Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

35

chapter 35

"Jiselle! Keep your diary in place!" Napakamot ako sa ulo ko nang marinig ko ang sigaw ng pinsan kong lalaki na si Braxton. He’s my cousin from my father side. Mabilis akong tumayo sa kinauupuan ko upang puntahan s’ya. "Argh, kung hindi lang yan importante baka sinunog ko na yan."

"Hey!" Sigaw ko sa kan’ya, "Gawin mo, ipapakatay kita kay Xavier! Akala mo ah, o hindi kaya isusumbong kita kay Dad."

Huminga s’ya ng malalim at pinapakalma ang sarili n’ya, parang kaunti na lang magkakaroon na s’ya ng puting buhok dahil sa akin and I can’t imagine him having a white hair. Anyway, tinatakot ko lang naman s’ya beside Xavier can’t do anything na Manila yun kasama pinsan ni Angel.

Almost four years staying here in Mindanao and it was really a good idea. Nong sinabi ko kay Mama na ilayo n’ya ako, inilayo nga n’ya ako pero hindi naman sobrang layo.

"Is everything ready?" Tanong n’ya sa akin, tumingin s’ya sa paligid namin kung nasaan ang mga maleta namin na dadalhin namin pabalik sa Manila. "I guess that all."

Malinis na ang bahay na tinirhan namin ng ilang taon, for four years, it has become my home.

"Here.." napatingin ako kay Braxton, I look down to see my old diary, puno na ito at hindi ko alam kung pang-ilan ko na itong diary.

Kinuha ko ito at napatitig doon, dito nakalagay ang mga mahahalagang pangalan ng mga taong pinahalagahan ko sa buhay. Dito sa diary na ito nakalagay ang mga hinaing ko sa buhay, mga nararamdaman ko, mula sa sakit hanggang sa galit. This diary hold a value more than those other diary of mine.

Iniwan naman ako ni Braxton para libutin ang bahay, napaupo naman ako sa couch upang buksan ang diary ko. Hindi na ako mas’yadong nagsusulat sa diary ko, four years ago I slowly stopped writing until I literally stopped writing on it. Naalala ko unang dating ko palang dito sa Mindanao mas lalo akong magiging malungkot.

"Pagmalungkot ka daw mapapanot ka daw ng maaga."

Kahit minsan corny ang mga biro ni Brax sa akin, okay lang, he made sure that I will be comfortable around him. Pagdating ko dito sa Mindanao nandito na s’ya, nag-aaral na s’ya ng kolehiyo n’ya. I know it was never easy for him kasi naging mailap din ako sa tao, lalo na at iba na ang lengwahe dito.

Then here comes Xavier na bumibisita sa amin pag holidays, kasi nasa Manila ito nag-aaral din, he’s also a friend of Raiden at hindi alam ng lalaki na pinsan ko ang kaibigan n’ya, we keep this as a secret. At ang paglayo ko din ay hindi naman tago sadyang hindi ko lang talaga sinabi kong saan.

Queen, Clever and Sam only knew that I am still here in Philippines pero hindi nila alam kung saan lumapalop ng Pilipinas naroon. Nilimitahan ko rin ang sarili ko na makipag-usap sa kanila.

"They’re your friends, you shouldn’t limit yourself to them. Nag-aalala lang sila sa’yo."

But then I realized, Brax was right. Simula pa noong una hindi nila ako iniwan, they never questioned my decision, sinuportahan lang nila ako basta alam nilang tama ang ginagawa ko at pagsasabihan ako kapag medyo lumihis na ako ng daan.

"So who’s the guy huh? Do you want me to go back in Manila just to punch him? Or I could give Xavier a call."

I was happy to hear that Brax care at all kasi minsan masasabi mong wala s’yang paki-alam sa ibang tao na nasa paligid n’ya, parang may sarili s’yang mundo na mahirap pasukin, kailangan mo bang tanggalin ng isa-isa ang naka bakod sa kan’ya.

Pero natakot din ako sa sinabi n’ya kasi hindi talaga s’ya mabiro minsan, mahilig s’yang magbiro sa taong malapit sa kan’ya pero once he’s dead serious you need to think twice before you answer him.