Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

23

chapter 23

"The question is, are you willing to spend the rest of your life with me?" Kapit na kapit ako sa kinauupuan ko ngayon. Inilagay n’ya ang kan’yang isang kamay sa gilid ng ulo ko, ang isa naman sa tabi ng kinauupuan ko.

Sobrang lapit ng kan’yang mukha sa akin, wala s’yang ibang tiningnan kundi ang mukha ko lang. He’s eyes started to wonder around my face, nahiya tuloy ako, gusto ko na lang lumubog sa kinauupuan ko. Umiwas ako ng tingin sa kan’ya.

Pero hinawakan n’ya ang baba ko at pinaharap sa kan’ya, "I am still asking you, baby."

"K-Kaya mo ba?" Tanong ko sa kan’ya, "Hindi mo pa nakikita ang boung ugali ko."

Bumalik ang tingin ko sa kan’ya, isang ngisi ang pinakawalan nito, napatingin ako sa kan’yang mata. It shows different kind of emotions, nakakalunod, nakakalma at nakakatunaw. Hinawakan ko ang kanang pisngi n’ya.

No words but the atmosphere is full of emotion. It was quite yet it was so calm for the both of us. Unti-unti n’yang inilapit sa akin ang kan’yang mukha na ikinawala ng puso ko lalo. I keep my face straight and didn’t even flinch when his nose is almost touching with mine.

Akala ko ano na pero inilihis n’ya ang kan’yang labi at tumama sa aking pisngi. Doon tumagal ang kan’yang labi, napapikit ako, then he hugged me tight.

"Then show me the real you, Jiselle. Kakayanin ko." Bulong n’ya sa akin.

Niyakap ko s’ya pabalik at hinalikan ang leeg n’ya, naramdaman kong natigilan s’ya sa ginawa ko but I acted innocent. Umayos lang kami ng may kumatok sa pintuan ng kwarto n’ya. Pagbukas ay isang lalaking kasing tangkad ni Joshua ang bumungad sa amin.

He have this Australian feature starting from his hair, his skin color and his eyes. Wala itong emosyong nakatingin kay Joshua, bago ito bumaling sa akin na halos ikinaatras ko. He holds a power that could made everyone knelt down in front of him

"Ken." Tawag ni Joshua dito.

"I’m going home, something happened to my grandfather." His thick English accent also says that he’s not just a Filipino blooded.

Walang nagawa si Joshua kundi tumango lang sa lalaki. Matapos non ay bumaba kami para samahan ang kaibigan namin na nasa likuran na pala ng bahay nila Joshua. We did enjoy the night kahit nakikain lang kami.

Worth it yung gas.

Nothing much more happened in Grade 12, kung anong ginawa namin noong Grade 11 ganon din ang ginawa namin this year. Yet, its still tiring as usual, kung ako napapagod kahit walang mas’yadong ginagawa paano naman kaya yung mga kaibigan namin na journalist, athletic, SSLG officee at iba pang may responsibility sa loob ng school.

"Bakit ka umiiyak?" Inaayosan ako ni Ate Kianna, si Jiro naman nakakunot ang noo habang tinitingnan kaming dalawa. "Masisira makeup mo, dapat kapag nasa stage kana para ibahagi speech mo para sa mga teacher dapat fresh ka pa, kaya huwag kang umiyak."

"Miss ko lang si Papa," Nabasag ang boses ko. Napatingon sa likod si Ate Kianna asking a help to Kuya Jiro. "Hindi man lang s’ya umabot kahit grade 12 man lang para ihatid ako at samahan ako sa intablado para isout ang medalya."

Ilang buwan pa lang ang lumipas, hindi n’ya man lang hinintay na maka graduate ako ng senior high school. Lumapit si Kuya Jiro sa akin at may ngiti sa kan’yang labi. Hinawakan n’ya ang braso ko at hinimas ito

"Selle, siguro subrang proud ni Tito sa’yo ngayon habang nakatingin mula sa ibabaw sout ang toga mo ngayon." Hindi nawala ang ngiti ni Kuya Jiro sa kan’yang labi. "Isipin mo, habang naglalakad ka habang kasama mo si Tita isipin mong nasa tabi mo naman si Papa mo."