Reckless Romances

Chapter 15 - Dark

"I think that's too much of a trigger for her, Leo..."

Narinig kong binanggit ng isang lalaki. Kaboses niya si Andrew. Gusto kong imulat ang mga mata ko, pero hindi ko magawa. Hindi ko rin magalaw kahit ang mga daliri ko.

"Hindi ko rin alam bakit nasabi ko 'yon, pre..." pagaralgal na sagot ni Gabriel.

"Bakit ka ba kasi nagmamadali, pre?"

"Ayoko lang mawala ulit siya sa akin." Suminghot si Gabriel.

Umiiyak ba siya? Bakit?

"You won't... just take it easy, Leo."

"Salamat, pre... " Narinig ko ang malalim na pagbuntong-hininga ni Gabriel. 

"Umuwi ka na, baka hinahanap ka na ni Aliyah."

Tama ako. Si Andrew nga talaga ang kausap niya.

Sinubukan ko ulit imulat ang mga mata ko, pero parang mas lalong bumigat ang mga ito. At ang kaunting liwanag na naaaninag ko kanina habang naririnig ang mga boses nila Andrew at Gabriel ay tuluyan nang nilamon ng dilim.

***

Hindi ko alam kung ilang minuto o ilang oras akong nakatulog, pero paggising ko—wala na ang sakit ng ulo ko.

Agad kong inilibot ang paningin ko sa kuwartong kinalalagyan ko. It's a hotel room with gold and wood furnishings. I saw the keycard on the bedside table. Nakasulat dito ang pangalan ng hotel—El Pacifico Hotel. Nasa venue pa rin pala kami ng party ng stepdad ni Gabriel. Nakita ko rin ang blazer ko na naka-hanger sa bukas na closet sa gilid ng kama. Hindi ako nilalamig kahit na naka-sleeveless na lang ako. The room was warm enough for me. It was illuminated by the two lamp shades at each side of the bed.

Marahan kong minasahe ang noo ko. Ano bang nangyari sa akin kanina? 

Ang huling naaalala ko ay ang pagtawag sa akin ni Gabriel ng Maxine.

"Gising ka na pala!"

Tumuwid ang pagkakaupo ko sa kama nang marinig ko ang tila paos na boses ni Gabriel. Hindi ko agad napansin na nakaupo pala siya sa lounge chair na nasa sulok ng kuwarto.

"Kamusta ang pakiramdam mo? Gusto mo bang pumunta ng ospital?" Bakas ko ang pag-aalala sa boses niya.

Hindi ko gaanong makita ang mukha niya dahil medyo madilim sa sulok na kinauupuan niya. Pero nang tumayo siya at naglakad papunta sa akin, tumambad ang mga nanunubig niyang mata na malambot ang pagkakatitig sa akin.

"G-Gabriel..."

"Stephanie, ano? Gusto mong pumunta tayo sa ospital?" Mabilis niyang kinusot ang mga mata niya.

"Ha? Hindi na!" natatarantang sagot ko. Ayoko nang abalahin pa siya.

Nagmamadali kong sinuklay ang buhok ko nang halos isang hakbang na lang ay makakarating na siya sa gilid ng kama.

"Bumalik na lang tayo sa party, nakakahiya sa stepdad mo... hindi ko man lang siya nabati ng happy birthday." I smiled at him shyly.

Pabagsak siyang umupo sa may paanan ng kama.

"Okay ka na ba talaga, Stephanie?" halos pabulong niyang tanong. Parang hindi kumukurap ang mga mata niya at inaabangan ang sagot ko.

"Of course," I answered, lying.

Hindi na masakit ang ulo ko pero maraming katanungan pa rin ang bumabagabag sa akin. Pangalawang beses na itong nangyari nang magkasama kami ni Gabriel. Iyong una ay 'yong pagkatapos naming maghalikan, that rainy day. At ngayon naman, pagkatapos ng eksena kanina sa stage. Is that what Andrew is talking about? Trigger? Too much trigger?