Reckless Romances

Chapter 33 - Light

"Hi!" Nginitian ako ng chinitong lalaking kasabay kong naglalakad papasok sa gate ng school.

Sino 'tong mokong na 'to? Mabilis ko siyang pinasadahan ng tingin.

Bakit hindi siya naka-uniform? Naka-clip sa polo niya ang visitor's pass.

"Hi, Maxine, right?" He asked in his raspy voice. Tinignan ko lang siya saglit. Pagkatapos ay mas binilisan ko pa ang lakad ko.

"Napanood ko 'yong game niyo kahapon. Ang galing mo talaga mag-volleyball 'no? Nilampaso mo 'yong school namin!"

Hmmn... is he a stalker? Huminto ako sa paglalakad at humarap ako sa kaniya.

"Kuya, you're making me uncomfortable. Stop talking to me, please. Hindi kita kilala," mataray kong sinabi sa kaniya. I even rolled my eyes at him while crossing my arms in front of me.

"A-Ah sorry..." Humakbang siya paatras at mabilis na sinuklay ang buhok niya.

"I'm Leonard Gabriel Del Rosario, 18 years old. Ayan ah... kilala mo na ako." He flashed his white-teeth smile at me.

"See you when I see you. Ingat ka!" he said in a cheerful tone before he quickly ran away from me.

Kumunot ang noo ko. "Parang tanga!" I scoffed.

***

"Love, we're here..." Narinig ko ang malambing na pagtawag sa akin ni Gabriel habang inilalagay niya sa likod ng tainga ko ang ilang takas na hibla ng buhok ko.

Nakatulog ako sa buong biyahe namin pabalik ng Manila. Iyon na yata ang isa sa pinakamasarap na tulog ko. Ngayon ko na lang kasi ulit napanaginipan ang tagpong iyon—ang unang pagkikita namin ni Gabriel.

"Why are you smiling?" nagtatakang tanong niya sa akin habang pababa kami ng eroplano.

"Wala." I sucked in my cheeks to stop myself from grinning. "Napanaginipan lang kita..."

Ngumiti siya sa akin bago niya iniyapos sa bewang ko ang kaliwang kamay niya.

"Baka wet dreams 'yan ah?" he teased huskily.

Napahinto ako sa paghakbang at mahinang kinurot ang tagiliran niya. "Gago!" malakas na mura ko.

Napayuko ako nang maramdaman ko ang pagtitig sa akin ng ibang mga pasahero.  Nakakahiya!

Gabriel cleared his throat. He removed his hand from my waist and then he gently pressed my head to his hard chest.

"Ayan kasi... dito ka na muna magtago," bulong niya habang humahagikgik.

Mabagal kaming naglakad habang nakatago ang mukha ko sa dibdib niya. Naririnig ko ang mabagal ding tibok ng puso niya. It was comforting. It was the most relaxing sound I've ever heard.

Mas binagalan ko pa ang paglalakad. Gusto kong sulitin ang sandaling ito dahil alam kong paglabas namin ng airport, panibagong problema na naman ang haharapin namin.

"Puwede ba nating puntahan si Gail sa ospital?" Nasa likod kami ng sasakyang minamaneho ni Jaime at paulit-ulit na hinahalikan ni Gabriel ang likod ng palad ko. Simula nang tumapak kami sa Manila, hindi na niya binatawan ang kamay ko.

"Umuwi muna tayo, tapos pupuntahan natin siya, okay?" he said, looking at me intently.

"Don't worry too much, love. Galing na ro'n sila Aliyah at Andrew kagabi. 'Di ba sabi naman nila, stable na si Gail?" malumanay na dagdag pa niya.

He was doing his best to comfort me, pero hindi mabura sa isip ko na baka ang tatay niya ang may pakana ng sunog sa Café Amor.

Naunang bumalik sila Li at Andrew kahapon sa Manila. May inasikaso pa kasi kami ni Gabriel sa Iloilo City kaya hindi kami nakasabay sa flight nila. Mula pa kagabi ay i-na-update ako ni Li tungkol kay Gail at sa bagong manager ng café na parehong nasa ospital ngayon, pero hindi pa rin talaga mapalagay ang loob ko.