Asker Kızı

Geçmiş

Yorum ve yıldız atmayı unutmayın lütfen.

Güzel okumalar.

Ağlamaktan yazamadığım bir bölüm.

♡♡♡♡♡♡◇♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡◇♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

(10 yıl önce)

Her zamanki gibi ders çalışıyordum evde. Tabiki okulun derslerine değil yalvararak gitmeyi sağladığım piyano dersine.

Annem ne kadar okul derslerinde de özel ders almalısın dese de istemiyordum.
Hem enstrümanlar için olan özel ders dururken neden gidip sıkıcı okul derslerinden alayım ki.

Bir kaç saat sonra ise bale kursum vardı. Keşke annemle babam bugün görevde olmasalardı. Beni izlemeye gelirlerdi en azından.

Hem yavaştan kilo vermeye de başlamıştım. Kilom çok değildi aslında, sadece 65 kiloydum ama boyum kısa olduğu için çok kilolu duruyordum.

Normal spor da yaptığım için boyum uzuyordu bu yüzden kilom da normale iniyordu galiba.

9. Sınıfım full zorbalanmakla geçmişti. Neymiş kiloluymuşum peh sizde akıl bile yok ona bakılırsa.

Umursamiyordum artık, alıştım da denebilir. Zaten annemgilin tayini çıkarsa başka bir okula gidecektim.
O yüzden hiç bir zaman bağlanmıyordum gittiğim okullara.

Çevik vardı sadece, hoşlanıyordum ama benimle ilgili dediği şeylerden sonra nefret bile etmiyordum.
Sadece göstermelik yanımdaymış da fark edememiştim.

Artık ona karşı hiç bir şey hissetmiyordum.
Gerek de yoktu, benim annem bir erkek için üzülmenin saçma olduğunu anlatarak büyütmüştü beni.

Babam ise bana öyle güzel bir sevgi vermişti ki bin tane sevgiliye bedeldi. Ben hiç bir zaman sevgiyi veya ilgiyi dışardan aramamıştım ki. Beni seven ailem vardı, benim her istediğimi yapan benim için canlarından bile vazgeçecek kocaman bir ailem vardı hemde.

Bu yüzden kimse kolay kolay beni yıkamazdı.
Hepsi iyiki vardı, hele süt hırsızlarım benim kardeşlerimdi. Hiç olmamış üçüzlerimdi.

Ailelerimizin işlerinden dolayı sık sık görüşemiyorduk ama sürekli telefonda konuşuyorduk.

Zaten tek arkadaşlarım onlardı, kimse benimle pek arkadaş olmak istemiyordu kilomdan kaynaklı. Okulumda sadece aynı sınıfta olduğum bir kızla samimiydim o da sessiz biriydi genelde.

Sıkıntıyla derin nefes alıp piyanonun önünden kalktım.
Ama piyanonun kenarına takılan elimle parmağım kanadı.

Aniden gelişen olayla şaşkınca baka kaldım.
Parmağımdaki kan piyanonun tuşlarından birine düştü.

İçimi kaplayan garip hisle başımı çevirip duvardaki çerçeveye baktım.
Kardeşimin olan tek fotoğrafına, ultrason fotoğrafına.

"Neden kalbimde bir ağrı var Arda, sen biliyor musun ne olduğunu?"

Gözlerim dolmuştu çoktan, iki katlı evimizin sessiz duvarlarında yankılanan zil sesiyle bir şey benim hareket etmemem için tutuyor gibiydi.

Tekrar çaldı, tekrar, tekrar. Ardından ambulans siren sesi doldu kulaklarıma. Aklıma dolan ihtimalleri başımı iki yana sallayarak reddetmeye çalıştım.

"Yanlışdır, bize gelmemiştir. Yine halime teyze hastalanmıştır. Kızı onun için çağırmıştır ambulansı"

Kendimi kandırma çabam acınası bir durumdu.
Tekrardan kardeşime baktım, yıllarca hayalim olan o küçük adama baktım sanki o konuşup da bana 'abla bir şey yok korkma' der gibi baktım.