'no ka napadpad diyan? Sino'ng—"

"Kuya..." Pinutol ko na ang mga tanong niya. Bumuntong-hininga ako. "Promise i-ku-kuwento ko sa'yo pag-uwi ko, okay? Just send me 5K." Hindi ko na napigilan ang panginginig ng boses ko dahil sa malamig na hanging sumusuot sa manipis kong pajamas at sa kung ano'ng nagpapasikip ng dibdib ko.

"Okay, hintayin mo nalang," sagot ni Kuya.

***

Nakapikit lang ako sa buong biyahe pabalik ng Manila. Hindi naman ako nakatulog, pero pinili ko na lang magtulog-tulugan. Ayoko kasing salubungin ang mga mapanghusgang mata ng ibang pasahero sa eroplano. Alam kong mukha akong tanga—mugto ang mga mata, nakapantulog at suot-suot ang manipis na hotel slippers.

Hindi lang isang beses akong tinanong ng flight attendants if I need any assistance. Kapag ba sinabi ko sa kanilang broken-hearted ako, matutulungan kaya nila ako? Kapag ba sinabi ko sa kanilang ngayong araw ko lang nalaman na may fiancé pala ako... and right after we had sex, nadiskubre kong magkaka-anak na pala siya sa ex niya.

Ito na ba ang karma ko sa lahat ng mga lalaking pinaglaruan ko noon? Si Gabriel na ba ang karma ko?

Mas dumiin ang pagpikit ko nang sumagi sa isip ko ang proposal na sinasabi ni Gabriel. We were wearing school uniforms... malamang nag-cutting lang kami para makabalik sa Garin. Maybe, Gabriel flew us there... or Hunter.

Napahawak ako sa sentido ko nang maalala ang imahe ni Hunter na humahalakhak habang kinukuhaan kami ng pictures ni Gabriel. May suot akong engagement ring, pero hindi ito diamond—it was a red ruby. I remember waking up the next morning in a hotel room, the white bedsheet tainted with my blood. Paulit-ulit kong naririnig kay Gabriel ang mga salitang "Pakakasalan kita, Maxine. Paninindigan kita," habang yakap-yakap niya ako nang mahigpit at malambing na hinahalikan ang balikat ko. I was 18 and he was 20. Young, crazy, wild love.

Mas tumindi pa ang sakit ng ulo ko nang biglang umuga ang eroplano. Napamulat ako at agad napatingin sa naka-ilaw na 'seatbelt-on' sign.

"Passengers, this is your captain speaking. Moderate turbulence ahead. Please fasten seatbelts..."