Abilerim De Abilerim✨

Bölüm 9

"Of Almira daha kaç kere göstericem öyle değil. Böyle hızlı hızlı sadece yaprakları alıcaksın da."

Özge'nin bilmem kaçıncı anlatışı ve kızışıydı. Yapamıyordum bi türlü.

"Ordan bakınca profesyonel bi toplayıcıya mı benziyorum özge?"

"Ya aşkım ama çok kolay cidden. Kendini versen işe yaparsın. İçerken iyi hoş ama toplamaya gelince yapamıyorum."

"ÖZGE!"

"Ay ne var Ahmet?"

"Ne kızıyorsun kızım insanca bir şey soruyoruz şurda."

"Uf uzatma söyle ne söyliyceksen."

"Ha şey diycektim. Yanındaki külkedisiyle boşa uğraşma görmüyor musun mahvetmiş çayı. Valla dayım alır kellemizi çayımı mahvettiniz diye."

"Senin öğrendiğin zamanları da unutmadık Ahmet. Almira'dan daha kötüydün. Kız sadece kırpamıyor o kadar. Senin gücün bile yetmiyordu makasa."

Özge'nin dedikleriyle Ahmet bozulup gitmişti.

"Sen takma ona. Boş boş konuşur böyle."

"Takılmıyorum zaten. Pek umrumda olmuyor söylemleri."

"Kız iyiki geldin he. Bu hanzoların arasında tek kalınca sıkıcı oluyordu çay toplamak ama konuşacak birisi olunca daha eğlenceli oluyor. Her ne kadar sinir etsede."

İkimizde güldük bu dediklerine. Ali ve Ahmet için bir şey diyemem ama diğerlerinin pek kötülüğünü görmemiştim. Belkide de beni ilk defa tanıdıkları için mesafelilerdir. Bu yüzden tam olarak tanımamışta olabilirim.

....

Nerdeyse 1 saattir çay toplamaya çalışıyordum ve kollarımda derman kalmamıştı. Bayıldım bayılacaktım şuraya.

"Özge ben çok yoruldum bitmedi mi daha?"

Özge şaşkınlıkla bana bakmıştı.

"Kız ne yorulması daha işin başındayız. Bu sepetler taşınacak daha."

Demesiyle kendimi yere bırakmam bir oldu.

"Ben pes ediyorum benden bu kadar. Daha da kılımı kıpırdatmam. Kollarım yok artık iflas bayrağı çekti."

"Alışırsın alışırsın kalk hadi."

Oflayıp olduğum yere uzandım ve gökyüzüne baktım.

"Değişik hissediyorum biliyor musun?"

Özge'de yanıma gelip oturdu.

"Nedenmiş o?"

"Sencede açık değil mi? Bi anda ailem oldu. Daha kimseyi tanımadan hemen gönderilmeye çalışıldım. Zor bela kendimi sevdirmeye çalışırken Kemal bey ve Sevda hanım ortadan kayboldular. Sonra kendimi burda buldum. Koca bir ailenin içinde. Ve ne kadar korksamda bu düşünceden beni sevdiklerini düşünüyorum. "

" Neden korkuyorsunki? "

" Bu benim ilk aileye verilişim değil. Daha önce de verildim bi aileye. İşte aynı böyle başladı her şey. Tam ailem olduğuna inandığım insanlar birer yalancı çıktı. Sevgileri de ilgileri de her şeyleri yalandı. Sırf ayak işlerini yapmam için almışlardı beni yurttan. Sonuç koca bir hayal kırıklığıyla tekrar döndüm oraya. Yalan yok bu aileye gelirkende öyle düşünüyordum. "

" fikrini ne değiştirdi peki? "

" Aytemur, Yağız ve siz. "

" Yaa aşkım biliyordum bizi sevdiğini. Bizde seni seviyoruz. Tabi bazı akılsız amipled hariç. Onlara da gerek yok. "