Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

43

chapter 43

"What took you so long?" Napaangat ang tingin ko nang marinig ko ang boses ni Ian. Nakaabot na pala ako sa gawi namin. Naliligo na sila ang tatlo and Joshua can nowhere to be found. May tuwalya na sa balikat ni Ian at may dala itong isang baso ng juice sa kanang kamay nito.

"I was enjoyed walking." Tinuro ko ang likod ko kung saan ako nagmula. Ian glance at my back before looking back to me.

Wala na s’yang ibang sinabi at tumango na lang. Iniwan n’ya naman ako at bumalik sa may dagat. Sumunod naman ako sa kan’ya at lumusong na lang sa may dagat. I let go all of my thoughts and just focused of what I am doing right now. Gusto pang lumabas ng luha ko sa mata pero nilubog ko ang sarili ko para hindi halata ang luha ko.

Pag-ahon ko kasabay ng tubig dagat dumaosdod ang luha ko sa pisngi ko pero alam kong hindi ito halata. Lumubog ulit ako at lumangoy bahagyang lumalayo sa kanila, lumangoy ako hanggang sa magsawa ako at umalis na sa dagat.

After Joshua left, hindi ko na s’ya nakita pa. Wala namang sinabi ang mga kaibigan n’ya kahit si Angel, ay wala din. Bago kami umuwi ay sabay-sabay naming pinanood ang araw na lumubog pero hindi na namin ito hinintay na tuluyang lumubog. Hinatid muna ako nila Ian bago nila hinatid si Angel sa Valencia Compound.

Nilubog ko ang sarili hanggang sa leeg ko, napapikit ako. Hindi ko alam kung ilang minuto o oras akong nasa bathtub saka lang ako umahom ng maramdaman ko ang lamig sa katawan ko. Tinapos ko ang pagligo ko at sa paglabas ko malalim na ang gabi. I checked my phone and I cursed when I saw Mom’s six missed calls! And I realized that we have a family dinner tonight!

Mabilis kong tinawagan si Mommy, "Mom, I’m sorry hindi ako nakapunta, I am not feeling well saka ko lang nakita ang six missed calls mo."

Napakagat ako sa ibabang labi ko, sorry for lying mom. "Oh? Should I sent your sister to check on you?"

Agad naman akong napatalak, "It’s okay mom, I can manage."

Wala namang ibang sinabi si Mom and she ended the call after saying that I should rest. Huminga ako ng malalim bago ko inilapag ang cellphone ko sa may kama ko at lumabas ng kwarto ko. Pumunta ako sa kusina at tiningna kung may pwede pa akong kainin, tinatamad akong mag luto, tinatamad din akong lumabas.

I just don’t feel like it.

Thankfully, may natira pa sa tinapay na kinain ko kanina. Umupo ako sa may upuan ng mesa at napatitig sa kawalan. Habang nakatitig ako sa kawalan hindi ko namalayan ang luha na tumulo na pala sa mata ko. Mabilis kung tinuyo ang luha ko at nilunok ang kanakain ko kahit nahihirapan akong lunukin yun.

Hindi ko maalala kung ilang beses kong tinuyo ang luhang tumulo sa pisngi ko at hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatitig sa kawalan, basta ang alam ko naubos ko na yung dalawang tinapay na kanakain ko. I’m lost. I don’t know what to do. I felt physically okay but I am tired emotionally and mentally.

Tulala parin akong bumalik sa kwarto ko para kunin ang cellphone ko, kung saan-saan pumupunta ang isip ko. Sobrang lalim ng gabi pero hindi pa ako dinadalaw ng antok, ang dumalaw sa akin ay dugo sa ilong ko. Naglalakad ako patungo sa kwarto ko hindi ko namalayan na tumulo na pala ang dugo sa ilong ko. Ipinasok ko na lang sa dalawang ilong ko ang tissue.

Tumigil na naman pero just in case, malalaman naman yan, pupula yung tissue ko.

Kumuha ako ng isa sa mga libro sa mini bookshelf ko at pumunta sa may bintana at doon umupo. Nag-umpisa akong magbasa pero hindi pa ako nakakailang chapter sa binabasa ko ng mapatigil ako sa ng may biglang nag doorbell sa labas. I checked the clock and it’s already past ten. Kunot noo akong lumapit sa pintuan ko