දුරුතු සඳ | THE ART OF HEALING

19 වන පරිච්ඡේදය

" මෙච්චර වැස්ස ඇයි දරුවෝ... වතුර යට වෙන්න ම දාලා ද "

" උදෙත් වැස්ස නිසා ටිකක් විතර යට වෙලා සර්... එත් අවුලක් නැහැ යන්න පුළුවන් "

දැන් වෙලාව දොළහත් පහු වෙලා ගිහින් තිබුනා... අතේ අමාරුව වැඩි නිසායි එන්න කලියෙනු දුන්න ඉන්ජේක්ශන් එක නිසයි කොල්ලාට මගේ උරහිසේ ම නින්ද ගිහින් තිබුනේ මම එයාගේ බැන්ඩේජ් එක හදලා ඒ නලලට හාදුවක් තියද්දි...

මෙහේ වැස්ස මුළු කොළඹ ම යට වෙලා මම හිතන්නේ නැහැ අම්මාට එන්න පුළුවන් වෙයි කියලා... මොකද කොළඹ මෙහෙම යට වෙලා කියලා කියන්නේ ගම්පහා මීටත් වඩා යට වෙලා ඇති... මම නොදන්නවැයි මගේ පැත්ත ගැන... එක නිසා ම අද අම්මා එන්නේ නැහැ අම්මා වැස්ස වෙලාවට ඩ්‍රයිව් කරන්න ආසත් නැහැ... හොස්පිට්ල් එකේ ගිය නිවුස් වල හැටියට කොහොමත් අම්මාට එන්න වෙන්නත් නැහැ නේ...

" සහන්ස පුතේ ඔයා ගාවද දරුවෝ මගේ ගෙදර යතුර "

මෙලෝ සිහියක් නැතිව හොස්පිට්ල් ආව නිසා මට යතුරත් අමතක වෙලා තිබ්බේ යතුර සහන්ස ගාවද කියලා මම අහද්දි...

" ඔව් සර්... මම උදේ ගෙදර ගියා සර් නවතිනවා නම් ඇදුම් මොනවා හරි අරන් එන්න කියලා "

" හ්ම්... "

සහන්සට හුමිටි තිබ්බ මම පොඩි එකාගේ මුන අත ගැවේ... එකා බෙල්ලත් කඩන් ඉන්න විදිය දැකලා... උඹ විහින් උඹේ ජිවිතේ විනාශ කර ගන්නවා දශ්මිර උඹ දන්නවා නම් ඩොක්ටර් මට අන්තිමට මොකද්ද කිව්වේ කියලා මම දන්නේ නැහැ උඹ නෙමේ ප්‍රින්සිපල් සර් පවා කොහොම හැසිරේවිද කියලා කියන්න...

මට හයියක් නැහැ එක උඹට කියන්න එත් පිටින් දැන ගන්න කලියෙන් එක මම ම උඹට කියන එක හොදයි... මේ දවස් තුන හතරේ උඹට පුළුවන් හිත හදා ගන්න ආපිට ඉස්කෝලේ ඇවිත් හිනා වෙලා ඉන්න...

එත් මම දන්නවා එක කරන්න අමාරු වැඩක්... උඹේ මහන්සි අවුරුදු ගානක් තියන් ආව තැන එක පාර නැති වෙලා යද්දි කඩන් වැටෙද්දි එක දරා ගන්න අමාරු වෙයි... උඹට කෙන්ති යයි අඩයි කෑ ගහයි කමක් නැහැ... මම ඉන්නවා නේ උඹ ගාමින් අපි ඉක්මනට හොද වෙමු දශ්මිර ඊට පස්සේ ආයේ ම පරණ විදියට ඉමු...