Eren İpek Şahin, çocukluk aşkı olan üvey abisi Karan Sezer Şahin'in kendini istismar etmesiyle zihinsel olarak çökmeye başlar. On altı yaşındayken dünyası kararan, mafya hiyerarşinin dibine doğan bu genç kızın kontrol arzusu; üvey abisi tarafından i...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kötü insanlar,
Kötü aynalar gibidir.
7 Mart 2024
"Hiçbir insan yoktur ki nefret ettiği kişi de kendini, kendinde de onu bulmayı başaramasın."
Nefes alışverişlerim derin ve uzun solukluydu. Tükettiğim havada, Karan'ın tutkusunun tadı vardı: Damarlarıma yapışan kara bir is gibi ya da istilacı bir parazit gibiydi. Verdiğim her solukta ise, ciğerlerimin rutubeti, iflası. Karan'ın boynuma doğru bıraktığı yavaş solukları da küflü bir çorbanın buharıydı gözümde.
Her şeyi, en iğrenç haliyle aktarabilirim: çünkü her şey, çürümüş ve iğrençti zaten. Rutubetli ve içinde hayvan leşleri olan bir köşke mahkûm olduğunuzu düşünün.
Aslında, o bile benim yaşadığım şey için...
Masum bir benzetme.
Kendini iyice bana bastırdı, yatağa bastırdığı dirseklerini yukarıya kaldırıp avuç içlerini yatağa dayadı. Böylece bedeni üstümden biraz daha uzaklaştı. Hızlandı, baldırlarımı kavrayıp alanını genişletmek için bacaklarımı birbirlerinden daha da ayırdı. Solukları alnıma toplanan saçlarımı uçuşturuyordu, sıcaklardı. Ona sert ve nefret dolu bir ifadeyle baktığımda gözlerini gözlerimden kaçırıp, bakışlarını yüzümde gezdirmeye başladı. Yaptığı işin hazzını almasına köstek olmamı istemiyordu o....u çocuğu.
Son birkaç gündür, oldukça hevesli ve ısrarcıydı. Onu öptüğümden dolayı belli bir oranda benim suçumdu bu, ancak devamındaki sebebinin; 'bana derin bir iz bırakma derdi' olduğunun farkındaydım. Arın'la kaçmaya çalıştığımız gün, onunla sonsuza kadar kalmayacağımı fark etmişti. Adil Vedat'ın onu bizzat bu hususta uyarması; hiç ses etmese de bu konu hakkında Baykal şehrinin Kara Prens'ini kızdırmış, korkutmuştu.
Ben ise o gün... kafamda bir şeyleri bitirmiştim. İnsanlığa olan zırnık kadar inancım başta olmak üzere. Kendime dair iyi kalmış her ne varsa, Karan'ı öptüğüm an da kendi ellerimle öldürmüştüm. O gece, çocuksu bir muharebeden ve direnişten vazgeçmeye karar vermiştim.
İsyanım, bu şehrin anlamıydı: fakat aynı isyanım, benim bu malikaneden kurtulmamın önünde engeldi. Şimdilik, önceliğim bu malikaneden kurtulmak. Bu p... bunun için kısa bir süre katlanabilirim. Size demiştim, sinsi bir sürtük ama aynı zamanda çamura bulanmış bir oyuncak bebek olmaktansa, bir şeytan olmayı tercih ederim: Nedeni ise benim, oldukça kibirli olmam. Belki de çok fazla aşağılandığımdan bu kadar kibirliyim?
Şeytan da Âdem yüzünden aşağılandığını hissettiğinde kibir göstermedi mi? Kibir gösterdiğinde ne olacağını bildiği halde, kendiyle alakalı iyi ve saf olan her şeyi kaybedeceğini bildiği halde. Ve ardından, cehennemden başka ait olduğu hiçbir yeri yoktu. O da buna uygun davrandı.
