Admiring Its Glorious Miracle (Typographic Editing)

29

Chapter 29

"You mad?" Nasa kusina kaming dalawa ni Joshua sa loob ng unit ko, kanina pa s’ya walang imik habang naghuhugas ng pinggan tapos ako naglilinis ng mesang pinagkainan naming dalawa. Nakita kong umiling s’ya biglang sagot. "Bakit hindi ka nagsasalita? Bakit mo ako kinakausap?"

Hindi parin s’ya nagsalita at patuloy lang sa kan’yang ginagawa na inagaw n’ya lang man din sa akin kanina. Matapos ang kaunting sagotan namin kanina, iniwan n’ya ako matapos ng ilang minutong natahimik ako sa kan’yang huling sinabi. Sa sala nga s’ya nagbihis.

After that he keep his silence!

"Josh." I called pero wala akong narinig mula sa kan’ya, ilang beses ko pa s’yang tinawag bago ko s’ya nilapitan at niyakap mula sa likuran.

Nagulat s'ya sa ginawa ko pero agad din namang nakabawi at nagpatuloy sa pagsasabon ng pinggan, hinayaan n’ya akong yakapin s’ya mula sa likuran and I am getting frustrated as he keep giving me his silence! Ang ginawa ko, sumuong ako sa ilalim ng kamay n’ya at tumayo sa harapan n’ya.

Yes! He look down! He look down! But why do I feel like it’s a wrong idea that I did that. I felt so small too! And it is a wrong idea! Mas inilapit n’ya pa ang kanyang katawan sa akin and I have nowhere else to go! Wala na akong aatrasan! Shit! Abort mission! Abort mission! Susuong ulit sana ako sa ilalim ng kan’yang kamay ng bigla n’yang hinawakan ang braso ko.

Binalik n’ya ako sa pwesto naming dalawa, umuklo ito. Hindi ko maintindihan ang kan’yang emosyon na naglalaro sa kan’yabg mukha habang tinititigan ako, I really made a wrong decision. Inilapit n’ya sa tenga ko ang kan’yang labi agad namang tumama sa akin ang kanyang hininga.

One year na kami, ganon parin ang epekto n’ya sa akin, pinapakaba n’ya parin ako, nagwawala parin ang puso ko kalag malapit s’ya sa akin. Walang pagbabago iyon. He could still make my heart go crazy about his little doings. Isa lang ibig sabihin non, mahal ko s’ya at mahirap kumawala sa hawak n’ya.

"Err.." Hindi ko alam kung saad ako titingnan, sa dibdib n’ya bang sobrang lapit sa mukha ko o sa mukha n’ya na ginagalugad ang boung pagkatao ko.

Umiwas ako ng tingin sa kan’ya, pinagsisihan ko talaga na ginawa ko ito! Ngayon hindi na ako makalabas! I am trap between his big body and the counter!

"Y-You mad." I stammered, hindi ako makatingin ng diretso sa kan’ya

Agad ko namag narinig ang baritono n’yang boses, "What if, I am what will you do?"

"Uhm, I’ll m-make it u-up." Dahan-dahan akong sinalubong ang kan’yabg tingin, nanliliit talaga ako kahit maliit na ako.

"How?" Tumaas ang kilay n’ya.

"I-I don’t k-know." Nagbaba ako ng tingin at pinaglaruan ang daliri ko. I slightly pouted thinking how could I make up with him.

"I am not mad." Mabilis na umangat muli ang ulo ko sa kan’yang sinabi.

"What? Then why are you giving me your silence." Nagtatakang tanong ko sa kan’ya. I mean, kanina pa s’ya tahimik.

"I was thinking." His deep ocean blue eyes bore to my soul.

"Ano ang iniisip mo?" Napalunok ako sa kan’ya, kung hindi ko lang talaga boyfriend ang lalaking to baka maisip ko na galit to sa akin.

Huminga s’ya ng malalim at umuklo pa upang patayan ang aking mukha. Nalalanghap ko yung mabangong hininga n’ya, siguro umiinom talaga s’ya ng perfume.

"I’m thinking, so what, if your first love is my cousin—Zach—sa akin din naman ang bagsak mo, the fact that you’re my girlfriend is already enough for me not to be mad, hindi naman ako mababaw na tao, I know how to understand a situation. I know how much you love my cousin and I could see that he still has a place on your heart and I can’t change that and I don’t need to be mad just because of that reason, and you also show me your pure and kind love."