දුරුතු සඳ | THE ART OF HEALING

14 වන පරිච්ඡේදය

මගේ කුලුදුල් පෙම්වතිය

මට දුක උහුල ගෙන ඉන්න පුළුවන්. කදුළු හංගගෙන ඉන්නත් පුළුවන්. හැබැයි ඒ ඔක්කොම අනික් අය ඉස්සරහා. මං තනි වුනා ම හරි අසරණයි. යුද්දේ දිනපු විරයෙක් ගෙදර ගියා වගේ.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

" මොන ජරා කැමක් ද අයාන් උඹ ඔය කන්නේ "

මම හිටියේ චොකලට් අයිස් ක්‍රීම් එකට ෆ්‍රේෂ් මිල්ක් හලලා කුරු ගාන ගමන්... අයිස් ක්‍රීම් එක නිකන් කනවට වඩා මෙහෙම කනකොට හරි රසයි...

දැන් වෙලාව රෑ හතට විතර ඇති... අපි දෙන්නා ම හිටියේ කුස්සියේ... ප්‍රින්සිපල් සර්ගෙන් හයට විතර ආපු කොල් එක නිසා මාව උඩ ගිහින් ඇහැරෙන කොට... නිදිමරගතේ ම ප්‍රින්සිපල් සර් එක්ක කියවන්න ගිහින් අන්තිමට බැනුමුත් අහාගෙන මේ ඉන්නේ...

" ඔය පණු පැටවුන්ට මෙවල රස තේරෙන්නේ නැහැ ඉතින් "

" ඇත්ත ද මහත්තයෝ එහේනම් මම රස දෙයක් කන්න ද "

එයා බනිනවා... ඇයි ඉතින් දෙක ම කුල් නේ... දැන් ටිකකට කලින් දඩාන් ගාලා ඩැස් පාරකුත් කැවා... ගුටි නොකා ඉදි ද... මේ කන කී වෙනි කොප්පේ ද... පස් වෙනි එක හරි හයවෙන එක හරි වෙන්න ඔනා...

ටයිල් එක උඩ ඉදගෙන එයාගේ ඔඩොක්කුවෙන් කකුල් තියාගෙන හිටිය මාව ඇදලා එයාගේ ඔකුලට ගත්ත කොල්ලා මගේ කටේ වටේ තියෙන අයිස් ක්‍රීම් එක කන කොට...

කොල්ලාගේ කම්මුල් දෙකට අත තියලා කොල්ලාව එහාට කරපු මම පොඩි එකාට රැව්වා... කොයි වෙලාවෙත් කට කන්න හොයනවා...