Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

46

chapter 46

"Hindi ba sobrang bilis?" Sa ilang minutong pag-iisip ko sa sinabi n’ya, ayon lang ang nasabi ko. "Hindi naman sa ayaw ko pero hindi ba sobrang bilis naman? Parang kahapon lang ayaw mo akong pansinin."

Titig na titig s’ya sa mukha ko, ganon parin ang posisyon naming dalawa, walang umalis, walang gumalaw, walang nagpupumiglas. I like the warmth of his embrace.

"Wala akong care kung mabilis ako o hindi, we wasted almost six years, I don’t want to wait any longer. I am not getting any younger, baby, you want me to forgive you? Then date me, be with me again." Seryusong-seryuso ang boses nito habang nakatingin sa aking mga mata. "Even though you’re already forgiven but your persistent, who am I to decline the chances?"

"You could ask for more.." mahina kong bulong. "You could asked me to kneel, to beg, or kiss you feet to forgive me."

He looked at me ridiculously! "Baby, who the fuck do that? Kiss my feet? Really? And beg? I don’t want anyone beg for me, I am no one."

"Ganyan kasi nababasa ko sa libro.." depensa ko, malay ko naman kung gusto n’yang i-apply yun!

He looked at me flatly, "You’re reading too much book, baby."

"Books are my escape from reality." Saad ko sa kan’ya. "And what’s wrong about it?"

Umiling s’ya, "There’s nothing wrong about it and I know how much you love books, you can read anything you want. No one will stop you."

Niyakap ko s’ya pabalik na bahagyang ikinagulat n’ya but then he relaxed. Inihilig ko sa kan’yang dibdib ang ulo ko, and I heard how his heart beat, it’s beating faster than normal heartbeat.

"Baby?" Lihim akong napangiti sa kan’ya, I hummed in response. "Date me?"

Isang malapad na ngiti ang sumilay sa labi ko, bago ako tumango. Just like what he said, I am not getting any younger and I still love him, there’s no need for me to hide it. Sabihin na nila ang gusto nilang sabihin, essy to get? Then I am easy to get, only for him. Sa kan’ya lang naman ako rurupok.

Wala akong ibang minahal na lalaki maliban sa kan’ya. I tried naman, I met people when I continue my college days i  Mindanao but nothing really happened, hanggang sa talking stage lang kami. I don’t feel the feelings that I felt for Joshua. No one can make me blush like Joshua did, no one can amaze like Joshua.

Ilang minuto din kaming ganoon ang posisyon naming dalawa bago kami bumitaw. ang planong kumain na kasama n’ya at libre n’ya na naman daw, who am I to say no? Libre na yun. May tatapat na sa mga kaibigan ko, nahihiya na rin ako na nagpapalibre ako sa kanila, may hiya pa naman ako. Kaunti na nga lang.

"Do you have any plans for tomorrow?"

Nasa labas kami ng university kung saan s’ya nagtuturo at kung saan nag-aaral ang kapatid ko, sasakyan n’ya kasi ang ginamit namin at naiwan sa loob ang sasakyan ko. Hinarap ko s’ya at tinanong.

"Why?" Agad naman n’yang tanong habang inaayos ang butones ng kan’yang long sleeve. Handsome as always.

Napakagat ako sa ibabang bahagi ng labi ko, nag-aalangan na magtanong. "I’m going to visit my old house, wanna come with me?"

His eyes never leave mine, para bang kapag umiwas s’ya ng tingin mawawala ako sa kan’ya, he doesn’t want to look away. Habang tinatanggap ko ang kan’yanh titig patuloy naman akong nalulunod sa kan’yang titig sa akin.

Titig lang iyon, pero grabe na ang epekto nito sa akin at sa katawan ko.

"Okay, I’ll pick you up," kapagkuwan ay sumagot s’ya, he even looked at his watched. "Anong oras tayo aalis?"