How To Act Straight? [COMPLETE]

KABANATA 26

Parang pinompyang ang magkabilang tenga ni Kitty nang marinig niya uli ang pangalang Nikolai sa buhay niya.

Ang lalaking matagal na niyang kinalimutan ay nandirito na pala sa kinatatayuan nito.

She's speechless as her body froze at the moment. Pinilit niyang ibuka ang bibig pero wala siyang maisatinig dahil sa pagkagulat. Totoo ito at hindi siya binabangungot.

As well as Nikolai, he can't face her right now because of embarrassment. Inosenteng namang nagpapalit-palit ang tingin ng bata sa dalawa.

"M-Mommy, what's wrong?" he asked.

Kitty was taken aback, "N-Nothing baby." napailing-iling si Kitty at napayuko sa anak nito. Itinago niya ang namuo niyang luha sa mata at pilit na pinasigla ang sarili.

"L-Let's get out of here. I'm hungry." hinila niya si Ryker paalis. Sumama naman ang bata habang naguguluhang pinagmasdan sa huling pagkakataon si Nikolai na ngayon ay nakatalikod parin gaya ng pwesto nito kanina.

Her heart keeps on racing like running on the marathon. Hindi niya maitago ang pagkagulat sa mukha niya. Para siyang nakakita ng multo.

Bakit? I'm not yet ready to tell him all of this. Not today!

Sumipa ang konting kirot sa dibdib niya. Mabilis niyang isinakay ang maliit na bata sa backseat nang hindi sinusulyapan si Nikolai. She knew, he's not ready to face them too. Kaya nagtakip nalang siya ng mukha kanina.

Mas lalo siyang nainis nang maisip niya iyon. This is your son, why can't you sense that?

"How dare he?" mahinang asik ni Kitty.

Masama ang loob niyang nilisan ang lugar na iyon. Kitty saw his reflection on the side mirror of the car, he's standing there as he watch helplessly their vehicle leaving the place. Napayuko nalang si Nikolai.

She's holding tight the steering wheel as waves of pain and disappointment were flooding her heart.

Ryker is not talking anymore hanggang sa mapansin ni Kitty na tulog na pala ang bata sa likuran ng sasakyan.

Napabuga siya ng malalim na hininga at nag pokus nalang siya sa pagmamaneho hanggang sa makauwi sila sa condo.

~•~•~

Nikolai followed the car using his eyes. Gusto niyang sisihin ang sarili niya kung bakit niya ginawa ang mga iyon kanina. Kung sana ay hinarap nalang niya si Kitty.

"Stop being asshole! Damn it!" mahinang bulong niya sa kaniyang sarili. He lowered his head nang hindi na niya matanaw pa ang kotse kung saan lulan ang taong mahal niya.

He balled his fist at nasipa ang bumper ng sasakyan niya. He's mad. That's so stupid act. He keeps on blaming himself and that serves him right. Kita sa mukha ni Kitty na parang naka-move on na siya sa lahat, na parang wala na siyang pakialam pa sa presensiya niya. That hits him hard and he can't accept that fact. He still can't.

Napahilamos siya sa kaniyang mukha. Guess what? Maybe she's with her new family now. Obviously, she's already have a kid. Kailan ba siya titigil sa kahibangan niya?

He bit his bottom lip, "She can't leave me like that. That's unfair-" a bucket of tears from his eyes rolled down like a waterfall.

Nasa ganoon siyang puwesto nang biglang magbagsakan ang malakas na buhos ng ulan. Dagling pumasok si Nikolai sa loob ng sasakyan nito.

He ruffles his slightly wet hair up. Buti nalang ay naging alerto siya kung kaya't hindi gaano siya nabasa dulot ng biglaang pag-ulan.

Nikolai check his phone. Maaga pa naman, it's still 11:34 in the morning. Hindi niya napansin ang makulimlim na panahon kanina. He clicked his tongue at hindi na siya nagsayang pa ng oras, agad niyang binuhay ang makina ng kaniyang sasakyan at umalis sa nasabing lugar. Hindi siya tuloy makapag-focus sa pagmamaneho nito dahil parin sa nangyari sa parking lot.