Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

31

chapter 31

"I didn’t get it." Umiling-iling si Joshua sa harapan ko, matapos kong ikwento sa kan’ya ang tungkol sa mga nalaman ko sa pagkamatay ni Papa. I know he’s in lost ganyan din naman ako dati eh, hindi ko maintindihan that’s why I started to asked questions.

Nakangiti lang akong tumingin sa kan’ya habang pinagmamasdan ko s’yang naguguluhan but he just brushed it off and get up from the floor. Hawak-hawak ko parin ang lason na nakita namin sa drawer ni Mama, actually lason pala yung tatlong nasa loob. Wala na kaming ibang hinawakan kun’di yun lang.

We started cleaning the room, putting everything back in place. Tinulungan ako ni Joshua sa lahat, pagkatapos ng halos dalawang oras na paglilinis ay nagluto naman kami ng pagkain.

"Plano kong bisitahin si Mama bukas ng umaga." Saad ko habang nagluluto, s’ya naman naghahansa na ng kakainan namin.

"I’ll go with you, my class tomorrow will start at afternoon and I only have one class." Lumapit s’ya bigla sa akin at niyakap ako mula sa likuran. "Then we will go to Lugar Dilaw na Bato, sa next na araw."

Ngumiti ako at tumango na lang, nasanay na ako sa pagiging conyo n’ya kaya wala na sa akin yun, at minsan na lang s’ya magiging conyo siguro kapag nakakalimutan n’ya ang mga salita na dapat n’yang sabihin straight into Tagalog words.

Hinalikan n’ya ang batok ko at patuloy na nakayakap sa akin, kumawala lang s’ya ng kakain na kaming dalawa. Dati kami mananatili ngayong gabi. Magkatabi kami sa kama, kayakap n’ya ako, malalim na ang gabi pero hindi ako makatulog.

"You thinking?"

Napaangat ang aking tingin kay Joshua nang marinig ko ng kan’yang boses, dahan-dahan n’ya namang binuksan ang mata n’ya, kahit gabi nakikita ko parin ang ganda ng kan’yang mga mata. Nakakalunod parin.

"Naiisip ko si Mama." Huminga ako ng malalim, hindi ko mapigilan na mag-alala kay Mama. "Paano ko kaya s’ya mailalabas doon sa kulungan?"

"We will help you." His voice vibrated to his choice.

Kumunot ang noo ko sa kan’ya, "With who?"

"Me. Your friends." He started brushing his fingers to my hair, it gives me a tingling sensation.

I felt so tired. I wanna rest.

"I don’t want to burden them." Umuklo ako at tumingin sa kan’yang dibdib, ayukong maging pabigat sa kanila.

May mga bigat na nga sila sa kanilang sariling buhay, dadag-dagan ko pa. They have their own problems to deal with, sapat na sa akin na sinasamahan nila ako kapag kailangan ko ng kasama.

Huminto ang kan’yang kamay sa ibabaw ng ulo ko, then he softly spoke. "You’re not a burden, Jiselle."

"It said that they have a strong evidence to convict my mother, they have witnesses." Kiniyuom ko ang aking mga kamay, baka gawa-gawa lang iyon para idiin si Mama. "Paano kung na frame-up lang si Mama."

Nawala na sa akin si Papa, ayukong mawala na naman sa akin si Mama. She’s the only person left after Papa passed away, ayuko pati s’ya kukunin sa akin at hahayaan akong mag-isa. Kahit kay Mama ko nalang ipepresenta ang mga nakamut ko sa buhay.

"We won’t know if we will fight." Sabi ni Joshua at nagsimula na namang laruin ang buhok ko.

"Ayukong magdusa si Mama sa kasalanang hindi n’ya naman ginawa." Sa isiping ganon, parang hindi ko kaya. Ni hindi nga s’ya pinagdusa si Papa.

"She won’t, have Faith." He encourage me.

"I have Faithlyn Angelica." I joked to ease my burden.

"Yeah, a faith and an angel." Pakikisabay n’ya naman, bahagya naman s’yang tumawa sa sinabi n’ya. "You will get through this, baby. We will get through this"